#stopdetijd

Vandaag was een rare dag, vannacht werd ik gillend van de pijn in mijn rug wakker en besloot de rest van de nacht beneden door te brengen. Het beloofde niet veel goeds te brengen voor deze zaterdag.
Gelukkig dankzij hulp van mijn lieve meisje was ik door wat pijnstillers en rust weer snel in redelijke staat en ben lekker in de tuin van de zon gaan genieten.
Het was heeeerlijk in de tuin, omdat ons tuintje redelijk in de luwte ligt maar wel veel zon heeft is het er snel warm. Het is een van de fijne aspecten van hier πŸ™‚

Hoe dan ook.. we zijn einde van de middag met het gele gezin (5 man sterk +1 hond) naar mijn moeder gegaan. Sowieso als we samen gaan is het al beter te verteren.. om de een of andere reden fungeren Bri en de kinderen als een soort filter voor mijn moeder waardoor ze vaak beter lijkt te presteren.
We kwamen binnen en ze was net klaar met de avond broodmaaltijd en keer eigenlijk best helder uit haar ogen.. dat is meestal wel een goed teken.

Mijn kinderen vallen altijd zonder gene mijn moeder (en de andere opa en oma uiteraard) direct om haar hals. Mijn oudste is inmiddels zo groot dat hij letterlijk om haar hals kan hangen πŸ˜‰ .. maar ze zijn gek met haar ondanks haar toestand (of misschien wel dankzij). Ook mijn moeder heeft een best grote rol in hun korte leven gespeeld en ze groeien langzaam maar zeker mee met de tanende achteruitgang van mijn moeder.

We zijn lekker met haar naar de binnentuin gelopen in het huis waar ze zit. Een prachtig grote tuin omgeven door gebouwen die vriendelijk met veel glas en openheid uitnodigen te vertoeven in die tuin. Mooie sets met stoelen en voldoende zon zijn altijd aanwezig.

We zijn aan een tafel gaan zitten en ik heb mijn moeder vol in de zon geplaatst. Ik weet dat zij vroeger bij de eerste zonnestralen thuis altijd met een stoeltje in haar arm de tuin betrad en lekker buiten ging zitten. Ook toen mijn vader nog leefde waren ze vaak en graag buiten met mooi weer.
Het duurde een paar minuten maar heel langzaam begon de helende kracht van de zon op haar in te werken. Ik had het gevoel dat ze al te lang niet meer lekker buiten was geweest en al helemaal niet lekker de zon had gezien en belangrijker nog.. gevoeld.
Zienderogen knapte ze echt op, ze kreeg praatjes en zat intens te genieten van de aanwezigheid van de zon,mijn meisje, kleine Nick en de hond Mira (de 2 grootste waren inmiddels de nabij gelegen kinderboerderij aan het bezoeken).
Kleur op haar anders zo intens witte wangen en met dichtgeknepen ogen zat ze te genieten πŸ™‚

Ik heb haar lekker beetgepakt en heerlijk geknuffeld. Het voelde zo goed weer eens mijn moeder te zien al is ze zo anders dan ik haar ken al ziet ze er veel minder lief en netjes uit ze was weer heel even een heel klein beetje terug.. en dat deed ons als familie en zij als moeder iedereen heel veel goeds.

Het was een typisch moment waarvan je denkt.. en NU wil ik de tijd even stopzetten. Even blijven hangen in een uniek moment van connectie en aanhankelijkheid. Vond het mooi dat Bri er bij was.. die het er ook erg moeilijk mee had later die dag.. ..

Ik blog het zodat ik later terug kan lezen dat er ook nog goede momenten waren.. ik blog het omdat het fijn is van je af te schrijven en ik blog het omdat jullie zo tof reageren .. dat geeft ongekende energie hier en huis en heel veel bij mij!

Hier nogmaals de foto van mijn moeder nu.. en hoe ze was pas een paar jaar geleden.. (vind dat ik haar de eer moet doen te laten zien we ze wilde zijn en niet alleen wie ze nu is!).

Ik dank jullie voor het lezen!

Menno

Ps, de foto boven is van Januari dit jaar en die daaronder van vandaag! Amper 4 maanden verder en volgens mij hoef ik verder niet aan te geven dat niet alleen het uiterlijk in deze periode zo snel achteruit gegaan is!

And now for something completely different ..

Zoals sommigen weten ben ik der ff niet. Ik zit samen met mijn compagnon in Las Vegas waar jaarlijks een .. of beter gezegd DE beurs in ons vakgebied is.
Vegas, een raar dorp. Kom er al best wat jaren en mag ondertussen bijna de titel ereburger dragen πŸ™‚
Het leven hier is 24 uur per dag wat opgaat voor alles!. Eten,drinken,roken,gokken,kopen.. kortom consumeren!
Dit alles onder het genot van licht,show en relatief goedkope buffet restaurants!

Uiteindelijk benne we hier om werk te doen hoe “leuk” de rest er om heen ook is. Dat betekend in concreto:

Beursvloer afstruinen.. maar dan op tempo markt! 100.000 andere meest waggelende mensen willen ook wat zien en ook de business vinden die ze zoeken!

Zoiets dus, en voor mensen die ooit in het convention center in Vegas zijn geweest die weten wat voor schaal we praten. Er is een North hall section, een center section en de South Hall sections.. Alles bij elkaar vergelijkbaar met een keer of 2 a 3 de RAI in Amsterdam.
Dat staat bijna allemaal vol met techniek en mensen die soms leuke oplossingen bieden.
Alles zien is onmogelijk, alleen met een goed plan heeft het zin die vloer te betreden πŸ™‚

Dan zijn er nog de tientallen keynote sessies, bijeenkomsten en back door meetings waar geheime informatie op basis van NDA (non disclosure agreement ) verstrekt worden.
De avonden worden grotendeels gevuld met zakelijke sociale verplichtingen. Plaatsen waar mensen bij elkaar komen om te kijken of er koppelingen zijn tussen de diverse partijen. Kortom gewoon ouderwets netwerken dus πŸ™‚

En dan is er de nacht.. het moment dat je even weg van alles bent.. geen Las Vegas, geen telefoon (als je hem uitzet! dusssss) en geen klanten, leveranciers, prospectus πŸ™‚

Slaap.. slaap …

damn.. slaap zeg ik πŸ™

Niet dus.. 9 uur tijdverschil is iets wat ik schijnbaar lastig mijn systeem in kan krijgen. Een paar uurtjes slapen gaat best maar veul te weinig.
Gelukkig hebben we dan twitter of msn of mail of gewoon uitzending gemist πŸ™‚ of.. een blog πŸ™‚

Ik ga nog een half uurtje slapen voordat ik me weer op pancakes,bacon,ei en vieze koffie ga storten.. nog 1 ontbijt en dan hoppa weer terug in de aspirine buis met vleugels..

Greetings from Vegas!

Net als je denkt…

dat het allemaal wel is wat het is kom je al weer bedrogen uit.
Was van de week bij mijn moeder die aan Alzheimer lijd en had eigenlijk weinig tot geen contact met haar. Dat terwijl ik het bezoek daarvoor eigenlijk een heel leuk bezoek had. Mijn vrouw en kinderen waren daarbij en ze was helder en aanspreekbaar… Gek genoeg hou je dat in je hoofd als je die kant weer op gaat. Niets was minder waar…. compleet afwezig. Maar zelfs dat was nog niets vergeleken bij vandaag.

Zonder al te veel op details in te gaan kwam ik op bezoek bij mijn moeder binnen net terwijl ze met een groep lekker aan het zingen waren. Leuke oude liedjes als droomland, in een rijtuigje en andere oude bekenden. Van een afstandje keek ik naar haar en zag een verwarde oude vrouw die af en toe uit volle borst meezong om vervolgens in snikken uit te barsten.

Na het zingen werden de bewoners weer terug gebracht naar hun eigen plekken en klaargemaakt voor de avond en nacht. Ik ben naar mijn moeder gelopen en heb haar begroet. Vanaf het moment dat ze me zag sloeg totale paniek toe. Ze ademde alsof ze een marathon gelopen had en ze greep me vast en kneep me zo hard vast dat het bijna zeer deed.
Ik ben met haar gaan lopen een stukje wat niet echt ging.. Een rolstoel gepakt en vervolgens 10 minuten bezig geweest iemand in totale paniek en emotioneel een wrak te laten zitten in een stoel.

Uiteindelijk voor elkaar gekregen en haar naar de afdeling gereden. Onderweg niets anders dan onbegrijpelijke zinnen en woorden afgewisseld met huilbuien en rillen.
Om wat afleiding te zoeken heb ik een jas gepakt en ben met haar even de voordeur uitgereden om de neus fris te krijgen.
Alsof iemand die altijd zo zelfstandig was met pleinvrees kwam te zitten… hijgen, rillen en huilend zat ze in de stoel. Op het moment dat ik haar wees op de mooi geel bloeiende struiken keek ze met een strak en plooi loos gezicht en zei ze.. ja dat vind ik nou mooi! om vervolgens weer terug te vallen in de snik en ril buien.

Uiteindelijk maar terug gegaan naar de gezamenlijke huiskamer waar ik haar in een relax stoel voor de TV heb gezet. Ik heb een deken gepakt en haar lekker in de deken gerold om de kou weg te nemen. Niets maar dan ook niets hielp haar uit die bui te krijgen.

Uiteindelijk met pijn in mijn hart afscheid genomen en haar vastgegrepen hand van de mijne afgehaald….

Hartverscheurend weggegaan met alleen de wetenschap dat ze omringd is door aandacht, liefde en mensen maar zo verschrikkelijk alleen is in haar hoofd dat het voor mij als kind bijna ondragelijk is om te zien! De machteloosheid haar te helpen hakt in het diepste van mijn gevoel!
Elke keer als ik denk dat de tranen wel op zijn rollen ze in grote getale weer over mijn wangen…

Ik hoop zo dat haar lichaam niet zo heel sterk is als dat van haar moeder en dat heel lang lijden haar bespaard gaat blijven.

Alzheimer is mensonterend en voor mij de overtuiging dat er niet iets bestaat als een god omdat zoiets een ander aandoen werkelijk waar onmenselijk is!

Met heel veel dank voor de onwaarschijnlijk lieve tweets, DM’s’, SMS en mails die ik krijg.. ze zijn samen met mijn meisje en kinderen thuis de stukjes die je elke keer weer net ff over dat drempeltje doen gaan om toch weer te gaan.. hoe zwaar ook! Mijn oprechte dank daarvoor!

Menno