The day after..

Gisteren op mijn verjaardag een incident met mijn (dementerende) moeder ( zie Wat gebeurt er toch dagen ) …
Vandaag zou ze terug moeten naar het ziekenhuis… kijken wat er gedaan moet worden. Omdat mijn moeder een soort van dwangneurose aan het ontwikkelen is aangaande haar handen bleef ze peuteren aan het gips en verband waardoor het geheel weer begon te bloeden.
De Dokter had zeer duidelijk aangegeven dat als er helemaal niet aangezeten zou worden dat er een gerede kans was dat het bovenste deel van de duim weer kon aangroeien. Door het peuteren leek dat mis te gaan en zijn ze daarom afgelopen nacht verplicht geweest haar met de armen aan het bed vast te binden.. ik blijf er bij dat alleen de gedachte me al woest maakt maar ik tegelijkertijd dondersgoed weet dat er geen andere mogelijkheid is…

Ze had gelukkig voldoende middelen gekregen waardoor ze uiteindelijk rustig geworden is en redelijk goed heeft geslapen…
Vanmiddag dus naar de dokter en die heeft een paar testen gedaan met haar. Het lijkt er op alsof er doorbloeding is in de top van haar duim (vanaf het gewricht) en dat zou betekenen dat het grootste gedeelte van haar duim er niet af hoeft.
Ze heeft ook een soort van koker over haar duim gekregen waardoor ze niet zo makkelijk kan rommelen aan die duim en heel misschien niet vastgebonden hoeft te worden.. Ten tijde van dit schrijven ben ik niet gebeld wat zou inhouden dat ze zonder bindmiddelen kan en mag slapen.. (pffff)

Maandag om 10 uur moeten we weer naar de Poli en omdat er geen personeel voor handen is moet ik dat doen met haar. Mijn schoonzus heeft gelukkig aangeboden mee te gaan waardoor ik er wat minde rtegen op zie dan vanmiddag.. Klinkt raar tegen op zien maar een ieder die iets dergelijks mee maakt weet hoe mensen met dementie kunnen reageren op de meest alledaagse dingen.. harder dan 20 km in de auto kan al een prikkel tot totale paniek zijn.

Hoe dan ook.. morgen bij haar langs met een broer die door omstandigheden lang niet is geweest.. ik hou mijn hart vast want hij heeft geen idee wat hij morgen gaat aantreffen…. helaas weet ik dat pijnlijk genoeg wel…

Menno

Lijkenpikker…

Van de week belde mijn broer mij.. of we zo stilletjes aan niet eens wat moesten gaan doen met het huis van mijn moeder. Zoals sommigen weten zit mijn moeder sinds begin dit jaar in een verpleegtehuis met de ziekte van Alzheimer.
Toch wel geschokt door het idee maar realistisch gezien had hij een punt immers ze woonde (wil steeds woont zeggen!) in een huurhuis en daar gaan vrolijk elke maand de vaste kosten voor door.
Enfin, vanavond was het eerste moment dat we samen afgesproken hadden. Het was inmiddels al weer een paar weken geleden dat ik in het huis was geweest dus was sowieso benieuwd naar de staat van post en kranten.

De post viel erg mee, Bri had een tijdje geleden al de krant,televisie gids en margriet opgezegd (random keuze van lidmaatschappen trouwens :P) dus die vervuilen het huis al niet meer. Ook is de verhuisservice op orde en komt de meeste post niet meer daar aan. Jammer genoeg hebben we tegenwoordig 100 miljoen bezorgservices dus post blijft komen 🙂
Het viel dus wel mee, de kachel stond op een lager pitje en de gordijnen dicht.
Het gekke is dat het huis er heel bewoond uitzag. Dat had mede te maken met het feit dat mijn moeder door middel van crisis opvang geplaatst is. Ze viel van de trap en diezelfde dag nog was ze “uit huis” geplaatst. Dus alles in huis is nog zoals het toen was.. heel bizar.

Enfin, samen lopende door het huis kijkende naar wat ons te wachten staat spreek je onwillekeurig toch over voorkeuren voor spullen.. wat gaat weg, wat niet en wat neem jij en wat neem ik? Extra complex is dan nog dat ik een broer heb die verder weg woont en niet zomaar even kan komen kijken.
Dat betekend dus alles noteren, fotograferen en documenteren om later problemen onderling te voorkomen.

En al lopende en zoekende in dat huis bekroop me een naar gevoel… weet je.. zei ik tegen mijn broer, heb jij dat nou niet dat je het idee hebt alsof je dit stiekem doet?
Mijn moeder is namelijk nog helemaal niet dood en zit minder dan 2 kilometer verderop in een kamertje..

Het is niet zoals het zou moeten zijn weet je. je maakt je daar een voorstelling van. Je wordt oud en of je gaat dood en je kinderen zorgen voor de afwikkeling of je gaat een bejaardenhuis in en je zoekt zelf uit wat je wilt hebben en verdeeld de rest… niet dit..

Wat moet je nou… alles wat je pakt en denkt mee te willen nemen voelt vies alsof je achter de rug van je moeder de spullen aan het verdelen bent.. want dat is namelijk zo.. maar het kan niet anders????? #tweespalt #twijfel #kudt

Nou ja.. voorlopig zijn we er prima in geslaagd te zien wat er aan spullen weg kan, heb ik weer 2 tassen vol met zomergoed voor moedertje in het verpleeghuis en hebben we een nieuwe date.. maar ditmaal wel met Bri en hopelijk hoef ik alleen nog maar oude zooi weg te gooien en niet na te denken over wie wat en waar!

Wordt vervolgd!

Menno