klik voor vorige hoofdstuk

Het is Maart 2008, we lopen met zijn drieën (ik, Bri en mijn moeder) door het ziekenhuis. We grappen onderweg een beetje als we iemand met heel veel slangen en ellende voorbij zien komen dat het “altijd erger kan”… We hebben een afspraak met Dr Schuur… Dr Schuur is de geriater in ons ziekenhuis. We kennen haar een beetje omdat mijn schoonvader reeds zijn bezoek had gedaan aan haar. Mijn schoonvader, een kleine potente kerel die strak stappend door het leven ging en zijn ding deed… ook hij heeft Alzheimer.. voordat we dat wisten waren we een half jaar verder en de angst dat dit weer zou gebeuren zat er best in…

Ik was een tijd daarvoor al zeker van het feit dat mijn moeder een probleem had. Ze was altijd heel proper en zorgde goed voor zichzelf. Altijd naar de kapper met haar auto, boodschappen doen en de pedicure… Een aantal keer was ik er al op gewezen dat mijn moeder soms op rare uren buiten liep.. zoekende.. net alsof ze wist dat ze iets moest doen maar het niet deed. Ook kwam ze elke Vrijdagavond bij ons eten, gezellig met zijn allen…. en steeds vaker kwam ze niet.. vaak zonder reden. Als ik haar dan belde was het “och.. is het al Vrijdag?” of “vandaag komt me niet zo goed uit..” alsof mijn moeder CEO was van een groot bedrijf en haar schaarse enkele vrije uren per dag alleen wilde doorbrengen… maar.. dat was ze niet .. ze was wel CEO van ons gezin 😉 dat wel… Mijn vader deed zijn ding maar stiekem was mijn moeder de stimulerende kracht achter het gezin.. ik zou bijna zeggen.. waar niet ..

Ze had een auto, een leuke Daihatsu… een automaat want schakelen deden ze niet aan. Op een dag heeft ze die auto aangepast op een dusdanige manier dat er niet meer in te rijden was. Ze was tegen “een hek gereden” was de officiële verklaring..  maar de schade aan de auto deed meer vermoeden en was niet reparabel …  Achteraf gezien kan het bijna niet anders dan dat ze het gas voor de rem heeft verward en met redelijke snelheid een hek uit zijn lijden heeft verlost… was toch een rot hek dus echt kwalijk nam ik het haar niet.. Haar auto was haar alles, het was haar ontsnapping naar buiten.. Ze ging vaak naar haar nicht of mijn broer.. of ze kwam bij ons een “bakkie” doen. Maar ook die liet ze vaker staan. Ze heeft na het ongeluk nog wel een andere auto gekocht en daar begonnen de echte problemen….

Ik had de huisarts gebeld, ik maakte me zorgen over mijn moeder.. ze at slecht en kookte niet meer voor haarzelf. Ik had er al een paar keer aan de telefoon  gehad met de vraag “hoe werkt de magnetron ook alweer?” en dat vertelde ik haar (lief als ik ben… ahum.) elke keer weer. Ook haalde ze constant de nummers door elkaar.. Ik vond een adressenboekje waar mijn naam en telefoonnummer zeker 6 keer in stonden.. de ene keer doorgekrast en dan erachter exact hetzelfde nummer…. De huisarts had zijn bedenkingen maar uiteindelijk heb ik toch doorgezet en een afspraak gemaakt…

we zitten samen bij de huisarts en hij vraagt hoe het met mijn moeder gaat.. Ze antwoord.. “mwah, ik mag niet klagen.. beetje last van mijn been maar voor de rest gaat het eigenlijk wel goed…”.. “weet u waarom u hier bent?” vraagt de huisarts… “nee eigenlijk niet” zegt ze.. de huisarts gaat verder “uw zoon maakt zich zorgen over u” en ze kijkt me vragend aan… “is dat zo?” zegt ze… “jij denkt ook zeker dat ik gek wordt..” snibt ze er nog even achteraan… Ik vertel de huisarts wat ik zie en denk en mijn moeder kijkt me vol ongeloof en ik vermoed enigszins beledigd aan. “ze kookt niet voor haarzelf meer en eet slecht” vervolg ik “ze ..” en ik realiseer me dat ik iemand in de 3e persoon aanspreek.. alsof ze er niet bij is… “vergeet dingen en gebeurtenissen…” Mijn moeder is inmiddels een beetje geïrriteerd van mijn betoof over haar “onvermogen” en wil eigenlijk weg…

De huisarts vraagt haar een aantal dingen en elk antwoord is een ontwijkend antwoord…”natuurlijk eet ik goed, ik kook elke avond voor mijzelf en vergeet zelden wat.. ja.. soms vergeet ik wel eens wat maar dat is de ouderdom” zegt ze er nog achteraan… De huisarts weet genoeg en geeft ons het advies haar eens te laten bekijken door een Geriater…

We zitten op de bank in het ziekenhuis, wachtende op Dr Schuur… een aardige lange vrouw die gespecialiseerd is in ziektes met de hersenen.. “u mag verder komen” roept de assistente en we lopen haar kamer binnen. Dr Schuur stelt zich netjes voor en pakt een dossier … “En Mevrouw Drenth, vertel eens.. wat is er aan de hand…” mijn moeder, ook al is het een aantal weken later, antwoord “ik heb geen idee waarom ik hier ben maar mijn zoon wil het graag dus…” ik bedenk me stiekem dat het best fijn is als een vrouw eens naar je luister maar onderdruk die gedachte gelijk met een flauwe glimlach… “ik ga een paar vragen stellen, u een paar testen afnemen en wat bekijken” verteld de Geriater…

…. Even later lopen we weer door de gang, mijn moeder zich van geen kwaad bewust maar ik ben ongeruster dan ooit… De Geriater tekende een voorwerp op papier en vroeg mijn moeder dit na te tekenen…. ik schrok me kapot… ze was gewoon niet in staat wat ze net had gezien te reproduceren… ze deed haar best maar je zag de vertwijfeling in haar ogen… “help me eens, daar betalen we je toch voor?” zei ze gevat  in een ijdele hoop haar gebrek te maskeren.. Zo was mijn moeder sowieso.. alles werd altijd bedekt met een grap… een afleiding van wat er echt aan de hand was.. voor haar een manier om het leven te doorstaan met alle ups .. maar voornamelijk downs van de laatste jaren.. Ze kreeg het niet voor elkaar… Bij het naar buiten gaan schoot de Geriater mij aan vertelde mij op het ergste voorbereid te zijn…

We maakten een afspraak voor een controle dag in het ziekenhuis, een dag waarin alle aspecten van het lijf worden bekeken.. zeg maar een soort APK met als focus haar geestelijke toestand..

maar stiekem.. heel stiekem wisten we de uitslag al een beetje…

Het is ergens in de eerste maanden van 2007, het is rond half twaalf ‘s avonds en we zitten op de bank… Ineens gaat de bel en verbaasd loop ik naar de deur. “Wie staat er nu om half twaalf aan de deur?” hoor ik mijzelf denken.. Ik doe de deur op en daar staat mijn moeder… Nou kwam mijn moeder wel vaker langs maar om half twaalf ‘s avonds dat was raar.. zelfs voor mijn moeder.

“kom binnen…” zeg ik tegen haar en ben trots op mijn bijzondere gave de juiste dingen op het juiste moment te zeggen.. Ik neem haar jas aan en loop de kamer in. “Wat brengt jou zo laat hier?” vraag ik. Ze gaat zitten op de bank en slaakt een vreemde zucht van verlichting. Alsof ze net iets naars heeft meegemaakt en blij is weer onder bekenden te zijn.. “ik was bij Arend..” begint ze te vertellen .. “en op de terugweg uit Bussum was ik de weg kwijt. Ik heb de hele avond gereden en aan een hoop mensen gevraagd waar ik heen moest. Toen reed ik in jullie straat en zag eindelijk iets bekends… vandaar dat ik nog even aankom waaien..” Als ik haar vertel dat ze altijd welkom is maar dat het al rond 12 uur ‘s avonds is kijkt ze geschokt op..”zo laat al?” zegt ze op een verontschuldigde toon..

Ik ben geen vroege slaper en ik vraag haar of ze iets wil drinken, “doe maar iets fris graag..” en ik slik nog net de zin “dan moet je buiten gaan staan” in omdat ik aan haar zie dat ze echt geschrokken is. Ze was de weg kwijt, de weg die ze minimaal 100 keer heeft gereden en dat zat haar dwars. Ze probeert het voor haarzelf te verklaren en weet zeker dat het komt omdat het zo donker is.. “en die bril is ook niet zo goed” vervolgt ze haar verhaal.. Ik laat haar maar even gaan en ze bedaard weer.

“Hoe was het bij Arend?” vraag ik haar.. “bij Arend?” antwoord ze… “ja was leuk, veel bekenden gezien en oude familie” Ze was samen met haar neef naar een familie reünie geweest ergens in de achterhoek. Ze waren samen met de trein gegaan vanuit Bussum waar hij woont. “er zijn er wel veel dood hoor..” zegt ze nuchter… We kletsen nog wat door over de reünie en dan ineens begint ze een verhaal..

“Ik reed vanmiddag over een landweggetje” begint ze… “en dat landweggetje was mooi, de zon scheen en ik reed rustig door. Maar opeens stonden er allemaal schapen op de weg, zo maar midden op de weg.. en natuurlijk wilde ze niet weg … Ik probeerde nog met toeteren de beesten weg te krijgen maar niets.. en toen herinnerde ik me dat ik nog een scheerapparaat in de auto had.. ik heb deze uit het raam gestoken en de schapen vlogen er vandoor” ze schud van het lachen terwijl ze dat verteld maar mij voel ik totaal onverwacht het bloed uit mijn hoofd lopen..

Ik voel me wegtrekken… verteld ze dat nou echt? … of maakt ze een grapje? … “dus die schapen liepen weg?” vraag ik nog vertwijfeld aan haar… “ja grappig he?” zegt ze.. “ik denk niet dat ze geschoren wilde worden hahaha” en weer schud het hele lijf. Je moet weten mijn moeder was altijd een stevige vrouw, smalle pootjes maar stevig bovenlijf .. ik geloof dat Rubens daar wel oog voor had 😉 en als ze lachte dat lachte ze.. met volle overgave een bulder lach, hoofd achterover en een schuddend lijf.. denk pudding op een bordje op weg naar de tafel en je weet wat ik bedoel :)….

Mijn vertwijfeling over haar verhaal moet ik even verwerken, wat ze verteld is een verhaal dat rechtstreeks uit een reclame komt… Een reclame die op dat moment actueel is… Zonnige weg, auto, man, schapen en scheerapparaat (deze combinatie in andere context zou strafbare feiten kunnen opleveren maar dat terzijde ..) “verteld mijn moeder nou een reclame maar dan in de eerste persoon?” ….

We praten nog wat en dan vind ze het welletjes, “ik ben weer helemaal rustig Menno” zegt ze… “ik ga naar huis..” We lopen naar de gang en ik geef haar jas aan.. “bel je me even Ma als je thuis bent?” … “natuurlijk jongen ik laat de telefoon wel even overgaan”  .. een nare gewoonte van ouders, even over laten gaan.. alsof het opnemen een straf of moeite is.. alsof die 10 seconden gelijk de rest van je AOW kosten.. ach.. andere generatie denk ik dan maar 😉 … “ja graag ma .. vind het fijn te weten als je thuis bent…”

Ze verlaat het huis en ik zwaai haar uit… angstig en met een rotgevoel.. Ik wacht en gelukkig belt ze me na een minuut of 15 .. “ik ben thuis hoor Menno.. slaap lekker..” Ik wens haar welterusten en ga zelf ook naar bed.. In bed lig ik te malen over wat ik net gehoord heb.. ik kan er nog niet over uit dat ze dat verhaal vertelde.. de overtuiging in haar stem …

Ik woel en kom niet makkelijk in slaap… wat is er met haar aan de hand…..