‘Post steeds slechter bezorgd in grote steden’ kopt Nu.nl op de site… kort verhaaltje over de teruglopende dienstverlening van postbezorging… Wij merken het ook, in Hilversum is het af en toe een drama… Post die niet aankomt, post die niet wegkomt.. post die verdwijnt. Verstuur een DVD of een apparaat in een doosje waar uit op te maken is dat het iets waardevols is en… kans is groot dat het ding nooit aankomt..

Beschuldig ik dan de bezorgers nu niet? … eeuuhh… nee niet direct. Ik beschuldig niemand ik bevestig uit eigen ervaring een constatering die inmiddels Nederland wijd gedaan is. Maar het ging zo goed.. Post was een top systeem hier in Nederland. Zelfs 40 jaar na dato stonden ze gewoon bij je op de stoep met die kaart die verstuurd was aan je.. (beetje jammer dat het niet krijgen van die kaart er je ooit toe aanzette te scheiden, emigreren en een miserabel leven te lijden .. ja lIJden terwijl de kaart de sleutel was tot een mooi een succesvol leven…. maar dat terzijde 😉 ) hij is gebracht!

Wat is er gebeurt dat het zo dramatisch slecht aan het worden is… De officiële lezing schijnt de schuld te geven aan de korte broek.. je weet wel die ze niet aan mochten doen met warm weer.. en dat is terecht.. Al die behaarde benen over de stoep glurende door de brievenbus.. “zeg krullebol is je moeder thuis? ..” of zou het gebruik van Mail op digitale manier ondermijnend zijn? .. Wie stuurt er nou nog een brief.. pfff dat is zoooo 1998… .. de crisis? .. Het ontbreken van Kerst dit jaar? … of gewoon omdat de post een commercieel bedrijf is… en zoals elk bedrijf winsten moet maken om de aandeelhouders tevreden te houden?

PTT post was het ooit.. een staatsbedrijf dat op geheel passende wijze met voldoende secundaire, tertiaire en quartaire voorwaarden een prettige werkomgeving was. “Wie schrijft die blijft” was het credo toen ik lang geleden (nou ja.. niet zoooo lang.. ben immers pas 21 jaar 😉 ) .. bij een staatsbedrijf werkte. Voldoende voorwaarden, goede werkomgeving (zonder harige benen) en prima salaris.. een genot om elke dag weer de geurende liefdesbrieven, muffe facturen en gehate blauwe enveloppen rond te brengen.

Die tijd is voorbij… TNT Post.. commercieel en klaar met het verleden. Op strakke wijze managen ze zich door de reorganisatie heen en laten nog een extra rapport maken door Berenschot of Janssen en Janssen advies en of van Puffelen en co… De rapporten vertellen wat ze allang weten maar met stempel van een dergelijk bedrijf er onder maakt het wel indruk bij een raad van bestuur. Reorganiseren en inkrimpen. Effectief is dat geen lange termijn contracten, geen full time medewerkers (scheelt een hoop gedoe met pensioenen) alleen maar flex werkers. Herintreders en oudere die wat bij willen verdienen.

Het klinkt mooi maar in de praktijk blijkt maar weer dat in de praktijk dingen anders lopen. Ik heb in de straat regelmatig een andere postbode en de vriendelijke oude baas die hem jaren liep is verdwenen. De man die wist dat je op dat nummer woonde en de post overhandigde als je bij de auto stond.. (beetje jammer als dat met 3 handen vol was maar het ging om het idee!) … Het is nu een jonge jongen vaak die (zonder te stigmatiseren) alleen loopt voor het geld en het liefst helemaal geen post bezorgen wil… Het is dat het niet zo kan als met folders anders lagen die ook in de bosjes bij de school 🙂

Van het bedrijf PTT post is niet veel meer over en dat kan ook niet anders, de tijd leent zich niet meer voor uitbundige vergoedingen en via de digitale kaarten huizen (ik verzoek bij deze mij over te slaan want ik krijg nog steeds elke dag 7 mails van de huizen waar ik blijf..) sturen we er vrolijk op los. Maar de schijnbare uitbuiting die nu plaatsvindt  heeft alleen maar als gevolg dat we nog minder gaan versturen.. omdat je er niet zeker van bent of het aankomt. Ik overweeg inmiddels om mijn facturen digitaal te versturen (dat mag sinds 1 januari) omdat ook daar de zekerheid weg is.

Kip of het ei.. ik stop deze tekst zo in een enveloppe en stuur hem naar een willekeurig adres 😉 heb je hem? zou het graag horen… en ook of de postbode zijn benen geschoren had.. dank!

Menno

Het is 10 September 2001, mijn compagnon en ik maken ons klaar voor de terug reis. We hebben een ruime week doorgebracht in New Orleans waar we een beurs bezocht hadden waarvan wij dachten dat hij van belang zou zijn… wetende dat we een ruime week uitstekend hebben genoten van de Orleanse gastvrijheid (zolang je dollars hebt) geeft voldoende aan hoe interessant deze beurs was…

Met gemengde gevoelens verlaten we ons hotel dat toepasselijk “Maison Dupies” heette en in het zwembad de initialen “MD” had staan..

MD 🙂

.. We vlogen met United van New Orleans naar Washington (de budget versie .. immers de dollars waren inmiddels in vloeibare vorm verdwenen.. jong en wild 😉 )..

Rond het avonduur lokale tijd kwamen we aan in Washington waar onze aansluitende vlucht wat vertraging had. iets met de de-icer.. (die krengen die er voor zorgen dat een dergelijk apparaat überhaupt kan opstijgen zonder ijs op de vleugels..). We dronken een biertje en gelaten wachten we de borden af…

We boarden en zetten onze benen die met romp en inmens hoofd 1.90 meten klem tussen de stoelen in afwachting van de komende 8 uur. Nou moet je weten dat ik inmiddels aanzienlijk veel gevlogen heb en er steeds minder lol in heb.. een naar gevoel van onrust en geen controle maakt zich altijd meester van me als we boven die enorme plas vliegen. Leuk idee dat water .. zacht enzo maar van 10 kilometer hoogte geloof ik daar niet zo in. Weet dat ik als kleine jongen in het zwembad graag de sier maakte met sierlijke duiken van de duikplank en met veel bravoure het water in gleed… tot die ene keer dat mijn voeten de plank niet helemaal ingeschat hadden en ik “plat op de (toen nog) sixpack het water raakte… rood en minimaal 1 minuut buiten adem spartelde ik als een kroepoek in bakvet om geheel uncool het water uit te komen.. maar goed.. dat dan van 10 kilometer!

Omdat je naar het oosten vliegt ga je vooruit in de tijd en vlieg je eigenlijk door de dag heen.. (hey. had Einstein daar geen theorie over?) .. en is het redelijk snel donker. De in flight crew wil ook graag slapen en zorgt voor een snelle bevoorrading van het “vee” aan boord. Met mijn armen tegen mijn zij aangeklemd probeer ik enigszins een soort van normaal te eten… Het bestek is dan nog van ijzer (of als je het echt wilt weten.. stainless steel… ) .. en eet redelijk. Kip of Vis… en ik als enorme fan van de film “Airplane” weet dan natuurlijk dat Kip het enige juiste en veilige antwoord is!

Lekker slapen (not..) en de tijd uitzitten.. nog maar een keer die film kijken want meer kun je toch niet….

Het laatste uur van de vlucht is in zicht.. Ierland en Engeland glijden onder ons door.. een ontbijtje en “cabin crew prepare for arrival” klinkt er door de speakers. Saillant detail is dat op dat moment de deur naar de piloten meer open stond dan dicht en je gewoon de piloten hun werk kon zien doen… (en tijdens een trans-Atlantische vlucht kun je dat als niet graag vlieger maar beter niet doen 😉 )…

Zonder dat we dat op het moment zelf doorhadden was er iets anders.. een soort van rare sfeer aan boord.. de crew was snel en leek ongeïnteresseerd in “het vee”  iedereen was wat stil en de gezichten waren niet vrolijk… op dat moment denk je dan dat ze gewoon moe zijn. Ook zij gaan door de tijd heen en weer en het moet doodvermoeiend zijn dat elke keer weer te moeten doen… Weet nog wel dat ik vroeger niets liever zou willen dan in een vliegtuig werken.. geweldig.. op naar exotische en verre bestemmingen..en dat elke dat elke dag weer.. een hemel… een droom… Nu weet ik na de zoveelste oorontsteking en drukverschillen (aaauuuwwwww) dat het werken in een te krappe ruimte met mensen die vaak enorm asociaal zijn net zo leuk moet zijn als het werken in een tank auto waar je de binnenkant mag schoonspuiten..

De landing is voorspoedig en we schrijven 11 September 2001 … het duurt vrij lang voordat we aan de gate staan op Schiphol maar uiteindelijk staan we stil. Zoals altijd is dat het moment waar iedereen spontaan in ene zijn aambeien moet ontlasten en het hele vliegtuig wil op hetzelfde moment zijn tas/koffer/jas uit de overhead bin halen… dat resulteert altijd in leuke taferelen met een hoop boze en geïrriteerde blikken..

We lopen de gate uit op weg naar de bagage claim en CNN staat op… er is iets maar we zijn het zo zat na die week keihard werken (…) en de lange terugreis die zoals gewoonlijk weer eens 24 uur in beslag heeft genomen.. dat we snel naar de bagage hal lopen.. We nemen de koffers en gaan naar huis.

Kletsen in de auto.. (sja week weggeweest.. dan hebbe ge weer wat te lullen..) .. en via de A2 rijden we naar Hilversum. Vlakbij huis gaat de telefoon… ik neem op en hoor “godzijdank.. je bent in orde.. ik maakte me zorgen.. grote zorgen…” het was mijn moeder … ik vroeg haar waarom? Was er een vliegtuig neergestort? .. “kijk maar naar de televisie zei ze…”… De telefoon is daarna nog een flink aantal keren gegaan…

Ik kwam binnen en zag de brandende torens op CNN… en alsof het een schijnwerkelijkheid was kon ik niet zo goed bevatten wat er gebeurde.. het duurde even voordat ik op de hoogte was van wat er gebeurt was en vrijwel direct na het kijken storte de eerste toren in..

Het beeld van die mensen die uit pure wanhoop er voor kozen uit het raam te springen zal me nooit meer uit het hoofd gaan.. de paniek .. het stof… de chaos…

Een united toestel was in de toren gevlogen.. een United toestel.. vanaf een vliegveld in de buurt.. omdat er dan nog lekker veel kerosine inzat… uit de buurt… Washington DC.. niet ver weg… United en een lange vlucht… sja.. dan gaat je hoofd wel even met je aan de haal.

Vrienden van ons kwamen net uit New York en werden met ongeveer de hele wereld in Canada gedropt..

11 September 2001… een dag die we met zijn allen niet snel vergeten.. een dag waarvan de meeste mensen nog precies zullen weten waar ze waren.. een dag die niet alleen een hele diepe indruk maakte maar ook een dag die het gezicht van deze wereld voorgoed zou veranderen….

Menno

“Sit next to a pretty girl for an hour, it seems like a minute. Sit on a red-hot stove for a minute, it seems like an hour. That’s relativity”

Albert Einstein…

De man had zo gelijk, het relatieve van tijd. Steeds vaker ervaar ik het zo… zaken die uren weg lijken te zijn… uren kruipen voorbij als dagen of weken en dan is het zover … en uren schieten voorbij als seconden…

Rare gewaarwording is dat kijkende naar de afgelopen jaren en alles wat er langs gekomen is dan lijkt het omgevlogen en zonder dat we er erg in hebben zitten we weer lekker een paar jaar ouder te zijn.. (ja ik niet dan he.. ik blijf eeuwig jong… en jij natuurlijk ook 😉 )

Hoe zou dat eigenlijk zijn? Ouder zijn.. als kleine jongen kon ik alleen maar naar voren kijken.. als ik 10 ben dan… en als ik 16 ben dan.. en 18 .. ja dan…. En nu .. richting de 25 (redactie: tuurlijk…. zeg maar gerust 65!) vraag je je af waar al die jaren naar toe gaan. Weet niet hoe dat mijn leeftijdgenoten vergaat (jaja die 25’ers) maar elke week lijkt voorbij te vliegen. We zijn inmiddels de zomer aan het afsluiten terwijl ik nog steeds het gevoel heb dat de lente nog niet voorbij is.

En ondanks dat het zo snel gaat lijkt soms alsof de tijd niet vooruit te branden is… wachten.. wachten..duurt lang.. wachten… 🙂 en plop.. het moment is daar ennnnnn voorbij 😀

En wetende dat elke seconde even snel gaat en elk uur even lang duurt vraag ik me soms toch niet af of we stiekem genept worden met tijd 😉

Weet nog dat ik met de jongste naar het (oohh zo handige) ziekenhuis in Blaricum (lekker joh met een eigen ziekenhuis om de hoek!! .. andere keer :P) moest brengen omdat hij een bacterie had (2 weken oud) en lag te gillen van de pijn in de auto.. en dan op de A1 rond 5 uur… ja uiteraard… file. Elke seconde duurt een eeuwigheid …

alleen het leven raast voorbij.. in sneltreinvaart..

Menno