Bijna voorbij!

Het is een grote puinhoop binnen, overal ligt wat en er is bijna geen overzicht. Wat ooit een oase van orde was is een kakofonie van spullen geworden. Lades liggen open, de ooit zo met moeite en aandacht gespaarde en gekochte spullen als oud vuil op de grond. Haar trots, een last voor anderen.

We zijn de laatste zaken an het regelen. Het huis moet leeg over een week en het is altijd meer dan verwacht. Te weinig gedaan toen het kon, te weinig tijd nu het moet. Met de grove kam er doorheen. Schiften, prioriteren .. foto’s ja, gewoon in een doos en dat zien we later wel. Wat gebeurt er beneden? Wat gooien ze weg? Mijn broer, schoonzus en dochters helpen mee net zoals Bri. Op zich heerlijk maar je bent het hele overzicht kwijt.

Vanavond had ik de eer de kast van mijn pa leeg te halen. Ik heb daar al met regelmaat over geblogt. Het was een kast met orde, bedachtzaamheid en interesses. Die kast was mijn vader.. punt. Nu leeghalen… wat bewaar ik en wat niet? Als het aan mij lag liet ik lekker alles zoals het was en kon ik er af en toe naar terug om te zwelgen in melancholie … maar helaas het ligt niet aan mij.

De boeken van mijn vader,  gekregen bij zijn pensioen. Over de oorlog natuurlijk, General Eisenhower en Churchill waren zijn grote voorbeelden. Mannen van staal, mannen die durfden te beslissen.. mannen die een verschil uitmaakten. Tuinieren, alsof mijn vader groene vingers zou krijgen als hij gestopt was met werken… NOT 🙂 Een klusboek, nou dat was niet verkeerd besteedt want die ouwe van mij had me toch een partij linkerhanden .. heel bar.

Magneetjes, postzegels, paperclips (uiteraard gesorteerd op  grote) vergrootglazen, pincetten, verrekijkers, inbindmappen, hoesjes, schrijfblokken, potloden, pennen en heel veel… heeeeeeeel veel elastieken 🙂

Inmiddels is alles leeg en heb ik bewaard wat het hoogstnoodzakelijk was. Dingen die ik nu nog niet wil uitzoeken en derhalve maar in een doos stop.

Kom oude rapporten tegen van mijzelf in de kast, lees de rapporten van mij in klas 6 (tegenwoordig groep 8) en zie bijna identieke opmerkingen en cijfers als bij mijn oudste zoon… en op een gekke manier stelt het me gerust, immers ik leef ook nog steeds dus zo erg zal het niet zijn met hem.

De puinhoop groeit en in mijn kleine wereld van dat moment probeer ik orde te creëren. Weg met de chaos, ik wil een vuilniszak en doe wat weg moet in die zak. Pijnlijk kom ik er achter dat de zak veel te leeg blijft. En dan geef ik me over. .. Ik kan niet alles bewaren.

Wat me bevreemde de afgelopen 2 avonden dat ik daar was is dat er meerdere momenten waren dat ik dacht ” nee dat nog niet weg doen, dat is handig voor als ze terug komt…… ” Als ze terug komt, geen idee waar ik dat vandaan haal want dat komt ze niet meer. Ze zit 5 kilometer verderop terwijl wij als dieven in de nacht haar huis leeghalen en weggooien wat van haar is. Zonder dat ze er weet van heeft wissen we haar verleden… het blijft vies voelen.

Morgen gaat het meeste of naar opslag of naar de stort, dan tapijt en schroeven en dan de sleutel… ik had mijzelf nog zo voorgenomen foto’s te maken … sja.. als hadden komt is hebben te laat 🙂

 

Zo frustrerend!

Kort geleden was mijn moeder in het verpleeghuis heel naar gevallen. Ik ben daar toen ‘s avonds geweest en ze waren net klaar met hechten van haar wenkbrauw (zie blog post Bont en Blauw). Haar gezicht tekende blauw met geel gedurende de week die daar op volgde. Je kon goed zien waar ze gevallen was, de sporen waren duidelijk zichtbaar..

Afgelopen Zaterdag waren we bij haar en ze was heerlijk opgelucht. Ze zit inmiddels op een nieuwe afdeling welke na verbouwing heel erg mooi is geworden. Van het “oude” 60’er jaren look naar een frisse moderne en met name heel erg lichte look. Het is nu echt dag als je de huiskamer binnen loopt. De muren fris, leuke hoekjes met zitjes en kleuren.. ja echt een enorme verbetering.

Ook de hulp zit midden in de kamer, geen post apart in de gang waar ze zich terug trokken af en toe.. en soms iets te lang terugtrokken mijns inziens 😉 Dat alles zit nu midden in de kamer waardoor er veel meer toezicht is en meer dynamiek.

Mijn moeder knapte er van op, een mooie slaapkamer en ook daar alles licht en helder! Kortom het was een fijn bezoek. Ze lachte veel en was, voor haar doen, spraakzaam. Haar gezicht was inmiddels weer prachtig geheeld en van de hechting was niet veel meer te zien…

Zondagochtend, op weg naar het Noorden en uiteindelijk het zuiden voor opnames van “Hart voor Muziek” gaat de telefoon. Bri verteld me net te zijn gebeld door het verpleeghuis… ze is weer op haar gezicht gevallen….

De instabiliteit van mijn moeder baart me wel zorgen. Ondanks dat het verpleeghuis erg goed zorg draagt voor de veiligheid van de bewoners is vallen toch wel ernstig. De volgende keer breekt ze misschien wat of is er geen volgende keer? Is het de zoveelste stap naar minder? Je ziet ze zitten, de mensen die eigenlijk ook niet meer veilig rond kunnen lopen. Gevangen in een rolstoel waarvan ze niet weten hoe ze die moeten bedienen…

Ik moet er niet aan denken, ze loopt zo graag! Ze is in en op haar eigen manier nog steeds onafhankelijk en gaat en staat waar ze wil. Straks kan ze dat misschien niet meer omdat ze blijft vallen. Gevangen in haar hoofd en zo het er naar uitziet zeer binnenkort ook nog eens in haar lichaam…

bah…

 

“Doen we!!” … en dan :)

“Doen we!” zei ik vol overtuiging een paar weken geleden. Ik zit al 100 miljoen jaar in het vakgebied van media en mag inmiddels wel zeggen dat er weinig is dat mij nog kan verrassen in deze branche. Alle aspecten van het “vak” wel doorgelopen de afgelopen 20 jaar en dat was waarschijnlijk de reden voor de overtuiging in mijn “doen we”.

Een clip maken dus, dat was de opdracht. En in tegenstelling tot mijn “vroege” jaren is de betekenis van een clip tegenwoordig ernstig veel lager dan vroegah! Ik kan me de clips nog wel herinneren, Thriller van Michael Jackson wat eigenlijk meer korte speelfilms waren. Of Can you feel it van de Jacksons. Zelfs de clip van de Star Sisters was voor nederlandse begrippen echt uitpakken! Je zat er maanden op te wachten en er waren previews voor de previews en zelfs met enige regelmaat bioscoop voorvertoning van clips! Ergo er was geld voor over.

MTV en TMF en SKY en the Music Box waren zenders speciaal voor de massa en clips. Plaatjes werden gemaakt of gekraakt door de clip die er bij zat. Goed nummer slechte clip? Aanzienlijke kans dat een plaat het niet ” werd” en vice versa ook!

Die tijd is inmiddels echt voorbij, budgetten staan heel erg onder druk bij platenmaatschappijen en artiesten zelf ook. Het weinige geld dat er is gaat veelal naar andere belangrijke doelen zoals productie, arrangement en muzikanten. Hoe dan ook een clip is er zeer zeker nog wel nodig.

Samen met Erikah lang gezeten en nagedacht over wat te doen. Gaan we heel ingewikkeld doen met eigenlijk te weinig budget waardoor het eigenlijk net niets is? Of gaan we voor “eenvoud” en gebruiken we wat we hebben om deze “eenvoud” zo goed mogelijk te laten zien? Het laatste is gekozen.

Script schrijven, uitproberen en definitief plannen. Alles binnen het tijdsbestek van slechts 2 weken. Dankzij de social media waren we snel voorzien van een paar hele leuke mensen die bereid waren een dag van hun leven op te offeren om gezellig met ons een dagje in prachtig weer door te brengen!

Het nummer “Doe ‘t dan”  ademt energie, positiviteit en kracht. Dat hebben we op een basale manier in de clip naar voren willen laten komen. Ongedwongen, energiek en met kracht! Volgens mij zijn we daar in geslaagd!

Dankzij de uitstekende assistentie van Brigitt (zij reed onder andere de auto!) Nicole, Yael, Wendy en Rene en de figuratie van Mark en Viona en Francis en natuurlijk mijn eigen bloedjes konden we er een hele leuke dagvan maken.

Voor de freaks onder ons, het is gedraaid op een Sony EX3 op full HD chip 1920×1080. Gemonteerd op Avid (Native AMA edit) en als XDCAM HD 50Mbits (1080i/50) MXF opgeleverd.

Nou ja lekker boeiend, ik vond het leuk om met beperkt budget en weinig tijd toch iets moois te maken en volgens mij en de algemene reacties is dat prima gelukt!

Enjoy!

(Originele aankondiging van de Clip kun je hier lezen op de site van Erikah)

Ouderlijk huis

Het is dan zover, na (veel te) lang uitstellen is het einde in zicht. Al ruim een jaar is mijn ouderlijk huis de stille getuige van een stuk van mijn verleden. Inmiddels al wel wat opgeruimd of ingepakt maar het hele huis ademt de sfeer van mijn leven.

De kast in de kamer, te lelijk om aan te kijken maar toch zo ontzettend bekend. De spiegel in de kast, de lichtjes en de talloze snuisterijen die mijn vader en moeder gedurende hun leven verzamelden. De stoel met daarop het kleed dat over mijn moeder lag de dag dat ze vanuit huis ging en de rest van haar (inmiddels lege) leven zou wegkwijnen in een verpleeghuis. De TV die altijd aanstond omdat ze dan het gevoel had niet helemaal alleen te zijn. Margrieten, kranten folders…

Boven de kast waar mijn vader zijn spulletjes bewaarde.Nog even proper en georganiseerd als 16 jaar geleden, alsof de tijd is bevroren in die ene kast. Als ik hem open doen kan ik de man bijna aanraken. Misschien is daarom de kast wel zo gebleven, als eerbetoon van mijn moeder aan haar man.. mijn vader.

De bedden zijn afgenomen en op de bovenverdieping liggen her en der spullen verspreid. Klaar om ingepakt te worden. Het gras in de tuin heeft buitenaardse vormen aangenomen en de rest is compleet aan het verwilderen. Er tussendoor een setje met stenen die ze vaak meenamen als ze op vakantie waren geweest naar hun favoriete plek, Oostenrijk.

Fotoboeken, handschoenen, tassen die nog van mijn oma zijn geweest, oorkonden, getuigschriften en strip boeken. Sommige dingen kunnen mee en andere zullen moeten verdwijnen, botweg omdat niemand daar de ruimte voor heeft.

Vanavond het grootste gedeelte inpakken en klaarzetten. Het grootste gedeelte aan persoonlijke spullen zal verdwijnen in een opslag kist voor de komende tijd omdat niet alleen ik moeite heb met afscheid nemen. Dan de onhebbelijke taak van het weghalen van tapijt en andere zaken die daar niet meer horen. En dan is het voorbij…

Nog even en we sluiten af, een hoofdstuk in mijn leven. Een afscheid van een plek waar ik me onvoorwaardelijk veilig voelde. Waar ik kon zijn wie ik was, waar ik was met wie ik wilde zijn in mijn leven. Nog 1 hoofdstuk en dan is het boek uit, en als ik naar mijn moeder kijk is dat laatste hoofdstuk bijna uit.