Griekenland, DE oplossing (echt waar!)

Ik kreeg vanmorgen deze briljante mail van een zeer gewaardeerde vriend. Daar ik niet weet of het zijn eigen werk is moet ik aantekenen dat ik de originele auteur van dit werk niet ken. Ik citeer zijn werk omdat ik de oplossing ernstig briljant vond ๐Ÿ˜‰ Hij die eigenaar is van dit mooie stukje eenvoud mag zich melden ๐Ÿ™‚

[Disclaimer: dit stukje is NIET van mij! Ik verspreid het alleen met veel genoegen! ๐Ÿ˜‰ ]

Citaat:

Economie is toch niet zo moeilijk

Griekenland

Het is een mooie dag in een klein Grieks plaatsje. Alle straten zijn leeg. Het zijn slechte tijden, iedereen heeft schulden en allen leven op de pof.

Op deze dag rijdt een welgestelde Nederlandse toerist door het Griekse dorpje en stopt bij een klein hotelletje.

Hij zegt tegen de eigenaar dat hij graag de kamers wil bekijken, om er misschien een voor een nacht te huren en legt als onderpand 100 Euro op de desk.

De eigenaar geeft hem een paar sleutels.

Als de bezoeker de trap op is, neemt de Hotel-eigenaar snel het geld, rent naar zijn buurman de slager en betaalt zijn schulden.

De slager neemt de 100 Euro aan, loopt de straat uit en betaalt de boer.

De boer neemt het geld en betaalt zijn rekening bij de koelopslag.

De man daar neemt het geld en rent naar de kroeg om zijn drankrekening te betalen.

De kroegbaas schuift het bedrag door naar een aan de bar zittende prostituee, waarbij hij nog schulden had.

De prostituee rent naar het Hotel om daar haar uitstaande rekening van 100 euro te betalen.

De Hotelbaas legt het geld weer op de balie.

Op dit moment komt de toerist de trap weer af, neemt het geld van de balie en zegt dat de kamers hem niet aan staan en hij verlaat het dorpje.

 

Niemand heeft iets geproduceerd!

Niemand heeft iets verdiend!

Iedereen is zijn schulden kwijt en ziet de toekomst met optimisme tegemoet!

Nu weten jullie hoe het zit. Zo eenvoudig werkt het reddingpakket!!!!
En die stommelingen in Brussel zijn daar al maanden over aan het vergaderen, laat ze maar contact met mij opnemen!!

Bedankt Ma…

Ik voel me schuldig. Door 100.000 redenen ben ik niet in staat zo vaak bij mijn moeder te zijn als ik zou willen en eigenlijk zo veel als ze zou verdienen.

De momenten dat ik er ben zijn soms mooi en soms naar. Er is geen pijl op te trekken. Net als je denkt dat het beter gaat is het helemaal niks en als je nergens op rekent is het best te doen.

Vanmiddag was ik bij haar. Na een zoektocht naar waar ze uit hing vond ik haar duttende in een stoel op een andere afdelingen.ย  Als ik naast haar ga zitten wordt ze wakker en kijkt met heldere ogen in die van mij. We keutelen wat links en rechts en aangezien er van interactie geen sprake meer is probeer ik altijd maar uit te vinden hoe ze die dag is.

Ze dwarrelt tussen apathie en afwezig en wisselt het huilen af met lachen en “hersenloos” voor zich uitkijken. De eenzeidigheid van het “gesprek” maakt dat je soms over niets praat en soms over het verleden.

Vandaag om de een of andere reden voelde ik de noodzaak haar te laten weten hoezeer ik haar altijd heb gerespecteerd. Hoe knap ik het vind dat ze, samen met mijn vader, er altijd voor heeft gezorgd dat ze er waren. Volgens mij waren ze altijd gelukkig met elkaar tot het moment dat mijn vader stierf.

Ik heb haar verteld dat ik het knap vind hoe ze samen mij altijd het gevoel hebben kunnen geven dat ik niets te kort kwam. Wetende dat ook mijn ouders het nooit echt breed hebben gehad. Ik vertelde haar hoe ik merk dat hun opvoeding mij gemaakt heeft tot wat ik ben, met al mijn tekortkomingen daarbij. Dat ze mij altijd de geborgenheid van een gezin hebben kunnen geven is iets waar ik ze heel erg dankbaar voor ben. De talloze heerlijke vakanties en dagen die we als gezin konden doorbrengen.

Nadat ik was uitgepraat keek ze me aan en ik lachte breed uit naar haar. Ze legde haar vinger op mijn gezicht en volgde met haar vinger de vorm van mijn lippen die in een brede lach gevormd stonden. Heel langzaam over mijn gezicht en met heel veel aandacht deed ze dat. Nadat ze klaar was keek ze me aan met een rust en soort van trots op haar gezicht die ik lang niet meer gezien heb… het duurde al met al misschien 1 minuut voordat ze weer weg dook in haar verschrompelde wereld maar het voelde als heel lang.

Nog elke keer weet ze me te raken, hoe ver ze ook is en zelfs nu nog weet ze me aan te sporen tot zelfreflectie en me na te laten denken over alles wat gebeurt. Ik voel me schuldig dat ik niet alle “lessen” van haar in mijn eigen leven heb kunnen toepassen en ben blij dat ze dat allemaal niet meer bewust hoeft mee te maken.

Maar dat ik ben wie ik ben heb ik voor het grootste deel aan haar te danken. En of dat goed of slecht is dat is niet aan mij… dat oordeel laat ik aan anderen over. Ik ben haar in ieder geval heel erg dankbaar!

Wat zegt u?

Vandaag een zeldzame gebeurtenis, ik was onbereikbaar! Om de een of andere reden was er iets met mijn nummer of telefoon waardoor ik onbereikbaar was. Het is een zakelijke telefoon en bijna alle gesprekken komen bij mij uit ergo erg onhandig. Nu ben ik al sinds 1995 gebruiker van het Vodafone netwerk (eerst Libertel) en heb eigenlijk zelden problemen.

Stap 1 bel de klantenservice… Na het worstelen met een menu dat “ons nog beter van dienst is” kwam ik uit bij een persoon. Ik vertelde mijn probleem en de persoon luisterde geduldig mijn verhaal aan waarna hij mij vertelde dat ik bij de verkeerde persoon zat…. duhhhh enfin doorverbonden naar de juiste persoon dan maar.

Weer vertelde ik mijn probleem en het standaard lijstje uit de computer werd feilloos afgewerkt. “Zit de steker er in” “heeft u al opnieuw opgestart” en “is de rekening betaald” passeerden de revu… Uiteindelijk werd mij aangeraden de telefoon een kwartier uit te zetten en de batterij er uit te halen. Gelukkig heb ik geen iPhone want dan is de batterij uit je telefoon halen een ingewikkeld karwei. Wetende dat het niet het beoogde resultaat zou hebben volgde ik netjes de instructies op.

Precies 15 minuten later (en 2 bakken koffie) kon ik wederom via het zelfde menu “om mij NOG beter van dienst te kunnen zijn” volgen om vervolgens WEER bij de verkeerde persoon uit te komen weer contact krijgen met de juiste persoon. Het was een ander persoon dan daarvoor waardoor ik wederom mijn verhaal mocht doen. De beste jongen aan de andere kant van de lijn begon weer met het vaste stramien en vroeg mij… juist steker, rekening en batterij. Toen ik uitgelegd had dat ik dat allemaal reeds gedaan had kwam de persoon met de opmerking ” Uw sim is oud, die is vast stuk…!”

Hoe briljant ik de oplossing ook vond had ik moeite met zijn antwoord. Ik vertelde dat ik een duo sim had en dat ik beide sims in verschillende telefoons had geprobeerd met steeds hetzelfde resultaat ergo.. geen verbinding. De persoon wist mij te vertellen dat dit klopte want immers 1 sim kapot betekend automatisch dat de andere ook kapot is…

eeuuhh nog een keer? “ja als de ene sim kapot is dan is de andere dat ook” hield de persoon stug vol. Nadat ik ernstig en met volle overtuiging toch een gezonde mate van wantrouwen had losgelaten op de persoon (arm jong) was het even stil. Ik met mijn wijsheid vergeleek de opmerking met alles wat los en vast zat en vroeg de persoon of wellicht er een virus in de sim zat die automatisch alles kapot maakte waar de sim mee in aanraking kwam. Wilde nog net niet vragen of dat virus ook op de bankrekening over kon springen…

De beste persoon was niet in staat mij uit te leggen waarom dat zo was en volharde in zijn stelling, “de een kapot dan de ander ook.. ” het leek Hitler wel. Omdat ik daar geen genoegen mee kon nemen en mijn alternatieven waren, 5 dagen wachten op 2 nieuwe sims en dus 5 dagen het werk stil leggen of naar een centrum van een godverlaten stad waar ik samen met 300 anderen die komen voor een “gratis” iPhone 36 moet wachten tot ik aan de beurt ben of een duidelijk antwoord bleef ik doorzagen. Uiteindelijk gaf hij zijn verzet op en ging informatie halen bij zijn leidinggevende om een verhaal te verzinnen wat ik wel zou slikken.

Het bleef een vaag verhaal over ingewikkelde zaken zoals het aanmelden van sims op het netwerk en dat als de een het niet doet de ander automatisch geblokkeerd zou worden etc enzovoortย en meer van die dingen. Uiteindelijk toch maar besloten om naar de vodafone winkel te rijden en daar 2 nieuwe sims te halen. “Het kost niets mijnheer” was de verzekering van de beste persoon!

Halverwege de rit naar het centrum besloot de lieve heer en nog een schepje bovenop te doen en liet met een perfecte timing mijn band in 0,003 seconden leeglopen terwijl ik net stoer en als een jonge god een bocht nam in het mooie centrum van Hilversum. Ik moet een enorm rare kop gertokken hebben in mijn verbeten strijd tussen fiets en man die niet graag op zijn bekkie valt…

In de winkel aangekomen viel de wachttijd eigenlijk wel mee. Nadat er 3 mensen voor me na lang wikken en wegen toch maar besloten “nog even verder te kijken” na een uitgebreide uitleg over iPad, iPhone en Galaxy S werd ik ontboden aan de balie. “2 x Sim en wel nu” vroeg ik met mijn allerliefste gezicht. Of ik daarvoor dan maar 26 euro voor wilde betalen en de klantenservice voor activatie. Mij was verzekerd dat een en ander geen kosten zou meebrengen en dat vertelde ik de man achter de balie. “Dat dacht ik wel” zei de man zelfverzekerd, “ik dacht van niet” zei ik en vroeg hem lief doch zeer dringend de klanten service te bellen en hun mijn naam te vertellen. Het klamme zweet zou dan zonder twijfel uitbreken op het hoofdkantoor van het callcenter van Vodafone.. “oh kut het is die Drenth weer… ik ben er niet!!!”

De jongen achter de balie kwam na 5 minuten terug (ik vermoed dat hij er 4 van heeft besteed aan even naar het toilet gaan) en met heel veel moeite kwam er uit zijn mond dat inderdaad de kosten niet voor mij maar voor Vodafone waren. Het activeren eenzelfde verhaal, “via de klantenservice” zei de man.. “dacht het niet” zei ik en vroeg hem nogmaals of hij wellicht de klantenservice zelf weer wilde bellen. Wijselijk besloot hij dat maar te laten en de kaarten te activeren.

Enfin na een lange terugweg met fiets en lekke band aan de hand bleek daar uit te komen wat ik al vermoede, het was niet de kaart en bellen was op dat plekje nog steeds niet mogelijk. Gelukkig heeft het maar 3 uur van mijn dag gekost en was ik slechts een uur of 5 niet bereikbaar.

Inmiddels heeft het probleem zich weer opgelost en mogen we weer even bellen van de heren.. de rest van de dag heb ik doorgebracht met het beantwoorden van voicemails (die trouwens verdomde weinig terug zeggen maar dat terzijde) ..

Per saldo ben ik erg tevreden over Vodafone maar vandaag was weer een mooi staaltje “hier is uw kluitje en daar is het riet.. succes”

En nu ga ik ff bellen ๐Ÿ™‚

Paradiso, Brian Wilson en Gershwin?

21 September waren we in Paradiso, daar zou Brian Wilson optreden die avond. Nou is mijn kennis van Brian Wilson niet van dien aard dat ik direct dacht JA daar gaan we heen en daarmee was mijn verwachting ook niet hoog of laag. Paradiso was lekker vol die avond en de temperatuur was aangepast aan het te verwachten genre te weten “Beach Boys” ergo heet!

Het podium was vol, een band van 15 man op dat kleine podium in Paradiso is best een uitdaging maar het paste. Het gedeelte voor de pauze was werk van Gershwin uitgevoerd door mijnheer Wilson zelf. De man komt binnen aan de hand van 1 van de bandleden en krijgt een plekje, center stage, achter een keyboard. Ik had hem nog nooit gezien en hij kwam mij over als een pop, een muppet om het even heel ongegeneerd te zeggen. Bijna geen emotie op het gezicht en bewegingen schaars en houterig. Zijn verleden is er niet 1 waar van velen van dromen. Een jeugd die je niet wilt, drugs en lichamelijke problemen hebben zijn leven beheerst en dat is te zien.

Zoals gezegd voor de pauze Gershwin…. sja eeuuuhh… Gershwin dus. Mooi … ja…

goed .. biertje?

Enfin ik als cultuurbarbaar was natuurlijk blij met het komen van de pauze. Een zwetende Erikah informeerde tijdens de pauze nog even of er daadwerkelijk wel iets van de Beach Boys zou komen (aangezien ze daar al maanden over liep op te hemelen ๐Ÿ˜‰ ) maar dat wist een trouwe fan te bevestigen…

Na de pauze was het feest, alle bekende nummers van de Beach Boys deden de ronde.. van Califonia Girls tot Surfing USA van In my room tot het aparte Heroes and Villains (wat ik niet helemaal begreep trouwens.. iets te ingewikkeld voor mijn eenvoudige plebs smaak) en iedereen was blij en zong mee.

Het blijft een gek gezicht, een man die amper beweegt met een zeer dynamische band achter zich. Een man die 30% procent van zijn eigen werk live zingt omdat hij de hoge noten niet meer haalt en deze (overigens zeer goed) over laat nemen door een Gitarist. We dachten zelfs even dat hij ter plekke zou neervallen en in het harnas zou sterven. Dat is niet gebeurt en nogmaals het was een feest. Ze maakten zich er ook niet makkelijk van af en kwamen 3 keer terug voor nog wat extra nummers.

Ik vond het leuk, heb genoten van het gezelschap en de mensen in Paradiso en vond het een ervaring een “Legende” als Brian Wilson te zien spelen.. nou ja.. te zien eigenlijk meer ๐Ÿ™‚ maar vind 1 keer prima. Ik heb “het” meegemaakt en gehoord dat de oogenschijnlijke eenvoudige surf muziek van de Beach Boys vol zit met knappe wendingen en muzikaal zeer verantwoord is en dat is een aanvulling op mijn kijk naar die groep uit het jaar kruik.

Weet wel dat er ooit een moment komt dat stoppen een serieuse optie is en dat Brian Wilson daar wellicht nog eens over na moet denken ๐Ÿ™‚

En owja.. dit is alles behalve een recensie trouwens, het is mijn persoonlijke ervaring van Brian Wilson. Laat je niet afschrikken en ga lekker luisteren als de beste man ooit nog eens in jouw buurt is. Het is zeker geen waste of money!