Weer voorbij

Links een hoest, rechts nog een incidenteel gilletje van een kind. Voor de rest alleen maar krekels en stilte. 

Op de veranda van het tijdelijke huisje lekker mijmeren over de afgelopen weken. Januari boeken, midden april de stress van hoe de zomervakantie door te komen met oppas, werk en planning. En nu het einde in zicht. 

Paar weken per jaar waar je voor spaart en naar uitkijkt. Zoeken naar een plek waar iedereen wat heeft. 2 weken onbezorgd de kinderen laat op laten blijven en de geur van chloor bijna gewoon laten worden. 

Mooie weken, mooi dat het nog kan. Auto volgepropt met nieuw werk voor thuis. Met frisse tegenzin gedag zeggen tegen het “alles mag en niets hoeft” leven maar stiekem ook weer uitkijken naar de gewone dagen. 

Nieuwe klassen, scholen en uitdagingen wachten op ons. Mail adressen van nieuwe vrienden in de pocket. Halve doos met hagelslag en zoete broodjes klaar. 

Zomervakantie, mooi 🙂 

Tjuus Provence, u was goed voor ons wederom. Au revoir! 

Vechter!

Zolang als ik haar al ken is ze een vechter. Zat het tegen, pakte zij iedereen weer op en zorgde dat het beter ging. Ging het niet beter dan zorgde ze er wel voor dat wat er was voldoende was.

Een vechter zolang ik haar al ken. Geen probleem te groot, geen gedoe te groot gedoe. De stimulerende kracht achter mijn vader, de drijvende kracht achter het gezin.

Een vechter voor anderen. Had de bloedpest aan onrecht en haatte liegen. Al kon een klein leugentje ook haar niet vermijden, zeker als het om iets van mij ging 😉

Een vechter, een voorbeeld voor mij en ik zou hopen dat ik een fractie heb meegekregen van haar doorzettingsvermogen en vechtlust.

Een vechter, tot op de dag van vandaag. Schoon van eten en drinken is ze weggezakt in een diepe rust. En hoewel alle natuurwetten zouden verplichten dat ze er al niet meer kon zijn heeft ze daar schijt aan.

Met ingevallen gezicht, strak getrokken huid van de uitdroging. Diepe langzame harde ademhaling. Mond open, ogen dicht. Een vechter zelfs in de laatste momenten van haar leven.

Tussen nu en hooguit dagen zal ze rust vinden. En weet je, ik hoop stiekem zo dat ik het fout heb (ongelovige) en dat ze straks heerlijk een bak koffie drinkt met mijn vader. Dat ze bijkletsen over alles en nog wat en genieten van de tijd die ze hier niet samen mochten hebben. Ja dat hoop ik, per slot voor rekening is het bijna kerst.

image

Social bullshit

Met name de laatste tijd valt me iets op. Op de sociale media zoals facebook en twitter zie je eigenlijk alleen maar positieve berichten voorbij komen. Mensen delen dat het hun een lieve lust is. Waar ze zijn, met wie en hoe leuk het allemaal wel niet is. Zelden kom je iets tegen waarvan je denkt “hmm das kut” Als je dat dan soms vergelijkt met je eigen leven denk je.. “hoe dan?”

Zetten we alleen maar leuke berichten neer? Of hebben ze het allemaal leuker? Er is een mooi onderzoek gedaan naar dit fenomeen Marketingfacts onderzoek waar je dit redelijk uitgesponnen kan terug lezen (dank Denise voor de link). Als je dat leest zie je inderdaad dat mensen de neiging hebben alleen maar de positieve dingen te posten. Dat komt omdat iedereen het doet. Je wil allemaal reacties op je berichten en de waarheid is nou eenmaal dat je meer reacties krijgt op positieve berichten dan op negatieve berichten.

Dat is dan ook gelijk de valkuil van deze, overigens leuke, media typen. Het is allemaal niet zo leuk als dat het er uit ziet alleen laten we dat niet merken. Want kut nieuws geeft geen likes. Het is net als op straat. Je loopt langs iemand die je kent maar eigenlijk niet goed kent. Omdart je geen aso bent is de eerste vraag “hoe gaat het?” En verwacht je een antwoord te krijgen “nou best goed”.. dat is makkelijk want dan zeg je “top” en loopt door. Maar als iemand zegt “nou eigenlijk niet goed” is de neiging al snel om op het klokje te kijken en daar mee aan te geven dat je eigenlijk geen tijd hebt voor een dergelijk antwoord. Je hebt er gewoon geen zin in dat gezeik van een ander…

De keerzijde is dat als je een klote dag hebt, en wie heeft die nou niet, dan kan het zeer relativerend werken een dergelijke ontmoeting. Ik had er laats een… Het liep/loopt allemaal niet zo lekker en dan zwelg je snel in zelfmedelijden en verlies je nog wel eens het geloof in je zelf of het leven op zich. Dan kom je iemand tegen die net te horen heeft gekregen dat er maximaal nog 5 jaar leven op de teller staat en die zullen kwalitatief niet best zijn. Dat relativeert … en het helpt op een gekke manier je eigen leven weer in een wat positiever daglicht te zien. Het kan altijd erger…. blijkbaar. Uit dat gegeven komt ook een laatste wens van mij aan de mensen die er zijn en mij mijn laatste eer willen bewijzen (over een fors aantal jaar het liefst) .. ik wil een grote lint op mijn doodskist gericht naar de stoelen in de aula met de tekst “Wees blij dat jij het niet bent!” Mijn laatste poging te relativeren 😉

Dat is voor mij de belangrijkste reden dat ik niet zo veel meer op de socials ben. Ik kijk nog wel maar veelal naar mensen die inhoudelijk wat te melden hebben of nieuws voorziening. Ook lees ik graag als mensen wel in staat zijn hun klote momenten neer te zetten omdat het me geloof geeft en de geruststelling dat niet iedereen een fantastisch droom leven heeft. Uiteraard geniet ik ook wel mee van mensen die gewoon ergens zijn en daar van genieten.. al kan ik het niet doen. Het is leuk om te zien zolang de balans maar een beethe op orde blijft.

We delen wat we willen en dat is maar goed ook want daarvoor is het bedoeld maar dat “we” een gekleurde versie van ons leven laten zien staat wel vast. Maak dan ook niet de fout dat je iemand denkt te “kennen” vanwege interactie op de sociale media want geloof me.. je kent ze niet. De wereld buiten die gedeelde berichten is veelal veel minder mooi als die 3 updates op de dag.

Dus.. vergeef me als ik soms wat zwartgallig ben of geen positieve berichten plaats.. het is zoals het is 🙂 en godzijdank is er een “zak in de poep” knop die je weg neemt van al  dat nehagtieve geluk en je terug stort in de schijnwereld waar alles mooi en fantastisch is.

iMoederdag… ja alweer!

Morgen is het weer zover, het is moederdag. Voor hen die het ontgaan zijn die leven onder de grootste steen ter wereld en vermoedelijk de planeet Mars. Moederdag, een mooi initiatief waar we graag gebruik van maken. Het is het moment om de moeders van dit mooie leven te bedanken voor het moeder zijn. Gewoon een beetje verwennen kan helemaal geen kwaad.

De nuance ligt in “een beetje verwennen”. Als ik mijn mailbox en de uitingen op straat moet geloven ben ik maar een enorme looser. Ik ga met de kinderen of kind (al naar gelang waar ik ben ten tijde van moederdag) lekker broodjes bakken. Een iets maken met een persoonlijke touch. Even nadenken over wat “moeder” lekker vind en dat samen bedenken met kind of kinderen. Warme broodjes of een lekker taartje, cake bakken of cupcakes het maakt niet uit gewoon lekker simpel maar van je zelf. Nee ik ben een verschrikkelijke looser blijkt.

Het is niet meer zo dat we dat doen, nee de 37ste gekleide asbak of de string houder van karton gemaakt op school is gewoon voor de plebs. De echte moeder krijgt computers, iPads, iPots, Paco Rabanne (of hoe je dat luchtje ook schrijft) en alles onder de 50 euro is not done. Alles onder de 50 euro is niet goed genoeg. Dat geeft niet genoeg blijk van de liefde voor je moeder. Je moeder zal dan denken “jezus wat een kut zoon of dochter, met zo’n kut asbak of string houder van karton.. ben ik geen goede moeder ofzo?”
“De moeder van hiernaast krijgt een enkele reis rome op der knieen en die daarnaast mag in een straaljager de wereld rond”
“Ik moet wat fout gedaan hebben.. ze houden niet van me”

De wereld is een beetje ziek wat dat betreft en we laten ons leiden door de idioterie van het moment. Diepongelukkig zijn we omdat we “slechts” iets zelfgebrouwen” krijgen en niet 2 weken Antillen. We meten de hoeveelheid liefde af aan wat we krijgen of vergaren en gaan voorbij aan de kleine mooie dingen in het leven.

Fuck Apple met zijn agressieve reclame om voor je moeder een nieuwe iMac te kopen..
Fuck de douglas met luchtjes voor minimaal 35 euro..
Fuck de industrie met dat achterlijke gedoe…

Morgen ga ik met 1 van mijn zoons als een voleaardige looser en outcast in de wereld van goederen en bezittingen gewoon een broodje bakken en een lekker ontbijt maken… en ik weet zeker dat de ontvanger van dat moois er heel blij mee zal zijn.

Moederdag is dood, lang leven moederdag!

En mijn eigen moeder zal het moeten doen met een hele dikke vette onwaarschijnlijk diep gemeende knuffel…