Social bullshit

Met name de laatste tijd valt me iets op. Op de sociale media zoals facebook en twitter zie je eigenlijk alleen maar positieve berichten voorbij komen. Mensen delen dat het hun een lieve lust is. Waar ze zijn, met wie en hoe leuk het allemaal wel niet is. Zelden kom je iets tegen waarvan je denkt “hmm das kut” Als je dat dan soms vergelijkt met je eigen leven denk je.. “hoe dan?”

Zetten we alleen maar leuke berichten neer? Of hebben ze het allemaal leuker? Er is een mooi onderzoek gedaan naar dit fenomeen Marketingfacts onderzoek waar je dit redelijk uitgesponnen kan terug lezen (dank Denise voor de link). Als je dat leest zie je inderdaad dat mensen de neiging hebben alleen maar de positieve dingen te posten. Dat komt omdat iedereen het doet. Je wil allemaal reacties op je berichten en de waarheid is nou eenmaal dat je meer reacties krijgt op positieve berichten dan op negatieve berichten.

Dat is dan ook gelijk de valkuil van deze, overigens leuke, media typen. Het is allemaal niet zo leuk als dat het er uit ziet alleen laten we dat niet merken. Want kut nieuws geeft geen likes. Het is net als op straat. Je loopt langs iemand die je kent maar eigenlijk niet goed kent. Omdart je geen aso bent is de eerste vraag “hoe gaat het?” En verwacht je een antwoord te krijgen “nou best goed”.. dat is makkelijk want dan zeg je “top” en loopt door. Maar als iemand zegt “nou eigenlijk niet goed” is de neiging al snel om op het klokje te kijken en daar mee aan te geven dat je eigenlijk geen tijd hebt voor een dergelijk antwoord. Je hebt er gewoon geen zin in dat gezeik van een ander…

De keerzijde is dat als je een klote dag hebt, en wie heeft die nou niet, dan kan het zeer relativerend werken een dergelijke ontmoeting. Ik had er laats een… Het liep/loopt allemaal niet zo lekker en dan zwelg je snel in zelfmedelijden en verlies je nog wel eens het geloof in je zelf of het leven op zich. Dan kom je iemand tegen die net te horen heeft gekregen dat er maximaal nog 5 jaar leven op de teller staat en die zullen kwalitatief niet best zijn. Dat relativeert … en het helpt op een gekke manier je eigen leven weer in een wat positiever daglicht te zien. Het kan altijd erger…. blijkbaar. Uit dat gegeven komt ook een laatste wens van mij aan de mensen die er zijn en mij mijn laatste eer willen bewijzen (over een fors aantal jaar het liefst) .. ik wil een grote lint op mijn doodskist gericht naar de stoelen in de aula met de tekst “Wees blij dat jij het niet bent!” Mijn laatste poging te relativeren 😉

Dat is voor mij de belangrijkste reden dat ik niet zo veel meer op de socials ben. Ik kijk nog wel maar veelal naar mensen die inhoudelijk wat te melden hebben of nieuws voorziening. Ook lees ik graag als mensen wel in staat zijn hun klote momenten neer te zetten omdat het me geloof geeft en de geruststelling dat niet iedereen een fantastisch droom leven heeft. Uiteraard geniet ik ook wel mee van mensen die gewoon ergens zijn en daar van genieten.. al kan ik het niet doen. Het is leuk om te zien zolang de balans maar een beethe op orde blijft.

We delen wat we willen en dat is maar goed ook want daarvoor is het bedoeld maar dat “we” een gekleurde versie van ons leven laten zien staat wel vast. Maak dan ook niet de fout dat je iemand denkt te “kennen” vanwege interactie op de sociale media want geloof me.. je kent ze niet. De wereld buiten die gedeelde berichten is veelal veel minder mooi als die 3 updates op de dag.

Dus.. vergeef me als ik soms wat zwartgallig ben of geen positieve berichten plaats.. het is zoals het is 🙂 en godzijdank is er een “zak in de poep” knop die je weg neemt van al  dat nehagtieve geluk en je terug stort in de schijnwereld waar alles mooi en fantastisch is.

Ik heb verkering!!!

Of ik een aantal vragen wilde beantwoorden vroeg de verzorgende die op de afdeling van mijn moeder werkt. Voor haar opleiding moest er ook een gesprek zijn met een client onder toezicht van een begeleider. Uiteraard wilde ik dat doen, ze zijn altijd zo goed voor mijn moeder, hoe kan ik hen nou wat weigeren.

Met dochter op naar het verpleeghuis om het gesprek aan te gaan. Eerst even bij mijn moeder langsgegaan natuurlijk en haar een vette knuffel gegeven. Daarna nog even staan kletsen met de bewoners en de verzorgers van dienst. Ik ken iedereen inmiddels redelijk goed en bij voornaam dus er is altijd wel wat te praten. Na wat stukken roze koek, wat ze overigens heeeerlijk vind, aan mijn moeder te hebben gegeven loop ik mee met de verzorgster om het gesprek te doen. Het is het bespreken van een client plan en de wensen die de nabestaanden hebben in het geval van overlijden.

Het zijn van die gekke gesprekken.. Je praat over het stukje na de dood terwijl het lijdende voorwerp een kamer achter je zit te vegeteren. “Wat gaan we doen als ze terminaal is” etc of “wil ze een laatste sacrament” en waar ze opgebaard zou kunnen worden. Uiteraard ook gesproken over hoe de laatste stappen in haar leven te benaderen. Rekken of langzaam laten gaan, zal jullie niet verbazen dat ik voor de laatste kies. Ook de gewone vragen die willen weten hoe ik de zorg voor mijn moeder ervaar en ik krijg eindelijk weer eens de kans te zeggen dat ik heel erg tevreden ben over ze. Dat ze allemaal hun uiterste best doen de kwaliteit van mijn moeders leven zo hoog mogelijk te houden. Ben ze dankbaar ook al weet ik dat ze “gewoon” hun werk doen.

Na afloop ga ik met mijn dochter, die er het hele gesprek bij zat overigens, terug naar mijn moeder. Sta even te kletsen met de vaste bewoners en wissel de geijkte gesprekken uit. Iets met een woonplaats aan de Vecht bijvoorbeeld 😉 Ik heb al eens eerder geblogt over een oud dametje dat daar zit. Ongelukkig daar terecht gekomen na een operatie en narcose. Voor die tijd prima in orde, na die tijd bam.. verpleeghuis. Ze is dik in de 90 maar loopt er nog redelijk goed op los en praat ook best goed. Ze “bromt” ook de hele tijd waardoor ze de bijnaam “de cavia” heeft gekregen in mijn jargon.

Ze was in een gekke bui en heel aanhankelijk. Ze had al geknuffeld met een verzorgster en ik ging zitten op de stoel naast mijn moeder.. die stoel stond ook naast haar. Ze kijkt me aan en begint te praten over hoe fijn ze het vind dat ik er ben. Ik vertel haar dat ik het ook fijn vind er weer te zijn en vraag of het goed gaat. Ze kijkt me aan en leunt naar me toe met haar handen uitgestrekt. Al brommende zegt ze dat ze zo blij is en wil me knuffelen. Ik knuffel haar stevig en ze kust me meerdere malen op de wang.

Als ze weer terug zakt in haar stoel kijkt ze een beetje verschrikt om zich heen. Zichtbaar aangedaan door iets (jajajaja die uitwerking heb ik soms) begint ze een beetje angstig te praten.

“mijn mama en mijn papa.. ja mijn papa mag niet zien dat ik gekust heb hoor…”

“ze mag niet weten dat ik een kus heb gehad, hier.. en hier” en ze wijst op haar beide wangen.

“Ik mag het eigenlijk niet… verkering.. want mijn man komt ook thuis.. en mijn papa en mijn mama morgen het niet weten”

In ene keek ze me weer aan en begreep ik dat ze het over mij had, ik verkering?? Ze wilde me andermaal knuffelen en wederom kreeg ik een dikke kus op mijn wang. Mijn dochter kreeg er ook 1 inclusief de opmerking dat het een mooie meid was .. en wie ben ik (ja der vader) om dat tegen te spreken 😉

“Niet vertellen hoor” roept ze me nog na.. en wat doe ik… sja..

MAAR IK HEB VERKERING!!!!!

Mijn moeder keek het maar een beetje aan.

Ma_16-06-2013

Eurosceptisch?

Ik ben eigenlijk altijd een voorstander geweest van de Euro en Europa. Samen sta je sterker en met economieën zoals in Azië en Amerika kun je eigenlijk niet achterblijven. Wat is Nederland nou eigenlijk nog? Een vlekje op de kaart. Natuurlijk exporteren we best veel en leven we daar grotendeels van maar jemig laten we niet lullig doen we zijn maar een klein pokkelandje.

De Euro en Europa dus.. Ook ik heb met verbazing zitten kijken naar alle problemen in Griekenland, Italie, Portugal, Ierland etc etc de lijst gaat maar door. Overal moest geld naar toe omdat ze jaren lang boven hun stand hadden geleefd. Geen tot weinig controle door dat zelfde Europa en when the going gets tough we have to pay. En nu, ons land staat er niet echt lekker voor. Knettergek wordt ik van dat geouwehoer over bezuinigen. Ik hoor de laatste jaren al niets anders.

Banken pleuren bijna om, miljarden verdampen als een pot bier op een gezellige avond. Europa heeft geleerd en Nederland stond altijd vooraan met het grote mondje ”  we MOETEN vasthouden aan de 3%” riepen we heel hard elke keer weer. Natuurlijk hadden we gelijk.. toen. Nu ziet de wereld, althans in Nederland, er heel anders uit. De oneindige groei is weg en heeft plaatsgemaakt voor daling, minder en zwaarder.

Het gaat niet meer zo makkelijk. De ongenuanceerde jaarlijkse verhogingen van uur tarieven in elke sector zijn er uit. Als je nu begint over verhogingen staan er 10 andere te popelen jouw plaats in te nemen voor minder geld. En weet je dat is misschien ook wel terecht. We overvroegen in het kwadraat en torpedeerden ons daarmee rechtstreeks naar waar we nu zijn. De crisis is allang geen crisis meer, het is de nieuwe realiteit voor de komende jaren.

Terug naar de 3% dan maar. We gaan het niet redden volgend jaar en de verwachting is dat we op 3,9% (correct me if i am wrong) uit gaan komen. “Te hoog” zegt Europa en hoppa er moet weer ergens een extra 6 miljard gevonden worden. Ik vraag me dan af, waar dan? Bezuinigen op de overheden? Sigaar uit eigen doos.. de mensen die dan niet meer werken sluiten aan bij de bijna 700.000 andere werklozen om net als die anderen te ervaren hoe ons sociale stelsel is opgebouwd.

Ik begin een beetje moe te worden van de niet aflatende bezuinigingsdruk. Het stopt niet meer en de ene klap valt boven op de andere klap alleen omdat we moeten voldoen aan die verdomde 3%. Ik begrijp het, laten we geen Griekenland worden dat besef ik me ook wel maar jemig.. we zijn toch niet achterlijk? We kunnen toch wel een moment daar boven uit komen? Ik ben geen econoom maar als je maar blijft knijpen is er uiteindelijk niets meer om te knijpen. Dat draagt ook niet bij aan een herstel.

Door onze status als export land zijn we natuurlijk afhankelijk van het buitenland die mede onze economische status bepalen. Gelukkig zijn we ook nog geliefd bij de brievenbus BV’s die ons zonder al te veel moeite 3,5 miljard per jaar opleveren. Terecht of net terecht het is volkomen legaal en mits er geen misbruik van gemaakt wordt mij om het even of ze hier een brievenbus BV hebben. Het levert toch veel op? Nee laten we ze lekker wegjagen naar een vaag Afrikaans land of naar de buren. Stapel die 3,5 miljard dan maar op de extra 6 miljard van 2014 en we zijn echt failliet.

Gelukkig is er nog hoop, in het NOS journaal Olli Rhen (begrotingscommissaris jaja lekker WordFeud woordje!) zet de deur op een kier om eventueel uitstel te krijgen en een jaartje boven de 3% te eindigen. Het mag misschien van Europa.. joepie! Pffff als we het niet doen bezuinigen we alles helemaal kapot en zakken we nog verder terug in de ellende die we al zien. Nee schouders er onder, werken en hard ook en hop gaan met de mensen die nog mogen werken. Inkomsten genereren en zorgen dat die via de internet en gewone winkels weer in de Economie komen. Bouwen aan toekomst en verstandig omgaan met de middelen die we hebben.

Als we die weg volgen en Europa vind het goed dan vind ik mijn vertrouwen weer in dat mooie Europa.. gebeurt het niet ach dan boeit het ook niemand en blijven we ook hangen omdat stoppen eigenlijk geen optie meer is. Hoop dat “we” sterk staan en niet als een labrador (of hond naar keuze) kwispelend achter Europa aanhobbelen.

De tijd zal het leren…

 

Bloginterview door @marysjabbens

Een bloginterwattes? Nou interview (zonder u!) kwam naar me toe via Twitter in de persoon van @marysjabbens (kijk ook  www.marysjabbens.nl voor meer info over haar) Ze heeft dit bij een aanzienlijk aantal andere bloggers ook gedaan en ik vond het wel een leuk idee.

Enfin.. voila!

 

• Wil jij je even voorstellen?

Ik ben Menno Drenth  42 jaar ouwe vader, partner, zoon en zeurpiet die altijd wat te zeiken heeft 😛

• Wat is de reden dat je bent gaan bloggen?

Jeetje goede vraag, ooit lang geleden eens een post gemaakt op een blogger site. Was meer vakmatig dan persoonlijk. De blogger site beviel me niet echt en daarna ben ik via blogspot gaan bloggen. Eerst zakelijk maar langzamerhand wilde ik meer persoonlijk bloggen en die 2 combineren is niet altijd even handig. Uiteindelijk maar op mijn eigen naam gaan bloggen omdat ik daar kwijt kon wat ik wilde delen. Ik doe dat om stoom af te blazen maar ook om voor mijzelf dingen op een rij te zetten. Door het te publiceren verplicht ik mijzelf respect te houden voor de dingen of mensen waar ik over blog en om rekening te houden met hoe ik dat doe. Deel wat je wilt maar ik deel precies wat ik delen wil!

• Hoe lang blog jij al?

Mijn persoonlijke blogs begonnen eind 2009.

• Hoe vaak blog jij?

Wanneer ik wil, daar is geen stramien voor. Ik blog als ik de noodzaak heb om te bloggen en soms is dat dagelijks maar soms ook weken niets.

• Heb jij vaste tijden waarop jij je blogs schrijft?

Nope, het komt wanneer het komt.

• Heb jij altijd een thema of idee waarover je wilt bloggen of komt dat pas als je er voor gaat zitten?

Het werkt bij mij andersom, bloggen is voor mij een middel en geen doel. Ik blog over dingen die me dwars zitten of dingen die ik kwijt wil. Als ik ergens mee zit dan wil ik dat kwijt en dat delen (zoals eerder gezegd) helpt. Het komt zoals het komt en ik blog niet omdat ik moet bloggen. Ik blog wel heel veel over mijn moeder en haar ziekte van Alzheimer. Ik bemerk dat ik het zelf fijn vind haar te laten zien aan de buitenwereld en een beetje over haar leven te vertellen. Het gros van mijn blog is wel aan haar of de ziekte Alzheimer gericht.

• Blog jij over alles?

Nagenoeg alles zolang het maar iets met mij doet.

• Hoe zou jij jouw blogs omschrijven?

Persoonlijk, Cynisch, donker, levensbeschouwelijk soms maar ook wel grappig op zijn tijd.

• In hoeverre en waarom houd jij rekening met jouw lezers, of doe je dat helemaal niet?

Ja ik hou rekening met mijn lezer (whoever that is) maar niet volgens de standaard definitie van rekening houden. Mijn doel is te bloggen over dingen die ik kwijt wil zonder daar mensen persoonlijk mee aan te vallen. Altijd het respect tonen voor hen die zich niet kunnen verweren. Cynisch ben ik wel.. donker soms ook.

• Zijn er onderwerpen waarover je wilt schrijven maar het nog niet durft/wil/kan?

Nee eigenlijk niet althans dan valt het in de categorie niet willen. Sommige dingen schrijf ik gewoon niet over. Voor de rest heb ik niet zo heel veel last van taboes of beperkingen 🙂

• Hoe belangrijk zijn de statistieken voor jou?

Ach ik zou liegen als ik zou zeggen dat ze niet belangrijk zijn. Ik vind het altijd leuk om te zien dat er veel mensen mijn blogs lezen (althans wat is veel). En zeker als je iets wilt vertellen dat bij meerdere aankomt dan kies je betere tijden om blogs te posten simpelweg op basis van statistieken uit het verleden.

• Op wat voor manier en waar, maak je kenbaar dat je een nieuw blog hebt geschreven?

Hangt er van af, soms laat ik het automatisch delen op bijvoorbeeld Facebook en Twitter maar ik haal ook regelmatig de “automaat” er van af omdat ik dan persoonlijk wil vertellen dat er een blog is. Soms ook gewoon niet en wacht je af of er iemand komt kijken.

• Ben je tevreden over jouw site?

Ach tevreden, het moet functioneel zijn en te lezen op vaste machines en mobieltjes dan is het mij wel goed. Twijfel altijd over leesbaarheid wat betreft kleuren en letter grootte en type maar voor de rest hoor je mij niet klagen.

• Wat vind je van de reacties van lezers op jouw blog?

Ja dat zijn zonder enige twijfel altijd hele toffe dingen. Mensen die de moeite nemen je te laten weten dat ze het gelezen hebben of gewoon een virtuele hart onder de riem steken dat voelt goed. Reacties van mensen zijn de krenten uit de pap! ben er altijd heel erg dankbaar voor!