Valentijn is tegenwoordig voor een ouwe lul als ik iets waar ik niet meer zo goed mee om kan gaan. Niet alleen omdat het een feest is voor de winkeliers die chocolade of bloemen verkopen nee gewoon omdat ik het niet meer begrijp.

Smachtend lag ik vroeger, zeg een jaar of 3 geleden…  op de deurmat op de 14e Februari. Als een getrainde groupie die alles op alles zet zijn kaartje voor zijn idool te bemachtigen. En elk jaar weer de deceptie, geen kaart. Ter info dat is een stuk papier je weet wel iets dat je vast kunt houden met een print en een leuk verhaal erop. Als je in het museum kijkt zul je ze vast nog vinden. Niets kwam er.. trauma’s heb ik er aan overgehouden. Geen kaart van Cindy of Isabelle of … (overeenkomsten qua naam met huidige lezers berust op louter toeval!).

Nee ik heb het er niet zo mee. Whats the point? Stuur je iemand anoniem een kaart met daarop je diepste gevoelens voor iemand en dan vergeet je bewust je naam er bij te zetten. Voelt als uitkijken naar de dag van je leven en dan ‘s ochtends denken.. “ach weet je ik blijf lekker in bed” .. zinloos. En dan de geliefde om je heen. Moet je nou echt die ene dag gebruiken om iemand te vertellen dat je van hem of haar houd? Waarom niet op de 1e van Maart of de 10e van Juni?

Nee sorry ik weet het ik ben ernstig niet romantisch maar ik prefereer gewoon te zeggen dat ik van iemand hou, liefst meerdere keren per dag. Duidelijk en simpel, helder en transparant.. en maakt het leven een stuk leuker. Dat gezegd hebbende heb ik wel een digitale valentijn gehad dit jaar en ergens ver en diep verborgen is het toch wel grappig. Blijft het feit dat ik nooit zal weten van wie. Zal ik nooit de liefde of affectie kunnen beantwoorden omdat ik simpelweg niet weet van wie die kwam. Voelt als op straat zomaar willekeurig naar iemand heel enthousiast zwaaien. De persoon die “bezwaait” word heeft werkelijk geen idee wie hem zo toezwaaide en zal een gedeelte van de dag zich af blijven vragen wie hij/zij toch in godsnaam was. Zinloos maar wel grappig …

Dus geen valantijn voor mij dit jaar en de komende zeg 40 jaar … de mensen waarvan ik hou weten dat inmiddels dondersgoed. En dat zijn er maar weinig 🙂 waar ik echt van hou dan he 😉

Op naar “the day after valantine” gewoon weer een normale saaie dag in het normale saaie leven met heerlijke mensen waar je graag bij bent.

Het was ruim een jaar geleden dat ik in contact kwam met Erikah. Ik kende haar van diverse nummers die ik met veel plezier hoorde op de radio (Ik zie jou en Als je maar gelooft in mij). Had een cd gekocht van haar (Eigenwijs) en draaide deze met veel plezier. Mijn smaak wat betreft muziek is eenvoudig. Zolang het maar met overtuiging is gemaakt kan ik er van genieten. Heb geen specifieke voorkeur voor taal maar kan erg graag luisteren naar Nederlandstalige popmuziek. Zo dus ook Erikah…

Zij heeft me meegenomen op een speciale reis, een reis die zou leiden tot dit moment. Een voor mij unieke kijk in het creatieve proces van het werk van een zangeres.

Alles heb ik mogen meemaken, de eerste contacten met de platen maatschappij, de eerste teksten, de eerste demo’s en aanpassingen. Heel vaak ben ik mee geweest en heb mijn aanwezigheid ingezet om te registreren. Registreren op beeld maar vooral op het netvlies. Elk woord, elke noot alles heb ik nog in mijn hoofd. Het was in een tijd waarin het leven voor mij nogal verwarrend was en dit proces was een zeer welkome afwisseling van de dagelijkse zorgen.

Afgelopen Donderdag was het zo ver, de CD is klaar… de nummers zijn af… (moet nog wel gemasterd worden) maar het is er. Een heel speciaal moment die avond.. Alles kwam bij elkaar. De tekst van Jan Dulles, de schrijf sessies met Christaan Hof, de brainstrom sessies met Rene Karst (wat bijzondere mooie liedjes heeft opgeleverd!).  De studio sessies met Martijn Bosman (drummer die mijn hart helemaal heeft gestolen!), Christaan Hof, Noordpool Orkest en Sven Figee. De koortjes met Natasha, Erica, Rene en Christiaan. De Inzing sessies met Erikah en Rene en de talloze puntjes op de i met producer George Konings. Hier was alles terug gebracht tot 1 glimmend rond schijfje.

En natuurlijk je hebt het vanaf de eenvoudige eerste demo meegekregen dus je verwacht een bepaalde stijl. Maar dan is het zover … de CD er in en de play knop is ingedrukt.

Ik heb opzij gekeken, naar Erikah… gezien hoe ze genoot… gezien wat een enorme bak met trots op het gezicht kwam… gezien dat ze voelde dat ze alles in dit album had gestopt en niet kon vermoeden dat ze het in zich had…

Ikzelf hoorde elk nummer en in gedachten zag ik elk moment van elk zin. Studio, mail, skype, artiesten, rene, voor en tegenspoed. Elk nummer kon ik meezingen elk instrument uit mijn hoofd… Erikah, ik ben je dankbaar dat je dit intieme proces met mij hebt willen delen!

Klaar… bijna klaar… ik kan niet wachten tot Nederland opnieuw kennis gaat maken met deze fantastische zangeres!

Vandaag kwam ik een een leuke discussie over koffie terecht. Het geheel starte bij een tweet over een kopje Senseo. Daar kwamen wel wat reacties op binnen en dat gaf mij inspiratie tot dit blog 🙂

Koffie, een bijzonder goedje. Het is een verslavend middel dat, als het je eenmaal in de greep heeft, niet meer loslaat. Dat is dan ook per definitie de strekking van het woord verslaving… uh-huh scherp he? Maar goed, koffie dus. Koffie komt in vele soorten en maten. Ik weet nog dat ik heel jong was (zeg rond de 9 jaar oud) en ik al helemaal verslaafd was aan de witte bus met groene letters “koffie”  en metalen (chrome) deksel. Als dat ding openging hing ik er boven met mijn (respectabele) neus. Heerlijk vond ik het ruiken. Drinken mocht ik het nog niet omdat ook mijn ouders wel begrepen dat dit niet verstandig was op die leeftijd.

Iets ouder begon ik het zwarte goud te drinken en zoals de meeste met melk en suiker. Tot het moment dat ik ging werken en geconfronteerd werd met het fenomeen “bedorven koffiemelk” heb ik dat volgehouden. Na die ene keer maar besloten de melk te laten voor wat het was. Zwart was eigenlijk nog veel lekkerder zeker met de niet te zuipen slappe afwaswater koffie die sommige automaten schenken.

Omdat ik als enige koffie drink vind ik een pot koffie zetten en teveel werk (lazy by nature) en eigenlijk ook zonde. Maar het is, kijkende naar een budget oplossing, eigenlijk de enige lekkere koffie. Gelukkig bedachten Philips en Douwe Egberts een concept dat de Senseo heet. Erg praktisch, pad er in knopje drukken en onder een beetje druk komt er zwart water uit. Nee het is niet echt lekker en nee het is zeker geen bak waar je trots op bent maar het is heel praktisch en zeker toen het alleen recht van de pads niet meer in handen was van Douwe Egberts niet meer zo duur. Kortom het is een prima oplossing voor de eenzame koffie drinker 🙂

Vraag je mij wat ik liever drink dan weet ik het wel. Nespresso? Nee dat is ook wel lekker en de verschillende smaakjes en mogelijkheden zijn ok maar ook dat is geen koffie. Nee koffie die je zelf maakt. Het is als met zoveel dingen, wat snel gaat is vaak niet lekker. Te snel komen is vaak niet fijn (voor de ontvanger meer als de zender) of een snelle hap, lekker maar zeker geen *** maaltijd. Maak maar eens cappuccino met vers gekookte en opgeklopte melk, veel lekkerder dan uit een bakje of een pakje.  Met koffie is dat niet anders. Koffie maak je met liefde en aandacht. Koffiebonen kies je uit alsof het een wetenschap is. Zuid Amerikaans en uit welk land dan? En welke streek? En belangrijker nog welke branderij! Die bonen laat je tot je komen in gesealde verpakking. Bij je thuis neem je een aantal van die bonen en die ga je malen. Dat proces laat de heerlijke stoffen vrij die koffie bezit (zal je niet vermoeien met de inhoud die soms bestaat uit de uitwerpselen van katten! aka Loewak of Civet)

Het gemaalde goedje doe je in een machine die meer wegheeft van een stoommachine uit 1912dan een koffiezetapparaat.  Druk en temperatuur zijn essentieel bij het zetten van koffie. Dan druppelt het zwarte goud in een klein kopje dat warm is voordat je het vult. En dan langzaam maar zeker zet je het kopje zonder melk of suiker aan de mond en geniet! De bitterheid van de koffie laat je weten waar het vandaan komt…

Nadeel van deze methode, die zoals je leest zeer zeker mijn voorkeur heeft, is dat zowel de machine als de koffie zelf niet voor weinig in je keukentje staan. Dat kost wat. Begin vanaf 600 euro en je hebt een instap model. Machines die rond de 3500 euro kosten zijn geen uitzondering! En de koffie zelf.. niet goedkoop! Maar dan kan je meestal ook wel een fatsoenlijke espresso zetten ook 🙂

Dus, ja ik drink voorlopig Senseo zolang mijn beurs geen echte koffie kan betalen is dat een alternatief voor een snelle eenvoudige en vooral betaalbare bak koffie 🙂

Later als ik groot ben…

Nee ik maak er niet al te veel woorden over vuil maar wel een paar. The Voice of Holland, een show met pretenties. Het anders doen, geen afzeik tv maar gewoon opbouwend en stimulerend. Dat was de gedachte die overgebracht werd aan Nederland.

Al vanaf dag 1 was er gezeik, de contracten afgesloten met de deelnemers zijn gelijk aan de grip van de OostSulawesie wurgslang (en dan de witte niet de blauwe!) Voor jaren zitten de deelnemers die winnen vast aan de ijzeren klauwen van de producent. Maar goed dat is een eigen keuze en ik zou het nog begrijpen ook als je je geluk zoekt in de muziekwereld. Het hele wereldje hangt aan elkaar van goedgebekte smoothtalkers die je allemaal gouden bergen beloven. Ze laten je keihard vallen als het ff niet lekker gaat. Gelukkig zijn er ook een paar goede die gewoon toegeven dat ze het doen om er winst mee te maken. Noem me gek maar iemand die dat zegt is gewoon eerlijk en kun je meer vertrouwen dan hen die alleen maar mooi lullen.

Maar goed ik dwaal af, the voice dus… Het begon best aardig. Niet afzeiken en gewoon zeggen wat goed was en uiteindelijk kreeg de beste een plekje. Maar langzamerhand werd mij in ieder geval duidelijk dat het echt nergens over ging. Optredens die echt nergens over gingen ontvingen lovende kritieken van de heren en dame jury. Eerst denk je nog dat je het niet goed begrijpt. Om in de woorden van van Gaal te denken “zijn jullie nou zo dom of ben ik nou zo slim”. Dan verdenk je het geluid op de TV, wellicht horen wij wat anders dan de mensen daar. Maar nee hoor ook niet. En dat gaat maar door.

Met name de dame die Ewbank heet krijgt lovende kritieken en is geweldig, kippenvel en prachtig. Nou weet ik niet welk programma zij zitten te bekijken maar in mijn kleine wereld kan ik je vertellen dat;

ja kippenvel, van ellende. Een hand met nagels over een krijtbord is mooier om aan te horen

Prachtig? ja het moment dat de laatste noot is gevallen en de gouden rust van stilte mijn oren weer vult.

Geweldig? Ja geweldig niets. Tuurlijk zingt ze beter dan ik maar het is een kunstje. Zacht stemmetje achter de piano. Geen power geen niets. Piepend en hijgend wurgt ze zich door de nummer heen. En niet een keer maar keer op keer.

Er even over nadenkende kun je maar tot een conclusie komen. Nee ze zal vast haar weg niet naar boven ge****t hebben zo dom zullen ze ook niet zijn maar ze ziet er best aardig uit en heeft op zich de uitstraling om een sterretje te zijn. Ik zeg iets meer beats, autotune en een verdomd goede producer en zelfs zij kan zingen. Het zal dus uitstraling zijn … en wellicht dat haar broer er iets mee te maken heeft. hardop zeggen kan wel maar zonder bewijzen is dat als poepen terwijl je probeert te fietsen ergo “niet handig” maar goed is het raar om dat te denken?

Sarina, een prachtige vrouw met een stem waar menigeen jaloers op is krijgt de dikke vinger en mag vertrekken, piepstem Ieewbank mag door?

Nou ja allemaal speculatie en allemaal mijn mening. Ik vertegenwoordig niemand in dit blog en zeg een beetje wat ik denk en voel. Wat ooit leuk begon is wat mij betreft de grootste farce van 2010/2011 geworden. Maar goed de bedenker en uitvoerder zit er een stuk warmer bij dan ik dus ik zal zonder twijfel ongelijk hebben.

De rest van de show ben ik echt weg, in mijn iglo in Siberie weg van alles wat met The Voice te maken heeft. Liever in een bak met Piranha’s op een bedje van Tarantula’s dan the Voice.

Zo dat ben ik kwijt en nu houd ik mijn pretbekkie er verder over 😉 U kunt weer doorlopen, nothing to see, keep walking nothing to see here…

‘Achteraf kijk je een koe in zijn gat’ is een uitdrukking die ik tegenwoordig graag gebruik. Het gaat op voor zoveel dingen. Na een avond stappen en te veel drank bijvoorbeeld. Dat had ik beter niet kunnen doen. Of dat lekkere stukje filet americain (beter bekend als geprakte rat) wat toch zo lekker smaakte. en terwijl je de longen uit je lijf aan het kotsen bent denk je, dat had ik beter niet kunnen doen!

In je leven neem je beslissingen die op dat moment de juiste lijken. Linksaf, rechtsaf of rechtdoor het maakt niet uit, je kiest. En de consequentie van die keuze is dat er een vervolg aan zit. Dat is soms goed en soms slecht. Maar wat is goed en slecht?

Stel je neem de beslissing iets te doen (ik hou van duidelijkheid en transparantie dat is wel te lezen he?) en daar vloeit iets uit voort. Dan zou je kunnen denken ‘dat was geen wijze beslissing’ maar hoe weet je dat dan? Wie weet was de andere beslissing wel veel erger afgelopen. Of helemaal geen beslissing is misschien nog wel erger.

Zelfde voor een probleem. Het is een ding dat eigenlijk niet bestaat. Want de definitie van probleem is:

Probleem
Een `probleem` is een vraagstuk dat vooralsnog onopgelost is. Men wordt geconfronteerd met een situatie, waarin de realiteit botst met de gewenste situatie. Het veranderen van deze situatie tot de gewenste behoort niet tot de directe mogelijkheden. Niet iedere ongewenste situatie is echter een probleem. Sterke wil tot het veranderen van de situatie ‘

“Een vraagstuk dat vooralsnog onopgelost is” oftewel de definitie gaat er van uit dat het opgelost kan worden. Met die wetenschap is een probleem dus eigenlijk geen probleem meer omdat het opgelost kan worden. Maar stel nou dat een probleem NIET opgelost kan worden. Is het dan nog steeds een probleem? Eigenlijk ook weer niet want volgens de definitie is het vooralsnog onopgelost. En niet oplosbaar valt daar niet onder. Dus is een onoplosbaar probleem geen probleem maar een last of zorg die je gewoon in je rugzak moet doen en mee moet torsen zolang dat nodig is.

Ergo, of een beslissing goed of fout is weet je nooit omdat de uitwerking van de beslissing die je niet nam nooit duidelijk is te maken. En een probleem bestaat dus eigenlijk ook niet 🙂

Ik zou coach kunnen worden… niet? 🙂