Ik heb en vijand.. en een erge ook. Nou ja vijand mag je het eigenlijk niet noemen maar meer een uitdaging. Als je in een grotere kantooromgeving werkt (wat ik ook een paar dagen per week doe) dan heb je te maken met het gezamenlijk delen van allerlei voorzieningen. We delen de tafels, stoelen, computers en zelf een strandbal die af en toe over de afdeling heen zwiert. Wat we ook delen is de koffie machine en dat is de bron van alle kwaad.. de wortel waar alles uit groeit.

Zonder koffie geen Bakkie, mensen die me een beetje kennen weten dat inmiddels. Dus er is een redelijke koffie consumptie gedurende de soms best wel stressvolle dagen. Die koffie is op zich best te doen en als je er maar genoeg van drinkt dan vergeet je vanzelf hoe de lekkere koffie ook alweer smaakte. Geen klachten trouwens het is best te doen.. maaaar het is automaten koffie en die werkt gedurende de dag op verschillende delen in het lijf.

Het plassen is niet zo’n probleem en al helemaal niet voor een man want die plast makkelijk.. nee de knijp zit hem in de grote behoefte. Die komt zo ergens op de dag opzetten en alle restanten koffie die niet via de voorkant zijn gegaan komen via de achterkant alsnog. Ook allemaal op zich nog geen probleem tot dat je uiteindelijk klaar bent met je “werk” …

Het klamme zweet breekt uit.. het zware werk is gedaan alleen de details dienen te worden uitgevoerd. Zo maar van de wc lopen zonder hygiënische handelingen gaat zo jeuken uiteindelijk 😉

Ik kijk naar links en daar hangt hij…

Onschuldig hangt hij er bij.. en niets vermoedende klanten worden door zijn propere aanblik naar binnen gelokt. Eenmaal binnen laat het kreng zijn tanden zien en tergt je tot de wanhoop van je af straalt.

Heel zachtjes trek ik aan het uiteinde van het papier, hopende op een gezonde maar weldadige hoeveelheid papier om dat te doen wat zonder papier als lastig of sociaal ongewenst wordt beschouwd. Maar al bij de eerste poging scheurt het kreng bij het eerste velletje af. Ook hier is de bezuiniging van kracht en het papier is niet meer van de hoeveelheid lagen die het was dus 1 velletje is (geloof me) ECHT te weinig.

Met diverse tactieken probeer ik het, nog langzamer trekken en het behalen van 2 velletjes brengt me in een jubel stemming!!! Met 1 hand meerollen en de andere trekken dan maar… 3 velletjes is het absolute record dat ik heb gered.

Wat ik ook deed (op het er uit rukken van de rol na) het bleven 1, 2 of 3 velletjes tegelijk.. uiteindelijk de strijd maar opgegeven en met een hand vol papier die de dikte had van het telefoonboek van Utrecht en de omvang van een CD hoesje mijn dingen gedaan…

Vanaf nu neem ik net als op de camping gewoon mijn rolletje mee onder de arm!

Wat een gedoe, Nederland op zijn aller smalst. Ooit hebben wij als samenleving besloten dat het huwen van mensen van gelijke sekse mag. Ja dat is een mooie verwoording voor wat homohuwelijk genoemd wordt. Samen vinden we dat ok.. althans de democratische meerderheid vind dat, maar er zijn altijd mensen die dat niet vinden. Op zich helemaal niet erg want dat is het recht van een ieder.. het er niet mee eens zijn.

Maar dan komen ze.. de ambtenaren die er moeite mee hebben om een huwelijk van gelijke sekse (jajaja HOMOHUWELIJK) te voltrekken. Soms vanwege ethische bezwaren of omdat hun geloof dat eigenlijk niet toe staat. Allemaal super en gaaf enzo en ook dat recht hebben ze.. ze hoeven het er niet mee eens te zijn. Wat doet deze groep, ze weigeren..  … … als in “we doen het lekker niet lekker puh” … nou ja dat kan.. en de mensen die willen huwen zijn verplicht een andere ambtenaar te vinden die het wel wil doen.

Omdat we in Nederland altijd zo lekker tolerant zijn (denken we) is er per direct een naam voor dergelijke ambtenaren te weten de “weigerambtenaar” en een nieuw fenomeen is geboren.

Wat ze voor het gemak vergeten is dat ze n dienst zijn van de Nederlandse staat en dat deze via een democratisch proces heeft besloten dat ze het homohuwelijk toestaan en dat de ambtenaar ooit afgesproken heeft met zijn werkgever dat hij/zij de werkzaamheden zal uitvoeren.. Schijnbaar hoeven ze dat dus niet en kunnen ze weigeren tot ze een ons wegen en gewoon doorgaan met hun werk.

Ik was er eerst heel boos over maar bedacht me later dat ik eigenlijk heel blij moest zijn. Het opent namelijk een enorme schat aan mogelijkheden. Stel je voor.. we hebben bij wet afgesproken dat we belasting betalen over de inkomsten die we hebben. Nou ben ik voornemens te weigeren om de belastingen te betalen omdat mijn geloof het niet toestaat dat ik belasting betaal. Ik ben dus vanaf nu een “weigerbelastingbetaler”

Opvolgend stop ik ook met het betalen van welke boete dan ook omdat ik vind dat mijn geloofsovertuiging en ethische achtergrond het niet toestaat boetes te betalen. Ik ben dus ook een “weigerboetebetaler”

En vanaf vandaag stop ik ook met het rechts rijden in een auto.. wat een onzin.. mijn levensovertuiging zegt me dat links rijden beter is ondanks dat we dat wettelijk hebben vastgelegd.. Ik ben nu dus ook een “weigerechtsrijderbestuurder”

Dus trek die motie van vandaag maar in en laat de ambtenaren maar weigeren .. dan kan ik dat ook tenminste!

En ik weiger aan te geven waarom ik weiger te weigeren als ik weigeren moet en ben dus ook een “weigerweigerweigeraar”

We kennen het allemaal wel, waardering. Een prachtig woord waarvan de betekenis grofweg kan worden uitgelegd als

besef dat iets of iemand waardevol is

Besef dat iets of iemand waardevol is dus. Waardering komt in vele gedaanten dagelijks langs (of niet natuurlijk) en we hebben het nodig, zelfs jij en ik. Het geeft waarde aan je eigen leven en zin om dingen te doen voor anderen. Neem de huisman of huisvrouw welke einde van de dag besluit om iets lekkers te maken met eten voor het gezin. Hij of zij doet zijn uiterste best en tovert een prachtig maal op tafel. Wat zal er voor zergen dat dit vaker gebeurt.. de opmerking “goh wat ben je laat met eten?” of de opmerking “wat heb je heerlijk gekookt!”

We hebben het nodig in elk aspect van ons leven om onszelf goed te voelen over wat we doen. Betekenis aan de anders zo vanzelfsrekende dingen. Maar hoeveel waardering willen we? Wil ik 10 keer horen dat er lekker gekookt is of is 1 keer oprecht en gemeend al voldoende? In het werk is dat niet anders. Ik schrijf graag blogs en die zijn soms over mijn moeder en de ziekte Alzheimer en soms over andere zaken zoals.. waardering 😉 Het is dan heel erg leuk als er mensen zijn die daar op reageren. Dat gebeurt mij gelukkig regelmatig en dat is voor mij de waardering. Soms zijn het er 20 en soms is het er 1.. dat maakt mij niet zo veel uit want al is het er maar 1 die ik op de een of andere manier raak is het mij voldoende.

Bij jezelf “bloot” geven op internet of met creatief werk zoals schrijver, kunstenaar, acteur of artiest geef je jezelf ook over aan het oordeel van anderen. Wat zal hij/zij vinden van wat ik denk dat ze mooi vinden en beter nog wat ik mooi vind. Dat is ook waardering, mensen die zeggen dat ze iets mooi vinden of geraakt worden. Maar weer de vraag hoeveel moet dat zijn? 100? 1000? 10.000? En als er 100 mensen zijn die het mooi vinden en 1 niet… laten we ons dan leiden door die ene die dat niet mooi vind? Of denken we aan die andere 100 die het wel mooi vinden?

Waardering, we hebben het allemaal nodig maar tegelijkertijd is het ook een valkuil waarin we met open ogen stappen als we verwachten dat iedereen alles altijd maar moet waarderen. We zijn met zijn allen en we zijn niet hetzelfde en daar horen dus ook verschillende meningen bij. Wat me wel verbaast is dat er voldoende zijn die niet eens de kans geven waardering te uiten over iemand. Vaak omdat iemand ooit niet aan de verwachtingen voldaan heeft voldaan. Wat doe je dan, geef je die persoon gewoon geen kans omdat het vorige je niet beviel? Of geef je die persoon alsnog een kans te laten zien wat hij of zij waard is?

Ik zeg altijd maar als je iemand nooit een kans meer geeft weet je ook wat de persoon kan. Als we dat met zijn allen zouden doen hoorden we nooit nieuwe muziek omdat we lekker met zijn allen steeds hetzelfde zouden beluisteren.

Mijn punt? .. simpel.. geef iemand in ieder geval een kans om waardering te krijgen.. en serveer iemand niet af op basis van “in het verleden behaalde resultaten” etc

Zo.. tot zo ver mijn filosofische kijk op deze mooie Zaterdag in het mooie Noorden.. tijd om aan het eten te beginnen 🙂

Nederland is een mooi land. Er is veel geregeld in dit mooie landje. De meeste dingen zijn zonder twijfel nodig om “geregeld” te worden. Maar we zijn ook wel van de overregulering in dit mooie landje.

Als er een scheet dwars zit dan is er een regel die zeg dat die scheet niet dwars mag zitten behalve als die scheet daar een reden voor heeft om dwars te zitten. We hebben regels hier, als je als 5 jarige aan de kassa van de supermarkt vraagt om een pak peuken dan krijg je die (hoogstwaarschijnlijk) niet.

Als je aan de kassa als minderjarige (zeg een jaar of 12) vraagt om een Playboy .. dan krijg je die niet mee.

Als je als minderjarige een Game wil kopen die gewelddadig is en een hoge rating heeft dan krijg je die niet mee…

Drank? ook  niet…

Hoe kan het dan zo zijn dat als het nieuwswaarde heeft al deze regels overboord gegooid kunnen worden? Mijn verbazing was meer dan groot deze morgen om te zien dat zowel op RTL ontbijtnieuws als het NOS ochtend nieuws vrolijk en uitgebreid de beelden van een dode Khadafi getoond werden. Mijn kinderen liepen vrolijk door de kamer (vakantie).. en zagen plots dit voorbij komen

Hoe hij op de wagen gesleurd wordt, hoe hij met doodsangst in zijn ogen in de camera kijkt, hoe hij even laten met een extra gaatje in zijn hoofd en een bebloed gezicht dood ligt te wezen in de auto en hoe hij even later dood getoond wordt in het mortuarium …

Wat mij betreft kunnen we de volgende ochtend reportages dan ook gewoon uitbreiden met nog meer dood en bloed. De ethiek is sowieso al aan de kant geschoven dus wat maakt het uit. Meer bloed, moorden en explicite beelden van diepe gapende hoofdwonden met uitpuilende hersens en darmen en afgetrokken ledematen! Geeft ook een leuke mogelijkheid om tegen het einde van het jaar een middagvullend programma (zeg op kerstdag want dan zijn de kinderen ook lekker vrij) waarbij de jeugd de allerbeste “dode lijken” beelden kan kiezen.

Via een SMS systeem kun je dan stemmen op de mooiste lijken. Delen we dat in groepen in zoals bijvoorbeeld “het meeste bloed” of “mooiste schotwond” of “de live impact van een kogel in het hoofd” Die dan in een carrousel elke 5 minuten langs laten komen .. Een extra APP ontwikkelen voor de iPhone’s en Androids waar je met een grote bloederige knop kunt kiezen… Maximale stem leeftijd 16 jaar

WAT DACHTEN ZE???? Doe ff normaal zeg…  doe dat gewoon niet en maak je er niet van af met “let op de volgende beelden kunnen als schokkend worden ervaren” want zo makkelijk is het niet. Zend dat gewoon niet uit overdag en bewaar die ellende tot de avond.. en zelfs dan liever niet want ik zit er niet op te wachten… Tiran of niet, goed of slecht mens.. de dood op deze manier “vieren” zegt veel over de mensen die het vieren….

Een ferme hand en een “aangenaam, ik ben Jan H” kreeg ik ruim 20 jaar geleden. Ik was in hun huis bij hun dochter. Een overvolle asbak op de tafel en restanten van een gezellige avond verspreid. Niet wetende dat de man een bloedhekel aan roken had was dat een bijzondere introductie met hem die een aantal jaren later mijn schoonvader zou worden.

Een wat klein gedrongen mannetje, stevig maar zeker niet dik. Een baard en een bril en nuchtere kijk op het leven. Gewoon zo’n man van “wat je ziet is wat je krijgt” Geen verborgen agenda en geen geslijm of gedraai gewoon “gewoon”. Een vakman in zijn werk, een loodgieter van de oude stempel en volgens mij de enige man die ik ooit in mijn leven heb ontmoet die ruzie maakte met Dudok (ja die van die gebouwen ja) omdat hij zag dat zijn manier van afwateren wel mooi was maar niet functioneel en vroeg om lekkage! (en oh heeft hij gelijk gehad).

Naast zijn vrouw, familie en kleinkinderen had hij 2 liefdes, zijn boot en Texel. Zijn boot was hem alles en ik herinner me de dag nog heel erg goed dat ik hem mocht helpen met het schilderen van de onderkant van zijn boot. Het was voor mij een soort ultieme bevestiging van “er bij horen”. Samen hebben we onnoemelijk veel dingen gedaan, als je zijn werk weg zou kunnen halen uit de plekken waar ik heb gewoond zou alles zonder twijfel instorten. Van kachel tot afvoer, van waterleiding tot CV. Alles wat ik daar van weet weet ik van hem.

Mijn vader is al 16 jaar dood en ik heb hem altijd als een soort “surrogaat” vader gezien. Niet zozeer voor advies of raad maar gewoon iemand waar je dingen mee deed die leuk waren om samen te doen. Klussen, vragen, leren en lachen.

Het was ook vreselijk te horen dat ook hij slachtoffer zou worden van die vreselijke ziekte die Alzheimer heet. Van een potente man die met snelle korte passen in het leven stond naar een oude man die al sloffende door het huis ging. Van zijn mondje klaar tot rustig en afwezig.

Een longontsteking niet lang geleden bracht een klap die lastig boven te komen was. Zijn geest zwak en nu ook zijn lichaam. Hoe hard zijn vrouw het ook probeerde hij was niet meer thuis te houden. Ik heb trouwens zelden zoveel toewijding gezien als het gaat om de relatie man en vrouw. Zichzelf volledig weggecijferd zorgde ze voor hem… dat zegt iets over haar maar ook heel erg veel over hem.

Mijn diepste respect had hij… de humor waarmee hij door het leven ging was fantastisch en is tot op de dag van vandaag in mij en vele anderen uit zijn leven aanwezig. Geliefd bij collega en vriend omdat hij was wie hij was. Een eigenschap die minder gewoon is dan het lijkt!

Vanmorgen heeft hij de laatste boot genomen en voorgoed vertrokken. En hoewel de geest zegt dat het “fijn” is dat hij niet verder heeft hoeven lijden zegt het hart dat we hem heel erg gaan missen.

Pa Hil.. dank! We zullen je missen.

Menno

ps Bri heeft er over geblogt en een berichtje achter laten voor haar is fijn en geeft steun! Lees hier haar blog