Iets achterlaten

Posted on by
3

Vandaag was een bijzondere dag, terwijl ik “gewoon” mijn dag doorliep en de dingen deed die ik zou moeten doen net als ieder ander. Druk druk druk met van alles en nog wat. Aan het einde van de dag sloeg ik twitter er nog eens op na. Een klein beetje kijken wat er gebeurt was vandaag. Het vreselijke busongeluk waarbij zoveel kinderen omkwamen. Terug van een prachtige ski vakantie .. afschuwelijk en geen woorden voor. Hoe die ouders zich moeten voelen is onmogelijk in te denken.

Ook las ik dat winnidepoeh, een twitteraar uit mijn tijdlijn, vandaag heengegaan was. Ze had kanker en ze had al even geleden gehoord dat haar prognose slecht was. Modderde al maanden (zo niet langer) met ernstige gezondheidsproblemen. Een paar weken geleden nam ze het besluit te stoppen met het sleutelen aan haar lichaam. Geen chemo meer, geen medicijnen om het leven te verlengen. Reden was onder andere haar dochter wie al zo lang voor haar aan het zorgen was. Haar wens was dat haar dochter weer gewoon dochter kon zijn in plaats van verzorgster. Een bijzonder en moedig besluit wat me erg aangreep.

Gisteren is ze in slaap gebracht vanwege te veel pijn twitterde haar dochter nog.. en vandaag was het voorbij. Gek dat een persoon die je eigenlijk helemaal niet kent zo’n indruk op je kan maken. Ik wisselde tweets met haar en een DM links en rechts. Wist niet altijd goed wat te zeggen.. “goedemorgen”? Hoezo goedemorgen als je weet dat je gaat.. Worstelen met wat je zegt tegen iemand die zo ziek is.

Wat ze achterlaat is een onuitwisbare indruk op mij, gewoon om de nuchterheid die ze uitstraalde. Het mooie evenwicht tussen vrede met je lot en acceptatie van de consequenties. Wetende dat je kind alleen achter blijft.. ik durf er nog niet aan te denken.

Ik heb haar tijdlijn nog eens doorgelezen en een stil saluut gemaakt voor haar…

Ik heb je nooit echt gekend maar je hebt een onuitwisbare indruk achtergelaten.. dank daarvoor.

Twitter pagina van Winnidepoe

 

Deel/Bookmark

100.000 ja dat is wel een mijlpaaltje…

Posted on by
11

15 April 2009, ik weet het gek genoeg nog precies hoe het is gegaan. Ik reed naar huis van een dagje werken. Het was mooi weer en ik had het raam half open. Op de radio had ik BNR Nieuwsradio opstaan en daar was het item “Internet vandaag” met Herbert Blankesteijn. In dat item vertelde hij onder andere een stukje over de Mars Rover. Een karretje dat toentertijd een beetje heen en weer keutelde over Mars. Dat autootje dat stuurde dagelijks korte berichten naar de aarde .. zogenaamde “Tweets”. Nou had ik al wel van twitter gehoord maar dacht als vervente Hyves gebruiker natuurlijk “Dat kan nooit wat worden”.

Omdat mijn interesse in het lezen van de Mars rover tweets inmiddels wel gewekt was heb ik vrijwel direct een twitter account aangemaakt en ben ik dat gekke karretje gaan volgen. Er was in 2009 nog bar weinig te beleven in het twitter wereldje dus binnen korte tijd was mijn interesse al weer weg gezakt.

Enige tijd later zat ik op kantoor met mijn collega’s en kwam het fenomeen twitter weer eens ter sprake. Ik herinnerde me dat ik nog een account had en ben maar weer eens ingelogd. Omdat ik daar vrijwel direct mijn collega tegenkwam bleef ik deze keer wat langer hangen. Twitteren was lastiger omdat er wat minder apps beschikbaar waren om lekker mee te twitteren. Ik zat nog op een Windows mobile telefoon en daar waren de apps niet echt geweldig.. zeg maar gerust NIET geweldig.

Langzamerhand twitterde ik wat meer en kreeg er lol in. Van 1 naar 10 en van 10 naar 100 mensen die het schijnbaar leuk vonden mijn tweets te lezen. En toen was daar mijn rug.. Ik ging er finaal doorheen, ik heb een hernia en heel af en toe ga ik er zo doorheen dat functioneren vrijwel onmogelijk is, zo ook deze keer. 4 weken heb ik doorgebracht in liggende stand. Gedeeltelijk van de tijd met verdovende middelen (Tramadol). Het liggen is geen pretje, je kunt niets en mag niets en bent iedereen tot last om je heen. De televisie heb je op een gegeven moment ook wel gezien, zeker als je alle reclames niet alleen kunt meespreken maar ook precies weet hoe lang ze duren, op welk moment ze komen en erger nog wat er daarna op Discovery komt šŸ™‚

De laptop voor de snuffert vood uitkomst. Een beetje surfen gedurende de dag en… twitteren. Twitteren over van alles en nog wat. 20 gesprekken op hetzelfde moment met 20 verschillende mensen. Van lul verhaal tot diep gesprek over politiek of schaatsen. De tweets liepen qua aantal aanzienlijk op die tijd. Geloof dat ik per dag rond de 200 tweets zat gemiddeld!.. ziek… Ik zag dat er een maand was waar ikĀ 11,385 tweets had geplaatst! (met dank aan twopcharts).

Daarna toen ik weer kon lopen ben ik een beetje blijven hangen in die flow, ik twitterde op de telefoon in de auto, op het werk, op de bak thuis en vaak ook nog wel even in bed. Er waren dagen waar ik welterusten zei en vervolgens 30 mensen aan het welterusten wensen was. Super leuk maar ernstig tijd consumerend.

Twitter, ik heb er inmiddels een haat liefde verhouding mee. Het heeft me heel veel gebracht maar ook zeker net zo veel ontnomen. Te veel, te lang en te intensief waren de sleutelwoorden in de donkere periodes in mijn eenvoudige leventje. Daarentegen was het ook een uitlaatklep. Het werd een plek waar ik mijn gedachten,Ā ideeĆ«nĀ en frustraties kwijt kon en niet alleen kwijt kon maar ze werden ook gelezen.

Ik ben actiever gaan bloggen, heb er zelfs mijn eigen site voor in het leven geroepen. Bloggen over het leven, bloggen over onzin en bloggen over mijn moeder. Dankzij twitter (met name) heb ik mijn moeder een plekje in de geschiedenis kunnen geven. Haar leven in haar laatste jaren met jullie kunnen delen en laten zien wat een kutziekte Alzheimer is.

Ik heb op twitter voor het eerst meegemaakt hoe het is om te sterven aan een gezwel of aan kanker. Ik heb op twitter gezien hoe het is als iemand besluit uit het leven te stappen of als iemand uit het leven genomen wordt.

Ik heb op twitter gezien hoe vals mensen kunnen zijn, hoe ze zonder problemen met meerdere identiteiten op het ene moment de perfecte mens spelen en 3 seconden later 180 graden draaien met een andere identiteit.

Ik heb op twitter een discussie gehad met een veroordeelde pedofiel die me best boos maakte …

Ik heb op Twitter “gesproken” met mensen die ik in het echt NOOIT zou spreken (BV Kylie Minogue, Sharon Corr, Harlan Coben).

Ik spreek op twitter met mensen die ik normaal nooit had ontmoet omdat we geografisch gewoonweg niet elkaars pad kruisen.

Ik zie op twitter de moeder van een dochter welke dodelijk ziek door de kanker verteld over haar laatste dagen in dit leven om vervolgens een tweet van haar dochter te lezen dat de laatste momenten zijn ingegaan.

Mensen ontmoet die ik nooit meer wil ontmoeten en mensen ontmoet die ik met regelmaat nog steeds ontmoet.

Mensen verloren door domme opmerkingen en het verlies van nuance…

100.000 tweets vol met lol, ellende, optimisme, pessimisme, plezier en leed.

Ik ben apetrots dat ruim 1800 mensen dagelijks mag bedienen van al dat lief en leed maar ondanks dat het me een nieuw leven heeft gebracht heeft was ik dat daardoor ook weer bijna kwijt. De balans is inmiddels gevonden gelukkig.

Dank voor jullie verhalen! Op nog veel meer šŸ™‚

 

Deel/Bookmark

TBS en Robert M

Posted on by
3

Vandaag begint het proces tegen Robert M. Voor diegene die zich ook alweer afvroegen wie dat was .. nou Robert M staat garant voor de grootste zedenzaak die we in Nederland ooit hebben gehad. Hij heeft bekend 87 kinderen misbruikt te hebben. Een stukje uit het NRC van vanmorgen:

Juridisch lijkt de zaak tegen Robert M. niet zo ingewikkeld. Hij heeft het misbruik van 87 kinderen bekend en er is beeldmateriaal van 32 kinderen gevonden. Van Ć©Ć©n kind dat is misbruikt zijn tweeduizend fotoā€™s en 138 filmpjes gevonden. Het Pieter Baan centrum adviseerde eerder Robert M. tbs op te leggen, omdat het gevaar op herhaling groot is. De advocaten van M. betwijfelen of dit advies wel opgesteld kĆ³n worden, omdat M. niet wilde meewerken aan het onderzoek naar zijn psyche.

(bron: NRC)

Die laatste zin die in dat stukje staat maakt me razend. Hoe kun je als advocaat met jezelf leven. Natuurlijk iedereen (zelfs een monster als Robert M) heeft recht op juridische bijstand en deze bijstand moet naar eer en geweten worden ingevuld maar het vieze gladde slijmerige juridische spel dat ze gaan spelen maakt me misselijk tot op het bot. Omdat de hufter niet meewerkt zou het theoretisch zo kunnen zijn dat hij “slechts” veroordeeld gaat worden voor zijn daden. Een jaar of 14 krijgt en waarschijnlijk op basis van “ik heb zo’n slechte jeugd gehad” ergens met een jaar of 10 al weer vrij rondloopt. Klaar om verder tegaan waar hij gestopt was alleen wellicht nu een beetje “slimmer” zodat het langer gaat duren voordat hij weer opgepakt gaat worden.

Wat is er toch mis met dit soort zaken, ik weet het ik loop vooruit op dingen die nog moeten komen maar jezus.. 87 levens direct naar de klote geholpen en evenzoveel ouders opgezadeld met een trauma van heb ik jou daar. 87 levens werden in vertrouwen overgelaten aan Robert M en dat vertrouwen is niet een beetje geschaad. De advocaten willen het spreekrecht voorkomen van de ouders van de slachtoffers. “Het zijn feitelijk niet de slachtoffers” is het verweer. Weet je, in theorie hebben ze misschien gelijk maar wat willen ze dan? Een kind van een paar jaar zijn of haar verhaal laten doen? Wat mij betreft zijn de ouders JUIST slachtoffer in dit verhaal en vertegenwoordigen ze een groep mensen die niet in staat zijn hun eigen verhaal te doen. Alleen daarom hebben ze al het volste recht hun verhaal te doen.

Hoe kun je slapen ‘s nachts als advocaat van zo’n monster…

Ik volg het op de voet al hebben ze voor god weet wat voor reden alles afgeschermd tijdens dit proces. Ik zou bijna zeggen breng de schandpaal weer op het plein. Na bewezen schuld bind je zo’n gast aan de schandpaal en ik beloof stellig dat ik hoogstpersoonlijk minimaal 20 kuub stenen ter beschikking stel.. ik kom ze met liefde brengen! …

Ik ben bang dat als een “mens” als dit geen TBS krijgt en vrij komt op relatief korte termijn hij geen lang en gelukkig leven zal lijden. Ik weet wel dat ik als ouder er niet mee zou kunnen leven…

 

Deel/Bookmark

De laatste stappen

Posted on by
26

Van de week kreeg ik weer eens goed nieuws. Na een lange tijd van slecht bericht na slecht bericht was dan een welkome afwisseling. Gedurende een paar dagen hebben we daar ook lekker van kunnen genieten. Het nieuws gaf ook twijfel en zorg voor wat er nog allemaal te doen was en of dat wel ging lukken maar.. goed nieuws, tot vandaag.

Vanmorgen zag ik een gemist telefoon gesprek. Het was een prive nummer dat ik eigenlijk zelden meer op neem en al helemaal niet ‘s avonds en in het weekend. Nadeel is dat het verpleeghuis van mijn moeder ook belt met een prive nummer. Er was gelukkig een voice mail achtergelaten. Op de voicemail een vaste medewerker van het huis welke mij goed op de hoogte houd van de zorg van en voor mijn moeder.

“Dag Menno, ik wilde je graag spreken omdat ze cognitief wel heel erg achteruit gaat. Heb haar in haar bed gehouden omdat ze bijna alleen maar slaapt en doodmoe in de stoel zit. Als ze staat valt ze bijna direct en is ze heel erg wankel. Ze eet ook nauwelijks en valt erg veel af. De zaak is nog niet zo ernstig dat… ” en het ietwat technische verhaal met uitleg ging nog even door. Ik was inmiddels al afgehaakt en dacht alleen nog maar aan het moment dat ik dacht dat dit moment ooit zou komen hoewel ik gehoopt had dat het nooit zou komen.

Ik heb haar terug gebeld en ze vertelde me eigenlijk hetzelfde als ik al wist. Een goede 2 uur later zat ik naast haar aan bed. Op haar rug lag ze met haar hand onder haar hoofd. Het knipperen van de ogen gaat al tijden niet zo snel meer maar nu nog langzamer. Van onder de deken ruik ik dat ze verschoond moet worden.

Ik praat wat tegen haar aan en op een incident na kijkt ze bijna onophoudelijk in mijn ogen, naar mijn mond en mijn haar. Er komt geen echte reactie van haar totdat ik een geintje maak (iets over drank en ons allebei de tering zuipen) en waarschijnlijk omdat de lach op mijn gezicht wat uitbundiger was dan normaal besloot ze de lach te retourneren.

Ik blijf maar gewoon tegen haar praten, vertel over de dagen die we gehad hebben. Het zwembad, de speeltuin en hoe de kinderen groeien. Dat ze de groetjes krijgt van die en ook van haar en uiteraard die ook. Heel af en toe wendt ze haar blik af maar het grootste gedeelte van de tijd heeft ze de focus op mij. Het aparte is dat 99% van de tijd haar blik afwezig en doods is maar 1% en dan heel af en toe kijkt ze me aan en zie ik heel even de blik die ze vroeger had. Doordringend, lief en begrijpend. Het duurt vaak slechts enkele seconden.

Terwijl ik met haar praat zakt ze langzaam weg zie ik. De ogen op een kiertje en nagenoeg geen reactie meer. Een hele diepe zucht en haar ogen vallen dicht. Heel even kijk ik naar haar ingevallen gezicht. De tandeloze mond die geen enkel geluid meer produceert. Haar armen die zo dun zijn dat het vel naar beneden hangt als ze in de lucht hangen. Roerloos licht ze en even denk ik dat ik naar een soort generale repetitie zit te kijken. Heb voldoende dood gezien om te weten hoe dat er uit ziet en ze kwam vanmiddag verdomde dichtbij.

Gelukkig (of juist niet…) ademde ze rustig door en sliep… alsof ze een hele lange tijd hard had gewerkt.

Of ze nog uit bed komt? Ik denk het niet meer, denk dat ze misschien nog een enkele keer rechtop komt maar samen naar beneden een kop koffie halen zal niet meer gebeuren denk ik. Een laatste stap moeten we nemen. De stap waar de mens tot in het elementaire is gereduceerd en waar alleen nog het functioneren van hart en organen het verschil “leven” en “dood” maakt.

Deel/Bookmark

Nationaal Songfestival 2012

Posted on by
2

En daar was het dan, het langverwachte nieuwe concept voor het Songfestival. Vergruist de afgelopen jaren was het, gebrek aan vernieuwing noemde we het. Sieneke, de Toppers en de 3J’s.. Allemaal niet in staat om Nederland zichtbaar te maken voor het Europese publiek. Vanaf nu zal alles anders zijn .. want.. de Mol gaat zich er mee bemoeien!

De aanloop naar het Songfestival was al een mooie, iedereen kon zich inschrijven en meedoen. De selectie was in handen van een select groepje mensen welke op basis van muzikaliteit en “kans van slagen” zou kiezen. Er waren heel veel mensen die er veel zin in hadden. Honderden mensen hebben kosten nog moeite gespaard om een liedje te maken en in te zenden. Een grote koffer bij de Tros was de plek waar je liedje in mocht.

Over de selectie procedure kan ik verder niets zeggen omdat ik daar niet bij was maar het was wrang om te lezen dat uiteindelijk de selectie zich alleenĀ richtteĀ op “jonge mensen” waarmee een fors aantal deelnemers al per direct uitgeschakeld waren ongeacht kwaliteit. Als ik in eenĀ personeelsadvertentieĀ vermeld dat ik alleen jonge mensen zoek krijg ik op mijn donder van de inspectie aangezien het discriminatie aangaat.. dat zal de reden zijn waarom ze dat niet vooraf hebben vermeld. Of dat eerlijk is laat ik verder in het midden.

Wat ik zo jammer vind is dat we mee “veren” met de gekte die er is ontstaan rond het songfestival. Waar het ooit liedjes waren is het tegenwoordig circus geworden. We gaan mee met die idioterie. Indianen, jurkjes die eigenlijk kapot waren en god weet wat. Ik zei gisteren al als we dan toch zo gaan beginnen wees dan echt stoer en stuur Zanger Rinus..

“Bal bal bal bal bal.. we zijn op het songfestival….

Inne inne inne inne inne.. ook nu gaan we nie winne…

Pinne pinne pinne pinne met Romana lekker zinge…”

Ik weet zeker dat als we dat sturen we ook niet winnen maar definitief een einde maken aan het circus dat Songfestival heet.

Wat ik trouwens wel positief vond was dat er na tijden weer eens keuze was uit meerdere liedjes van meerdere mensen in tegenstelling tot een aantal liedjes van 1 persoon of groepje. Dat dan weer wel šŸ™‚

Deel/Bookmark