Het is rond het middaguur, ik sta buiten en de zon schijnt. Ondanks die zon is het toch nog wel guur buiten. Half December kan het best fris zijn. Links van me een 3tal stapels met takken, rechts van me een hakselaar (een apparaat dat takken in stukjes hakt). Mijn missie.. die takken in de hakselaar.

Tak voor tak pak ik ze op en na een half uur merk ik dat mijn handen niet meer zo koud zijn, gevoelloos en dood dat wel maar ze voelen niet zo koud. De stapel hout is nog niet echt minder maar ik ben volhardend. Die stapel gaat op.. en wel vandaag. De wind trekt een beetje aan en ik krijg gezelschap van een beetje motregen. De regen op het gezicht en de wind die daar over heen gaat voelen alsof je een te grote hap van je ijsje neemt in de zomer.

De stapel houtsnippers groeit en de stapel hout en takken slinkt.. inmiddels sta ik er een kleine 2 uur en heel voorzichtig begin ik te voelen dat mijn lijf zeer begint te doen. Mijn benen voelen alsof er een verdubbeling van de zwaartekracht heeft plaatsgevonden en als ik buk merk ik dat de druk op mijn onderrug heel erg toeneemt. Als ik niet beter zou weten zou ik zweren dat er een olifant langs kwam en op mijn onderrug is gaan zitten.

De stapel is bijna leeg en mijn handen nu echt dood.. ik voel ze amper tot dat ik uitschiet en een dikke bloederige punt stoot in de muis van mijn hand.. dan weet je dat ze niet dood zijn.. Omdat de vermoeidheid toeneemt let je ook minder op… en ik zaag 2 keer in mijn handen.

Met alle zin die ik kan vinden schep ik de snippers in een kruiwagen en loop een kleine 500 meter verder om de snippers uit te strooien over de gaten in het pad. Helpen zal het niet zo veel maar het geeft me een doel. Links het hout, rechts de hakselaar en voor me een kruiwagen die naar het pad moet. Simpel, helder en overzichtelijk.

Als de schemer invalt en ik merk dat er weinig energie in het lijf meer zit ruim ik de spullen op. 1 stapel met takken is helemaal weg, de tweede ben ik al aan begonnen.. nog maar de helft en die is ook weg. Eenmaal binnen zoek ik de douche op. Warm worden…

De douche loopt en het warme stoom stijgt op. Als ik er onder stap is het alsof mijn lijf gestoken wordt met duizenden naalden.. Ik haal mijn handen door mijn haar en het water voelt op mijn handen als gloeiend heet frituurvet dat uitgegoten wordt over mijn handen. Het water dat via mijn handen over mijn lijf loopt voelt koud.. afgekoeld door de lage temperatuur van mijn handen.

Alles doet pijn.. van boven tot beneden…

Even later zit ik op de bank.. en de pijn trekt weg en ik bemerk dat daardoor mijn maag weer samentrekt. Dat onrustige gevoel borrelt weer op.. Een pijn trekt door mijn lijf die met geen fysieke pijn te beschrijven is. Onhoudbaar en continue… met golven vanuit de maag richting het hoofd. Het hoofd dat gespleten tussen twee werelden een uitweg zoekt. Het hoofd dat aan de ene kant wil vloeken en tieren en voor eens en altijd “de waarheid” wil zeggen.. en de andere kant van het hoofd dat weet dat dit niet kan.. omdat het weet dat dit juist alles kapotmaakt waar je zo hard voor wil vechten…

Ondanks het geluid om me heen is het doodstil… en ik merk dat ik stiekem al weer denk aan de volgende stapel hout.. en hoop dat het nog iets kouder is.. iets meer regent en dat het nog iets meer fysieke pijn doet.. gewoon omdat de fysieke pijn de andere pijn even doet “vergeten”…

Weet je wat ik zo mooi vind aan kinderen? En dan met name jonge kinderen… Waar, als ze wat ouder worden, het bezitten van spullen veel belangrijker gaat worden zijn ze jong nog zo puur. Ze kunnen met heel weinig tevreden zijn. Zo is mijn jongste (2,5) een mooi voorbeeld. We reden na een weekend terug naar Hillywood en een gedeelte van de weg had jij al zitten verheugen op het zien van de maan. De maan zul je denken? ja de maan… om de een of andere reden vind hij dat mooi (lijkt op zijn vader) ..

Na een stukje rijden en evenzoveel vragen was er nog geen maan te zien. Ik had hem al (proberen) uit te leggen dat de maan er niet elke avond is en soms ook wel achter de wolken verscholen zit. Tot het moment dat we ergens rond Nulde of Horst reden en in ene net boven het water de maan zich liet zien…

Zijn reactie was werkelijk waar alsof hij het grootste kado van de wereld kreeg. Euforisch “schreeuwde” hij het uit en zijn ogen (die al groot zijn) werden maatje schoteltje! Gedurende minimaal 10 minuten bleef hij gefascineerd kijken naar de maan, afgelost met “Jaaaaaaaaa Maaaaaaannn papa Maaaaaaaaaannn”

Gisteren een kerstboom kappen in Hilversum. Een jaarlijks terugkerend uitje wat een bedrijf organiseert waar wij al een tijdje diensten afnemen. Midden in het bos een tentje met Gluhwijn, warme chocolade melk, broodje beenham of worst, tekenen en snoep voor de kinderen en een koor dat zingt. En daartussen wij, de klanten.. waarvan een aantal elkaar redelijk goed kennen. Helaas waren we heel laat doordat er een forse file stond op de snelweg. De kinderen moesten daarom het rijden op de huifkar missen en de meeste broodjes waren op.

Ondanks deze teleurstelling was het bezoek meer dan de moeite waard. Kort gesproken met hen die we wilde spreken en de kinderen vermaakten zich opperbest in het bos. Wat voor mij het hoogtepunt was gisteren was dat mijn oudste (niet de meest onbaatzuchtige altijd) gisteren naar de wensboom liep. Een boom die er elk jaar staat waar de mensen een wens kunnen opschrijven en in de boom hangen. Hij pakte een kaartje en vroeg mij wat mijn telefoon nummer was. Ik begreep het niet helemaal maar gaf mijn nummer.

Even later liep ik langs de wensboom en keek naar het kaartje dat hij er in had gehangen. .. Het lezen van zijn wens was heel bijzonder en zonder dat ik er erg in had kreeg ik tranen in mijn ogen. Omdat ik het niet netjes vind zijn wens uit te spreken op het publieke net kan ik alleen maar zeggen dat het volledig voor een ander was.. stiekem gezegd was de wens voor mij.. en hij wenste 2 dingen die ernstig nodig zijn .. zomaar.. ..

En dan denk ik.. gelukkig, onbaatzuchtigheid blijft ook bij oudere kinderen nog wel ergens aanwezig.. nu nog bij de ouders en ouderen!

Vrienden van mijn blog, ik heb niets met maar zeker ook helemaal niets tegen voetbal. Het is een leuke sport die actief door 22 man en passief door de rest van Nederland gespeeld kan worden. Teamsport waarbij het Team er voor kan zorgen dat er iets gebeurt. Het individu is niet belangrijk.. het team wel.

Waar ik me met steeds grotere regelmaat enorm boos over kan maken zijn de uitwassen die zich supporters noemen. Gisteren was het weer raak bij FC Utrecht tegen Twente. In het stadion gingen ze al op de vuist. Dat boeit me in zoverre niet dat ze daar de eigendommen slopen van de clubs en niet van anderen. Neemt niet weg dat je als vader onmogelijk eens een keer naar een wedstrijd durft te gaan. Als de dood voor een paar van die uitwassen die zich niet kunnen gedragen.

Nee dat was niet genoeg ze moesten buiten nog even afmaken wat er binnen gestart was. Op de vuist, slopen, bedreigen en niet in de laatste plaats gewonden aan de kant van de politie. Net als de rest van werkend Nederland betaal ik belasting. dat doe ik omdat we met dat geld het collectief kunnen bedienen. Iedereen heeft er wat aan en het is simpelweg nodig voor het handhaven van diverse publieke zaken. Wat mij betreft hoort het bevechten van Supporters daar niet bij. Hoezo moet ik betalen voor politie bescherming bij mensen die schijnbaar niets anders willen dan met elkaar en dan later met de politie?

Eigenlijk wil ik dat gewoon niet meer betalen… Dus ik zat te denken hoe dat te doen? Zou ik uit kunnen laten zoeken wat de totale kosten zijn die daar voor gereserveerd worden? Als ik dat weet kan ik dat delen door de mensen die er voor werken en dat levert een bedrag op. Dat bedrag wil ik dan eigenlijk in mindering brengen op mijn prive belasting. Waarom zou ik betalen voor dat soort gasten? Dat ik betaal voor gevangenissen en TBS klinieken en god weet wat voor andere zaken dat geloof ik wel maar “supporters” ? Nee dank je..

Ben benieuw of een proefproces kans zou maken.. ben bang van niet 🙂