Spijt is een bijzondere ervaring. Het zet je met kracht neer op de grond. Spijt komt in vele vormen op je af.

Spijt van het eten van dat laatste stukje snoep als je misselijk in bed ligt. Spijt van iets dat je hebt gezegd of nog erger niet hebt gezegd

Spijt van beslissingen die het verloop van je leven bepalen. Spijt van beslissingen die de loop van je leven gaan bepalen.

Spijt van dat ene biertje (als je ‘s ochtends offer brengt aan de porseleinen god)

Spijt van dat moment ..

Wat is het nut van spijten als je er niets mee doet. Pak het op, draag het mee en voorkom nieuwe spijt.

En toch… spijten we weer opnieuw.

Maar spijt doet je beseffen dat het je iets doet. Dat je niet alles maar kunt doen of laten. Spijt leert je op een andere manier kijken…

Ik heb van heel veel dingen spijt. Had veel niet moeten doen en nog veel meer wel.

Spijt… een trouwe metgezel in de lange koude slapeloze nacht..

Vandaag kwam ik Peter tegen, ik was blij verrast want ik had hem al even niet gezien en vroeg me af hoe het met hem ging. Hij zag er nog steeds niet heel goed uit. Veel gewicht verloren, vlassig baardje op zijn gezicht en zijn ogen stonden ook niet echt florissant. Maar om de een of andere reden was er iets anders dan de laatste keer dat ik hem zag.

“Hoe gaat het?” vraag ik hem en Peter verteld dat het nog steeds niet zo goed gaat. De financiële zorgen zijn niet minder, de gezondheid in zijn familie is ook niet veel beter en ook thuis laat het te wensen over. “Maar” zegt hij, “Ik heb een beslissing genomen de afgelopen tijd. Ik heb besloten dat ik het niet alleen af kan en heb hulp gezocht”

Dat kwam als een verassing aangezien Peter niet het type was dat om hulp liep te schreeuwen. Hij deed zijn ding en als het echt niet anders kon, als er geen andere weg was dan pas vroeg hij om je hulp. Soms lastig voor zijn omgeving als hij weer eens met een verbouwing bezig was thuis die een enkel jaar of 4 uitliep omdat hij te bescheiden (en misschien wel te trots) om hulp te vragen. Die Peter had hulp gevraagd, “wat heb je gedaan dan? ” vraag ik hem hopende dat ik niet te privé aan het worden ben. “Ik heb mijn huisarts gebeld en die heeft mij aangehoord, ik heb mijn verhaal gedaan en tijdens het verhaal wist de huisarts eigenlijk al voldoende” “Jij heb last van een Existentiële crisis” zei de huisarts.

Ik had nog nooit van die term gehoord maar knikte alsof ik het allemaal zelf had meegemaakt (ben ik goed in). Ik vroeg hem of het hem hielp zo’n “Existentiële crisis” klinkt misschien een beetje raar zo’n vraag maar ach ik ga er maar van uit dat dit hetzelfde werkt als ergens pijn hebben en dan vervolgens te horen te krijgen dat het je “linker abdornormale zijsluitende linkerspiernaad zenuwspasme” is die het probleem veroorzaakt. Geen leuk nieuwtje maar je kan in ieder geval actie ondernemen. Het was precies wat ik zei, Peter had het aangehoord bij de huisarts en gedacht “uh-huh.. het zal wel maar wat de fuck is dat dan? Voel me gewoon klote en dat is het understatement van het jaar!” “Maar toch” vervolgde hij, “toch had het in ene een naam, ik werd erkend en mijn gevoel was niet zomaar iets. Wat er mee te doen is stap twee maar YES ik heb wat! En dat leek me wel wat, wat hebben”

Hoe dan ook, Peter zag er niet beter uit, liep nog steeds door metersdikke sneeuw maar ergens, heel ver had ik het idee dat er weer een glimmer te zien was in zijn ogen. Ik heb afgesproken met Peter dat we elkaar nog regelmatig gaan zien, gewoon om eens bij te lullen en wellicht ooit weer eens lachend aan de bar een biertje te drinken.

Peter liep weg, schouders nog steeds omlaag en rug licht gebogen maar toch net even anders dan laatst… gelukkig!

Hoe kan dat nou, hoe gebeurt zoiets?

Ik heb een vriend, laten we zeggen dat hij Peter heet. Peter was een leuke gast, geen uitblinker op school of in sport. Peter was vriendelijk en sociaal. Begon de dag met een lach en kon alles aan. Peter was een fijn persoon, je kon hem best om je heen hebben. Geliefd op school en later op werk en in zijn omgeving. Stond altijd klaar voor iedereen om te helpen of een schouder te bieden. Niets was Peter te gek al betekende het uren in de auto zitten voor 5 minuten tijd met iemand. Peter vond wel een weg.

Maar ergens ging het mis, Peter veranderde. Peter werd stiller en rustiger. De immer aanwezige lach verdween van zijn gezicht. De ooit vol met leven stralende ogen keken zwaarmoedig en verdrietig. De meeste mensen die Peter “kenden” zagen dat niet. Peter had voor elk moment het juiste masker paraat. Op zijn werk deed hij het ok maar daar zat alles tegen. “Het is de crisis” hield hij zichzelf voor terwijl hij naarstig speurde naar geld om zijn kinderen weer eens een verjaarspartij te kunnen geven. Creditcards waren een uitkomst… voor even.

Thuis liep het ook allemaal niet zo lekker. Geen vader meer en een zieke moeder waar hij geen steun meer aan had. En door het dragen van de maskers de hele dag en elke dag kon hij het in het begin soms en later veel te vaak niet meer opbrengen thuis ook een masker te dragen. En zonder masker was Peter een energie zuiger. Dat heeft zijn weerslag op je directe omgeving.

Peter was onzeker, over het verleden, heden en de toekomst. Zag zijn fouten achteraf en maakte fouten nu die hem in de toekomst zouden komen achtervolgen. Peter zag geen manier dat om te draaien. Peter kon het niet begrijpen, dat niemand het nou zag. Niemand zag echt hoe hij was en wat een moeite het koste elke dag weer door te komen. Iedereen ging door met zijn of haar ding. Hij herkende het wel want wie wil horen dat het niet goed gaat als je in het voorbijlopen de verplichte vraag “hey hoe gaat het met jou?” stelt. Mensen willen dat niet horen. Die willen bezig zijn met hun eigen ding en geven vaak geen gehoor aan de stille schreeuw om aandacht.

Gelukkig waren er mensen in de buurt van Peter, mensen die van hem hielden. Maar hoe verder Peter wegzakte des te minder mensen bleven er over. Te druk met eigen zaken, carrière, dagelijkse beslommeringen en honderdduizend andere redenen. Ze zagen Peter de laatste tijd als een mistroostig en niet zo gezellig mens.

Langzaam verdween de drukte om hem heen en je zag dat hij er mee worstelde. Een schouder, een klopje een vriendelijk woord. Dat was wat Peter wel kreeg maar Peter miste de onvoorwaardelijke liefde die bijvoorbeeld alleen een ouder geeft en zichzelf daarbij volledig wegcijferen kan. Maar die waren er niet meer.

Peter bleef zijn ding doen en ploeterde door het leven en je zag dat hij liep alsof hij door 1 meter hoge sneeuw aan het ploeteren was. Heel af en toe, steeds minder, kwam Peter weer even terug. Je zag hem opleven in het bijzijn van goed gezelschap of bij onvoorwaardelijke liefde. Maar het leek niet genoeg. Peter zocht meer, maar wist niet wat.

Achteraf is het simpel, iedereen had willen helpen en deden dat zo veel als ze konden maar diegene waar de echte hulp had moeten zitten waren stil. Niet impulsief genoeg om gewoon maar te doen, niet onvoorwaardelijk genoeg om de oorlog met het donker aan te gaan.

Wat er met Peter is gebeurt is niet duidelijk, de laatste keer dat ik hem zag tekende zijn gezicht van moeheid en verdriet. Kan alleen maar hopen dat hij gevonden heeft wat hij zocht… waar dan ook.

Dus mocht je Peter tegenkomen? Kijk dan goed, zoek zijn ogen op en kijk. Kijk naar wat die vertellen want elk masker heeft openingen voor de ogen, en als je de ogen goed leest zul je zien dat die nooit liegen.

Je kent ze wel die dagen dat het niet zo lekker loopt. Het zit een beetje tegen en je hebt moeite met focus. Kan aan van alles liggen zo had ik laatst het geluk dat ik in uitermate goed gezelschap een diner had gehad waarvan het vlees mwah. zeg maar niet helemaal goed was. Dat resulteerde in een lange nacht waar ik mijn gezelschap moest zoeken bij het koude witte porselein van mijn vriend voor een nacht, het toilet. Hoef verder niet uit te leggen dat je dan niet in je beste doen bent.

Maar ook gewone dagen die je voorbij gaan. Wat doe je dan met die bagage die je mee neemt. Een schilder zou een kwast pakken en een schilderij maken. Waarschijnlijk iets met dreigende luchten en heftige contrasten. Ik heb laatst weer eens de DVD van Bob Ross opgezet en gekeken hoe eenvoudig dat wel niet is. Wat die man ook doet er komt altijd een zelfde soort dingetje uit. Een berg landschap maakt hij met het gemak van het schrijven van zijn naam. Maar daar stopt het ook. Er zit niets in het is leeg en inhoudsloos. Dan maar geen vieze handen en pak ik iets waar je muziek mee kan maken. Mijn arme buren zullen gedacht hebben dat de buurtkatten weer in het krolse seizoen waren en hadden de schoenen al klaar staan om vanuit het raam die krolse katers te bombarderen.

Ok helder, schilderen… nope.. muziek maken op iets dat je niet ligt.. nope.. hmm. wat dan. De bijl lag in de schuur en gewapend met bijl en mesje het bos in. Kappen als een gek, al de frustratie botvieren op een arme spar die ongewenst in het middelpunt stond van mijn creatieve uitspattingen. De spaanders om de oren en snijden als een gek.. maar elke keer kwam ik uit bij een hele hoop snippers en een fikse boete voor het illegaal kappen van bomen. .. Ook niet dus…

Ik heb breien, haken, punniken en oud hollands makkeremëen maar overgeslagen. Een oude auto helemaal uit elkaar halen en dan weer als nieuw n elkaar zetten dan. Op Discovery doen ze dat binnen een uur dat is wel wat voor mij… Wat bleef was een schuur vol met “reserve” onderdelen en een auto die er werkelijk nog onooglijker uitzag dan toen ik begon en zeer zeker (ook niet onder professionele begeleiding) niet meer zou rijden.

Wat kan ik dan in godsnaam wel? Nietsdoen ben ik erg goed in. Ik mag wel zeggen dat ik, en dat zeg ik zonder arrogantie, wel het best in ben. Gewoon levenloos op de bank een beetje voor je uit staren  en … niets doen… Dorst en honger trotseren, het plassen niet doen. Gewoon niets… Maar ja dan krijg je pijn in je kont en rug en uiteindelijk vind mijn omgeving dat ook niet echt een uitstekend gevonden uitlaatklep, waarom niet begrijp ik trouwens nog steeds niet!

En in ene begin je met iets en vind je wat je zoekt. Ik vind het leuk om te schrijven. Korte stukjes, lange stukjes. Onzin stukjes en gevoelige stukjes. Rijmen of gewoon je geest uitschrijven. En zo ga je beginnen. Eerst heel voorzichtig, zoiets als “hallo” en in uiterste spanning wacht je af wat de “wereld” gaat zeggen! De eerste reactie, de eerste kritische feedback.. wat gaat er gebeuren. Nagelbijtende wacht je af en druk 120 keer per minuut op F5 (pagina refresh voor de leken onder ons) en dan is ie daar.. het eerste weerwoord, het commentaar dat de rest van je leven gaat veranderen. Met bevende vingers navigeer je de muis naar “lees reactie” en daar staat ie… “hallo”…

Maar zonder gekheid, het is een uitlaatklep een plek waar je gewoon kunt doen wat jij wil. Ontsnappen aan de bikkelharde realiteit en het creëren van je eigen werkelijkheid. Dankzij de moderne techniek kan dat overal. zit vaak achter de laptop om een blog als deze te typen en soms er ook voor (en dat gaat meestal makkelijker omdat de toetsen dan gewoon staan) maar gebruik ook steeds vaker de telefoon. Gewoon als ik ‘s avonds niet kan slapen pak ik de telefoon en begin te typen. Wat het ook maar is, boodschappenlijstjes, telefoon nummers noem maar op.

Zo heb ik inmiddels een aardige bonte verzameling van teksten in mijn telefoon gekregen waarvan sommige de weg naar een blog vinden en sommige alleen voor mij zijn. Sommige deel ik met een enkeling omdat ze te privé zijn. Het mooie is dat je heel soms daar mee iemand inspireert. Als dat gebeurt is zo gaaf! Behalve dan die ene keer dat de inspiratie zo was dat het resultaat een blauw oog was.. die hoef ik niet meer zo nodig te inspireren.

Waarom ik dit allemaal schrijf? Gewoon omdat hersenloos voor me uit staren niet werkt, mijn ezel is verbouwd tot opbergkastje voor de auto onderdelen en omdat ik zo weg moet om de nieuw geplante spar water te geven. Zoek iets dat je ligt en doe het gewoon. Heb poep aan de wereld en vergeet wat een ander van je vind. Doe wat je het liefst wilt doen en doe het met overtuiging dan zal het vast goedkomen!

Ps, had het al eens op twitter gevraagd maar als er iemand is die de moeite kan opbrengen mij eens wat meer bij te brengen op akoestisch gitaar dan zou ik dat zeer waarderen. Heb niet veel maar wat ik heb geef ik graag! Wees gewaarschuwd, ik ben geen en ik herhaal GEEN Satriani!