Vandaag was een bijzondere dag, het was de dag waarop we een bijzonder en belangrijk man zijn laatste rustplaats gingen geven. Ruim 20 jaar een tweede vader en na het overlijden van mijn eigen vader (1995) eigenlijk nog de enige man in mijn leven die ik heb beschouwd als een vader. Een harde werker, loodgieter van beroep en een goede ook.

Geveld in eerste instantie door Alzheimer waardoor de sterke man afzakte naar een hulpbehoevende ouwe man welke een schaduw was van wat hij ooit was. Het was niet de Alzheimer die hem geveld heeft uiteindelijk maar het stoppen van zijn hart. Misschien ook maar het beste, ondanks zijn verwarde staat wist hij de meeste mensen in zijn omgeving nog bij naam te noemen en kon je zo nu en dan nog met hem lachen.. want humor.. dat had hij!

Als 14 jarige kwam hij in aanraking met het water, zijn beste vriend woonde er aan en samen hebben ze een heel leven mogen doorbrengen aan dat zelfde water. Varen was alles voor hem en van een BM tot aan een Doerak heeft hij bij elkaar gesprokkeld (hier en daar met wat hulp van zijn vrienden). Vakantie op het water, weekendjes op het water.. Het virus sprong over naar mensen in zijn buurt en zelfs wij hebben een aantal jaar nog een boot gehad. Ooit nog samen eens een week op vakantie geweest met de 2 boten. Utrecht, Woerden, Amsterdams Rijnkanaal.. mooie tijden.

Vandaag brachten we hem thuis, zijn vrouw, dochters, zoon, schoonzoon, schoondochter, kleinkinderen, zus en zwager, en ik. Met 2 sloepen zijn we de grote plas opgevaren met een lucht zo donker als inkt. Stevige golven en een korte maar hevige regenbui gingen vooraf aan een samenzijn op het water. Alsof het zo moest zijn klaarde de lucht op en scheen de zon met grote regelmaat door de imposante stapelwolken.

Iemand uitstrooien, ik had het nog nimmer gezien of gedaan. Midden op zijn geliefde plassen waar een enorme hoeveelheid geschiedenis en herinneringen liggen is hij uitgestrooid. Terug op de plassen, terug in zijn zo geliefde Loosdrecht.. thuis..

Het was op meerdere manieren heel bijzonder en speciaal. De groep waarmee we waren is niet meer zo gewoon. Ieder zijn eigen gedachten bij dit moment, bloemen van zijn zoon.

Bij mij zit hij in mijn hoofd. Vrijdag nog had ik een verstopping en op een rare manier hoor ik hem in mijn hoofd uitleggen wat ik zou kunnen doen om het op te lossen.. “Waterpas loopt af” hoor ik hem zeggen.. doordat hij ooit de moeite heeft genomen me dat te leren was ik ook Vrijdag in staat de verstopping te vinden en op te lossen. Heel concreet en heel praktisch. Het was dan ook niet meer dan logisch dat mijn afscheid in het teken stond van zijn oude vak.

We missen hem al een tijdje om zijn humor en eenvoudige maar rijke kijk op het leven. Om zijn eerlijkheid en recht door zee karakter en gewoon om hem. Vanaf vandaag is hij thuis en sluiten we een mooi boek af. Ik vond het een eer er bij te mogen zijn vandaag.

Godspeed tweede vader!

“Don’t it always seems to go that you don’t know what you’ve got till its gone” komt voor in een liedje en er zit meer waarheid in dan ik ooit had kunnen bevroeden. Wat een idioot woord eigenlijk “bevroeden” net alsof  je “bezwangert” ofzo maar goed ik dwaal af. De afgelopen dagen op het nieuwe plekje werd ik wederom met mijn grote neus gewezen op dit simpele zinnetje.

Het geluid van kinderen om je heen, het (soms irritante) verrassende element van de “onverwachtheid” van die blagen als ze met een vriendje of vriendinnetje voor de deur staan en je eigenlijk net niet genoeg boodschappen in huis hebt. Dat geluid is voor mij persoonlijk de allermooiste muziek die er  bestaat. A-tonaal en soms compleet onsamenhangend maar het zijn symfonieën van puur geluk voor me.

Heb dat lang  moeten missen dat “zomaar aanwaaien” van de blaagjes en dat missen was sterker dan wat ook. Ben zo blij dat het weer kan. Dat er ongedwongen en zonder ingewikkelde infrastructurele afspraken (jaja ben van de moeilijke woorden vandaag) gewoon weer een poort open kan gaan waar dan een stukje bloed doorheen komt. Zonder mijn partner had dit nooit gekund. Haar instelling en wens om ook mij weer gelukkiger te zien hebben geleid tot waar we nu zijn en daar zijn onmogelijk woorden voor te vinden om dat goed uit te drukken en aangezien er kinderen onder de 16 zijn die dit lezen laat ik de plaatjes maar achterwege 😉

Na een lange tijd incompleet te zijn geweest mag ik rustig zeggen dat ik weer compleet ben. Ideaal? Nee dat is het niet maar als je het ziet in  perspectief van het maximaal haalbare binnen de mogelijkheden die er zijn dan is het 100% voor elkaar. Tijd om weer door te gaan met leven 🙂

Het leven is mooi … nu het weer nog 😉

Er was een tijd dat ik verplaatsen heel niet prettig vond. Als ik ergens zat dan vond ik het wel best. Beetje gewend aan wat om je heen is en de omgeving. Gewend aan je gewoontes en loopjes. Een jaar geleden kwam daar voor mij bijna acuut verandering in. Van alles wat je bekend en gewoon is in het diepe (moeten) springen.

Viel niet mee, wennen aan een andere omgeving. Wennen aan andere reistijden (van minuten naar uren per dag) en wennen aan het missen van mensen in je omgeving. Door de lange reistijden was het bijna onmogelijk een normale dag te hebben en besloot ik al vrij snel dat het niet onhandig was een aantal dagen in de week over te blijven. Dat betekende alweer verplaatsen want ondanks dat ik nog steeds niet gewend was op mijn nieuwe plek moest ik nog meer wennen op andere plekken. Ik heb mijzelf met grote regelmaat een zwerver genoemd het afgelopen jaar.

En als echte zwerver 2.0 leer je natuurlijk je zaakjes op orde te hebben. Altijd de laptop mee en het absolute minimum waar mijn slaapplaats aan moest voldoen was WiFi 🙂 Dat bracht me weer in contact met een wereld die zelden verplaatst. Bijna altijd dezelfde mensen op de zelfde tijden. Lotgenoten die je een hart onder de riem steken of hen die je lief hebt een foto sturen of krijgen.

Weer slapen in een ander bed, bloemetjes, bijtjes, klokjes, geel, wit, roze ik heb alle kleuren en design’s van dekbedden wel gehad. Tweepersoons, twijfelaar, luchtbed, matje of autostoel.. Warm, koud of allebei. Ik heb wel geleerd wat gastvrij is de afgelopen tijd. Je ziet gelijk wie er staat voor je 🙂 Al zijn er een aantal die er wel wilde staan maar botweg niet de ruimte of faciliteiten hadden om mij te helpen.

Hoe dan ook, na lange tijd is het voorbij dat zwerver 2.0 leven. Geen overnachtingen meer, geen lange reistijden en het allerbelangrijkste .. hen die ik het allerliefste heb waaien weer aan op de dag. Op de fiets, waveboard, step of god weet wat voor hip vervoermiddel. Van complete stilte naar een kakofonie van geluiden.. heerlijk!

Terug op het honk, terug in de gekte van de dag. Een nieuwe plek, een nieuwe start!

Weet je, als je wat ouder wordt dan worden sommige dingen meer helder dan ooit. Sommige dingen vervagen ook en sluit je minder makkelijk bij aan. Zo is er muziek die me echt niet meer kan boeien of comazuipen wat ik dan ff niet meer begrijp. Wat helderder wordt zijn dingen die je eerder nooit zag. Zaken waar je een aanzienlijke prijs voor hebt betaald om te leren.

Zo heb ik een aardige prijs moeten betalen voor waar ik nu ben, vertelde al eens eerder dat ik (in retrospect) best egoïstisch ben geweest. Dacht niet alleen aan mijzelf ofzo.. in tegendeel ik was alleen maar bezig met anderen. Helaas in mijn geval waren die anderen altijd net even verder dan in mijn directe omgeving. Beetje werk, laat werk, veel werk altijd werk. Dan weer een computer voor die en een klusje voor die. Veel te veel tijd achter de computer elke dag enfin joe ket de piktjur 🙂

Het laatste jaar is een aanzienlijke ommezwaai in mijn leven gekomen. Een ommezwaai welke ik eigenlijk nooit echt wilde en welke ik niemand vrijwillig aan wil raden. Wat er wel door gebeurde was dat een vastgeroeste machine door een schok loskwam. Doordat ik in ene dat wat altijd in de buurt was moest missen merkte ik pas wat ik echt miste. Het gevoel van falen op vele manieren maakte heel langzaam plaats voor schuld en missen. Melancholie en “had ik maar” waren de pijlers in elke dag.

Ik kreeg tijd om na te denken, veel te veel tijd… idioot veel tijd. Het moment dat je dan in ene beseft dat je eigenlijk een ontzettende lul ben geweest doet ernstig pijn. Wat is geweest kun je niet meer ongedaan maken, je kunt niet in ene goedmaken wat al jaren niet goed is geweest. Wat wel kan is lering trekken uit je verleden. Ombuigen (lijk wel een coach) naar iets positiefs en aanpakken wat je nooit hebt gedaan.

Dat is exact wat ik heb gedaan. Prioriteiten verlegt, ander committent aangegaan en nieuwe verantwoordelijkheden op me genomen. Met het zweet in de handen heel veel dingen voor het eerst zelf gedaan. Een onuitputtelijke drang naar “zelf doen” en “dat kan ik ook” nam het van me over. Met schade en schande kreeg ik het ook voor elkaar en werk ik langzaam naar het moment waar ik voel dat het gewoonte aan het worden is. Geen verplichting, geen gevoel van moeten maar een prettig gevoel van YES weer gered.

Veel meer tijd besteden aan het aller-dierbaarst in mijn leven omdat dat zo ontzettend goed voelt… Genieten met zijn allen zo vaak als dat maar kan en nieuwe werelden ontdekken. Groei zien in fysieke en mentale opzichten, lachen, huilen, strijden en knuffelen.

Ja als ik het allemaal van te voren had geweten had ik het wellicht allemaal anders gedaan maar achteraf kijk je een koe in zijn kont zij mijn moeder vaak. Het was en is eigenlijk een te hoge prijs maar uiteindelijk heeft het me een aantal onbetaalbare dingen gebracht. De belangrijkste is wel dat ik een betere vader ben geworden gesteund door een fantastische partner. Vader van 4 geweldige kinderen met elk hun eigenaardigheden en kwaliteiten… dat had ik dan toch niet willen missen.. ondanks de hoge prijs.

Nog een paar weken en ik kan weer echt ouder zijn van allemaal en weer elke week meemaken hoe die heerlijke schepsels zich ontwikkelen 🙂 Ik zeg.. doe maar doorkomen!!!