Wat is passie toch een mooi iets.. Het is een gevoel een manier van doen .. een iets… maar ondanks dat het een iets is herken je het gelijk. Je ziet wanneer iets met passie gebeurt. Ik was vandaag te gast bij de start van het nieuwe Album van Erikah Karst .. althans bij de start van de opnames. Het proces er voor is al een tijdje bezig.. Teksten, ideeën, muziek… en het onvermijdelijke budget vergaren. Maar vandaag kwamen de eerste wegen bij elkaar.
Niets staat vast, dat weten we inmiddels wel allemaal. Niets behalve het feit dat er een moment komt dat je stopt met ademhalen en langzaam het leven uit je lijf loopt.. al moet ik je zeggen dat ik nog steeds hoop dat dit mij bespaard blijft maar dat geluk zal ik wel niet hebben 🙂 .. Niets is zeker, je wordt geboren en droomt van van toekomst. “Als ik straks 12 ben dan…” denk je.. en “als ik straks 16 ben dan mag ik op de brommer!” en geloof me.. ik was een heule coole dude op de brommer.. met permanentje (oh mijn god als die foto’s maar nooit opduiken!) en owja.. ik was 14… (sorry oom agent!) Ik ben lui geboren.. deed er een tijdje over voordat ik besloot te komen (2 weken extra) en daarna niet veel beter. Ik woonde vrij ver van school, een kilometer of mwah.. 7 denk ik.. met de fiets.. hmm niet echt mijn ding.. trappen enzo je weet wel en ik had/heb een broer.. met brommer… ergo .. oplossing.
Mijn moeder was een lieve moeder, een aanhankelijke moeder.. veel knuffelen en aandacht deed haar groeien. Het was ook een chantage middel vroeger of laat ik het anders zeggen een zwakte van haar 😉 .. Of het komt om dat ik de jongste was of omdat ik gewoon heel lief was (de laatste ik weet het..) maar alles kreeg ik bij haar gedaan. Nooit verkeerde dingen nooit geld maar gewoon … leuke dingen. Later thuiskomen, op mijn 14e op de brommer … uitgaan.. roken… beetje drinken.. het maakte haar niet zoveel uit. Temeer omdat ze wist dat het wel goed kwam.. 7 sloten enzo..
Ik heb me vaak afgevraagd waar dat eindeloze vertrouwen vandaan kwam.. maar ik denk dat ik het weet. Ze hoopte en wist stiekem wel dat ik mijn weg wel zou vinden. Dat ik wel zou weten wat goed en fout was .. mijn grenzen zelf wel kon vinden. Denk dat de 2 voor mij de weg wel geëffend hebben waardoor ik het makkelijker had. Zo reden we vaak samen naar mijn Oma in het verpleeghuis.. ik was 16 en zij reed automaat .. (een ooeerrrlelijke C kadet, roestbruin.. alleen mooi verpakt in een vierkant geperst pakket van 1 bij 1 …) en jawel.. ik mocht rijden. Rustig en beheerst.. niet te snel en oplettend.. Achteraf denk ik dat ze peentjes heeft gezweet in de auto.. dat zag ik.. (mede aan de nagels die in haar handen afgedrukt stonden..) .. ze vertrouwde mij.. volkomen…
Ik kon bij haar mijn diepste geheimen kwijt, dingen die je met niemand anders delen kunt.. uit schaamte of uit schuld. Alles kon ik met haar delen. Ze oordeelde niet, ze zei haar ding en gaf raad waar mogelijk maar oordeelde nooit. Ik heb haar nooit betrapt op oordelen… Stiekem had ze wel een eigenschap die vele van haar generatie hadden.. ze keek wat meewarig aan tegen “buitenlanders” .. (mooi moment in deze tijd van gedoogbeleid enzo..) .. Ze had er absoluut geen hekel aan maar toch een vooroordeel. Regelmatig kwam ik bij haar thuis en vertelde ze dat “ze met een donkere jongen/meisje had gesproken en die was best aardig..” daarmee suggererende dat dit geen normaal gedrag zou zijn.. Ik heb het haar vergeven, ze bedoelde het goed maar soms kwam het bij haar (net als bij mij) een beetje rottig de strot uit 🙂
Aandacht, ze genoot er van, een knuffel een kus een aai… Ik merk naarmate ik ouder wordt dat ik niet anders ben.. aanhankelijk en altijd op zoek naar een aai, knuffel of kus. Zonder dat leven zou geen leuk leven zijn. Ze is vandaag de dag niet anders.. Ze is ver heen vaak en niet meer te volgen. Gisteren nog liepen we naar haar toe en ze leek opgewekt. Eén blik, één aai, één kus is genoeg haar terug te brengen naar de bikkelharde realiteit. .. Ze mist het.. de aandacht, de liefde om haar heen. Niets ten nadele van het verzorgend personeel maar de zorg is zo uitgehold dat er voor de dagelijkse zaken al geen tijd is laat staan voor wat extra aandacht. Je ziet dat het haar verteerd… Machteloos kijk ik toe, kijk ik hoe ze wegkwijnt… kijk ik hoe ze vereenzaamt… machteloos.
Vroeger kon ze zelfs mee op vakantie, en ik weet niet hoe jullie dat ervaren maar dat is een BIG deal. Het is mijn moeder en ik pik voldoende maar het is ook iemands schoonmoeder. En 2 weken op pad met je schoonmoeder staat voor velen gelijk aan een gezellig dagje folteren in de oude kelder van de SS.. Broodje mee, capri sonne en gezellig dagje met haken en andere scherpe voorwerpen prikken op plaatsen waar dat eigenlijk niet zo gewenst is.. Bij ons kon het.. gewoon om wie ze was, gen bemoeial, geen (ver)oordeler… gewoon.. gezellig. Ze had een talent die niet velen hebben, ze kon zichzelf wegcijferen zonder weg te cijferen.. Dat is niet zoals “ik ben een beetje zwanger” al klinkt het net zo vaag.. Ze had de talenten om ideeën en gedachten de jouwe te laten worden.. de kracht (nee niet macht!) om haar idee het jouwe te laten worden zodat jij er van kon profiteren. .. Dat was haar kleine geluk..
Achteraf gezien was ze denk ik wel gelukkig, gelukkig met haar man, mijn vader.. (en nee zo gewoon is dat niet tegenwoordig!) .. Ze knuffelde veel en maakte grapjes.. ook wel eens ruzie maar die kan ik op 1 hand tellen… (Red: ter info, Menno heeft 32 vingers) ..
Haar nu zien en weten dat ze eigenlijk ongelukkig is als we komen omdat de knuffel haar het gevoel geeft dat ze niet alleen is maakt het komen soms pijnlijk. .. Haar afwezigheid en gemis tot communiceren maakt haar zwak, moedeloos, zwaarmoedig… en wij.. wij drijven mee.
Zou haar graag nog eens vertellen wat een gelukkig jeugd ze me gegeven heeft. Haar vertellen wat een goed werk ze heeft geleverd.. Haar vertellen dat die grenzen inmiddels wel duidelijk zijn.. haar vertellen dat ik in zoveel op haar lijk…
Maar ik kom maar tot “wat was je aan het doen…?” wetende dat ik daar nooit meer een antwoord op krijg….
Het is een cliché, maar voor je eigen rust en schuldgevoel.. vertel zo nu een dan eens wat je van iemand vind.. Leuk of niet… het helpt.. want voor je het weet.. ben je vergeten wat de ander nou zij…
Toen ik eenmaal hoorde dat mijn moeder elke nacht aan het spoken was in haar huis pas toen werd het langzaam duidelijk. De vele vragen, de “wat heb ik je een tijd niet gezien jongen” en het vragen naar mijn vader die al 14 jaar dood was ten tijde van dit gebeuren. Mijn moeder had buiten het Alzheimer probleem nog een probleem… ze was alleen…
Alleen, een lastig definieerbaar begrip. Je kunt op vele manieren alleen zijn.. ik weet nog wel dat ik me enorm alleen voelde toen ik in de klas een windje wilde laten maar deze spontaan besloot zich op atomair niveau te veranderen in een natte wind… ik voelde me verdomd alleen… Je kunt je alleen voelen als je met je auto ergens in de middel of nowhere staat terwijl deze bovenop een steen geparkeerd staat… Je kunt je alleen voelen in gezelschap omdat je voelt dat je er niet thuis hoort.. Alleen komt in vele soorten en maten.
Mijn moeder was alleen, geen aanspraak voor grote delen van de dag, dat resulteerde in de situatie dat er geen prikkelingen meer waren. Er was geen uitdaging meer in de dag, ze werd niet meer uitgenodigd tot gesprek, discussie of anders. Het was altijd een gezelligheidsdier.. hoe meer mensen hoe beter.. Lekker kletsen op straat en in de winkel. Een praatje bij de pomp of gewoon aan de telefoon! Ik weet zeker dat ik die eigenschap over heb genomen.. Ik lul ook de oren van je kop.. er is werkelijk niets leukers als een volle wachtkamer binnenlopen en iets te hard “goedemorgen” te roepen… Er is altijd wel iemand die verschrikt opkijkt of wakker schrikt.. Ze kijken je een beetje meewarig aan en vragen zich af of ze wat gaan zeggen… De echte bikkels en bikkelientjes doen dat vanzelfsprekend.. de introverte niet en de aso slaapt verder..
Of op straat, liefst op een drukke winkelstraat.. gewoon iemand die voorbij komt gedag zwaaien en dan heel uitbundig alsof je samen minimaal 5 jaar de loopgraven van Normandië hebt gedeeld.. 9 van de 10 zullen zich tot diep in de dag afvragen waar in godsnaam ze je ook weer van kennen… Heerlijk.. Een benzinepomp binnenlopen zonder praatje is bijna onmogelijk.. heerlijk… Maar zo was mijn moeder ook.. en nu was ze alleen…
Ze begon veel te praten in haarzelf, eerst als ze alleen was en later ook in gezelschap. Ik herinner me haar 70ste verjaardag.. Wij hadden wat georganiseerd bij ons thuis.. niets groots maar gewoon wat vrienden en familie die “onverwacht” in huis zaten toen we binnen kwamen. Ze was blij verrast maar heel stiekem bleef ze toch wat afzijdig op die dag. Wij dachten nog dat ze genoot en haar “kring” aan het bekijken was.. hopelijk met wat trots dat ze dat dan toch maar geflikt had… Van Extrovert naar Introvert… de eerste stappen naar alleen …
Niet alleen en toch alleen.. Een kamer gevuld met vrienden en familie en toch alleen.. Wegzakken in de diepe krochten van de geest… Heel langzaam als moeras…
Hou het in de gaten, eenzaamheid is een zware last die ogenschijnlijk gezonde mensen in no time kunnen transformeren tot zielige hoopjes niets.. het versnelt onrust, lichamelijke toestand en met name de geestelijke toestand. Achteraf .. “kijk je een koe in zijn reet” zei mijn opa wel eens… hadden we eerder moeten ingrijpen.. Het opnemen in het verpleeghuis was gewoon te laat.. Ze geniet nog wel van mensen om haar heen maar je ziet dat ze heel slecht om kan gaan met herrie, onverwachte dingen en boze mensen.. Nou is er vaak herrie, gooit Joop (zijn naam is aangepast!) met grote regelmaat zijn shirt, broek en alles wat er verder uit te gooien is op de grond.. en rijd Harry (nee-heeee ook niet zijn echte naam) met grote regelmaat op hoge snelheid langs de mensen heen in zijn rolstoel (of er tegenaan!) …
Lag in een deuk van de week, een huiskamer hulp (verder een top mens hoor!) kwam naar mijn moeder toen we haar terug brachten van een rondje koffie in het restaurant.. het was even over 5 en ze eten in de avond meestal brood.. De (overigens top mens) deponeerde het bord met brood voor mijn moeders neus en zegt tegen haar “lekker eten Elly!! Lekker eten hoorrrrrr!!!!”ze zegt dat alleen op een manier dat ik per direct in de houding spring en me afvraag of ik nu of straks 40 pushups moet doen… Mijn moeder kijkt enigszins verbaasd opzij maar houd zich stil… de vrouw (overigens top mens!) komt terug met een vork en weer naast haar hoofd “hier Elly, een vork dat is makkelijker he Elly!! eet maar lekker hoorrrrrrrrrrrr!” terwijl ze de vork in een broodje prikt en deze richting haar mond doet gaan… Mijn moeder kijkt opzij en zegt precies wat ik dacht “zeg, je hoeft niet zo te schreeuwen,… ben niet doof!” … de vrouw (overigens een top mens!) keer nogal beledigd en ik voelde langzaam een druppel gaan.. had ik nou ook maar een 24 uurs luier gehad… Heerlijk.. repliek.. hoe dement ook..
Maar alleen blijft ze… alleen met veel anderen alleen.. alleen in haar hoofd… alleen met haar inmiddels onnavolgbare gedachte… alleen in haar eigen wereld om heel af en toe … heel soms door een deurtje te kijken en even voelen dat ze niet alleen is….
“opzeggen?” vraagt de aardige mevrouw aan de andere kant van de lijn.. “dat kan maar dat moet uw moeder zelf doen..” Ik vertel haar de situatie en leg uit dat mijn moeder inmiddels niet meer in staat is dat zelf zo makkelijk te doen. De aardige dame legt aan de andere kant uit dat ze dan niets voor ons kan betekenen. “We deden het wel..” gaat ze verder “maar we hebben situaties gehad waar een bewoner na een lange tijd uit huis geweest te zijn terug kwam om te ontdekken dat de huur van het huis was opgezegd.. ” .. en terwijl ze dat verteld herinner ik mij een zwarte periode in Hilversum waar de zwervers en masse over de straten liepen.. als maden uit een groene bak op een mooie zomerdag… “verrek .. dat waren zij dus… ” denk ik hardop… en de vrouw vraagt zich af wat ik bedoelde.. Met een zwierige zwaai draai ik het gesprek terug op mijn moeder en vraag haar wat te doen.. “u moet een machtiging krijgen of haar wilsonbekwaam laten verklaren en u als vertegenwoordiger laten optreden…” .. Ik bedank haar voor de info en hang op..
Het huis van mijn moeder is een huurhuis (zou bijna zeggen godzijdank met de staat waarin het is toen ze het verliet!) maar de huur loopt door. Ze is er niet meer komt er niet meer en het kost een aardige duit. Opzeggen was dus geen optie op dit moment. Wilsonbekwaam dus… ok.. Met veel zin sla ik het internet er op na en met veel zin klik ik na 10 minuten weer op het kruisje rechtsboven in… Kelere, wat een gedoe.. een oerwoud van regels gevuld met bavianen die daar wel raad op weten voor de juiste prijs.. hmm.. “goede raad is duur” denk ik maar zo duur?? ..
Via mijn werkzaamheden als zelfstandig ondernemer was ik inmiddels in contact gekomen met een notaris, een leuke vriendelijk niet stoffige notaris.. een notaris waar je niet het gevoel krijgt dat het knippen en plakken van teksten tot zwarte magie is verheven en waar je op duistere wijze met een veel dunnere portemonnee naar buiten loopt.. murw geslagen door de juridische termen. Ik bel haar op en doe mijn verhaal… We maken een afspraak om het geheel verder uit te zoeken maar ze weet wel wat..
“machtiging is het makkelijkste” verteld ze.. “ik zoek je moeder op en stel haar een paar vragen of ze in staat is bepaalde beslissingen te nemen.. en als ik vind dat ze dat kan kunnen we het zo regelen… ” “lijkt me een prima plan” zeg ik enthousiast.. niet wetende dat mijn enthousiasme wel weer eens de realiteit voorbij zou kunnen streven…
“wat voor vragen stel je dan? “‘ vraag ik haar voordat we daadwerkelijk aan tafel gaan zitten met mijn moeder… “nou ja bijvoorbeeld of ze liever wil dat jij, haar zoon, haar belangen behartigt of Pipo de clown…” stiekem hoop ik dat ze pipo zegt want dat heb ik eindelijk een reden om dat pak dat al jaren in de kast hangt weer een aan te trekken.. de laatste keer was geen succes .. huilende kinderen enzo.. politie… boze honden .. toestanden.. ander blog..
We zitten bij mijn moeder en ik zie het al.. ze is in een redelijke bui wat niet meer inhoud dan dat ze niet de hele tijd huilt.. Ze zit in zo’n periode op dat moment dat ze om alles huilt.. net zoals de metroman en is zoooo 2009 .. not done.. ze huilt om de koffie, om de hond, om de plant.. en om mij.. dat laatste is natuurlijk geheel begrijpelijk… hou het zelf niet eens droog ‘s ochtends in de spiegel.. maar ze is redelijk.. ze kan wat lachen en is monter.
De notaris begint haar rondje en vraagt haar het een en ander… Het is al snel duidelijk.. op de vraag wie haar geld zou moeten beheren ik of Pipo komt een vaag lachje om haar mond en ik verwacht elk moment te horen.. “pipo natuurlijk.. die weet hoe dat moet.. ” dat zou ze gezegd hebben al was het maar om mij te stangen … maar er komt niets… ze wil beginnen met praten en …. verteld haar hoe mooi de blaadjes aan de parasol zijn…. terwijl ze aan haar vingers plukt. Ze heeft inmiddels ook de aandacht spanne van een oost Irakees spanhalterbloempje.. en geloof me.. die is kort!!!!
De notaris laat mij weten dat ze binnen de grenzen van het acceptabele niet in staat is haar mij te laten machtigen, “ze is te ver weg van de realiteit” verteld ze me.. Ik baal natuurlijk als een steker en voorzie alweer een hoop gedoe.. Gelukkig ken ik de notaris goed en zoals ik al zei, ze is alles behalve stoffig. Ze legt een pakje papier op tafel en legt uit “ik had dit vast opgezocht in het geval dat het niet zou lukken. Het zijn de papieren die je nodig hebt om juridisch haar te kunnen vertegenwoordigen..” Ik krijg het hele verhaal en weet binnen 10 minuten exact wat ik moet doen.. iets wat op Internet met tegenstrijdige en lastige verhalen niet te doen is zowat.. Sowieso faalt het internet dan in ene .. niet omdat het niet goed is maar omdat het geen benul heeft van wie er achter de knoppen zit. Bij deze ook een betoog voor een “blonT’ knop op Google.. dan kan ik die indrukken en zullen mijn zoekresultaten automatisch aangepast worden aan mijn wensen… ergo… 1 pagina met het juiste antwoord… #durftedromen
Papieren mee en invullen maar dus..
We zijn inmiddels al weer even verder en het ligt er nog.. Het kantongerecht heeft het druk en de rechter zelf moet komen kijken of ze inderdaad niet zelf kan kiezen.. Alleen dat feit geeft al aan dat het een proces is voor hen met een lange adem… De gemiddelde rechter heeft zo’n berg werk op zijn bureau liggen dat als hij een euro voor elk stuk papier zou krijgen hij, zijn kinderen, kleinkinderen en 7 generaties daarna geen gebrek hadden aan euro’s…. alleen waar laat je zoveel euro stukken?
Het huis is er nog en stiekem ben ik ook wel weer blij.. ik kan er nog even heen, door de gang lopen, op de bank zitten en gewoon even thuis voelen.. alleen de prijs voor dat gevoel is wat hoog…
We hadden het eerder moeten regelen, toen ze nog redelijk was hadden we dit moeten doen maar zoals altijd .. druk, bezig, valt wel mee en komt straks wel … en zie het resultaat. Een hoop gedoe dat voorkomen had kunnen worden en een teleurstelling had kunnen worden voorkomen, ik had dan wel gewoon in clownspak op pad gekund..
Ik zit hier en realiseer me dat ik iets mis… ik weet niet zo goed wat maar dat ik het mis weet ik. Ik weet dat omdat ik zoek… ik zoek naar iets dat ik mis maar wat mis ik dan?
Wat is missen eigenlijk? Is het een melancholisch gemis.. een hunkering naar hoe iets was? Is het missen naar dat het missen naar het echte moment of naar het idee van dat moment? Is missen iets dat je kwijt bent geraakt zonder dat je het weet?
Je kunt veel missen.. en ik hoor de zeeman die dronken verdronk in de haven denken.. “ja lekker op tijd.. ik miste het stoepje en daarna een reddingsvlot…” en de vrouw die de afslag voorbij reed, hem nog wilde halen en in plaats daarvan een paal en het viaduct raakt ..”ik zou willen dat ik de afslag niet had gemist…” maar dat is toch net even een ander soort missen. Geen waardeoordeel mijnerzijds want ik denk dat zowel de zeeman als de vrouw het missen als zeer ernstig hebben ervaren maar het is anders…
Kun je eigenlijk iets missen? .. je tanden.. die kun je missen.. als kiespijn en een broodje sabbelen gaat ook .. of pap eten… dat gaat prima. De trein missen dat gaat ook, neem je wel een trein later.. komt goed… Maar echt missen… je hart missen dat schijnt vrij lastig te zijn. Er zijn mooie apparaten die die functie overnemen maar dan de trein in.. dat is lastig… die ga je dan zeker missen. Je kunt personen missen niet het persoon maar wie de persoon was, de suggestie van de persoon. Terughalen gaat niet.. ik heb er wel eens over gedacht mijn vader te halen en het weinige dat nog rest van hem naast me te zetten… We leven in een land waar vanzelfsprekende dingen in regels worden vastgelegd en ik heb begrepen dat het opgraven van je vader en het rottende karkas naast je neer zetten omdat je wil testen of dat helpt tegen het gemis per wet verboden is… … tsss.. Hollanders…
Missen is een gevoel, een knoop in je maag een hunkering naar iets. Iets dat je had en niet (meer) hebt.. want als je het nooit had kun je het ook niet missen… Geld bijvoorbeeld.. dat mis ik niet 🙂 .. en schimmel.. mis ik ook niet … maar de zon.. die kan ik missen .. of mijn jeugd.. dat ook. Het was maar is niet meer. Missen is een liedje op de radio die je terugbrengt naar een moment, een tijd .. een ervaring…
Wat heeft het voor zin om te missen? Met missen krijg je het niet terug. Het consumeert je tot op het bot, tot er niets meer is behalve afvlakking en afstomping van jezelf. Een omhulsel zonder iets… en toch… toch missen we…
Ik denk dat missen hoort bij je zijn, het definieert je persoon, het maakt wie je bent en het vormt wat je zal zijn. Maar het kan enorm klote voelen het kan je verlammen en je focus wegdraaien van je doelen.. en met een beetje pech kun je er nog van verdrinken ook..
Ik mis meerdere dingen, alledaagse dingen en wat ooit was dingen, melancholie en realiteit van de dag. Ik mis dat ik mijn moeder niet kan vragen om raad.. ik mis dat ik mijn vader niet kan vragen om raad. Ik mis … ik mis…
ik mis….
fok, ik mis een afspraak…