dat het allemaal wel is wat het is kom je al weer bedrogen uit.
Was van de week bij mijn moeder die aan Alzheimer lijd en had eigenlijk weinig tot geen contact met haar. Dat terwijl ik het bezoek daarvoor eigenlijk een heel leuk bezoek had. Mijn vrouw en kinderen waren daarbij en ze was helder en aanspreekbaar… Gek genoeg hou je dat in je hoofd als je die kant weer op gaat. Niets was minder waar…. compleet afwezig. Maar zelfs dat was nog niets vergeleken bij vandaag.
Zonder al te veel op details in te gaan kwam ik op bezoek bij mijn moeder binnen net terwijl ze met een groep lekker aan het zingen waren. Leuke oude liedjes als droomland, in een rijtuigje en andere oude bekenden. Van een afstandje keek ik naar haar en zag een verwarde oude vrouw die af en toe uit volle borst meezong om vervolgens in snikken uit te barsten.
Na het zingen werden de bewoners weer terug gebracht naar hun eigen plekken en klaargemaakt voor de avond en nacht. Ik ben naar mijn moeder gelopen en heb haar begroet. Vanaf het moment dat ze me zag sloeg totale paniek toe. Ze ademde alsof ze een marathon gelopen had en ze greep me vast en kneep me zo hard vast dat het bijna zeer deed.
Ik ben met haar gaan lopen een stukje wat niet echt ging.. Een rolstoel gepakt en vervolgens 10 minuten bezig geweest iemand in totale paniek en emotioneel een wrak te laten zitten in een stoel.
Uiteindelijk voor elkaar gekregen en haar naar de afdeling gereden. Onderweg niets anders dan onbegrijpelijke zinnen en woorden afgewisseld met huilbuien en rillen.
Om wat afleiding te zoeken heb ik een jas gepakt en ben met haar even de voordeur uitgereden om de neus fris te krijgen.
Alsof iemand die altijd zo zelfstandig was met pleinvrees kwam te zitten… hijgen, rillen en huilend zat ze in de stoel. Op het moment dat ik haar wees op de mooi geel bloeiende struiken keek ze met een strak en plooi loos gezicht en zei ze.. ja dat vind ik nou mooi! om vervolgens weer terug te vallen in de snik en ril buien.
Uiteindelijk maar terug gegaan naar de gezamenlijke huiskamer waar ik haar in een relax stoel voor de TV heb gezet. Ik heb een deken gepakt en haar lekker in de deken gerold om de kou weg te nemen. Niets maar dan ook niets hielp haar uit die bui te krijgen.
Uiteindelijk met pijn in mijn hart afscheid genomen en haar vastgegrepen hand van de mijne afgehaald….
Hartverscheurend weggegaan met alleen de wetenschap dat ze omringd is door aandacht, liefde en mensen maar zo verschrikkelijk alleen is in haar hoofd dat het voor mij als kind bijna ondragelijk is om te zien! De machteloosheid haar te helpen hakt in het diepste van mijn gevoel!
Elke keer als ik denk dat de tranen wel op zijn rollen ze in grote getale weer over mijn wangen…
Ik hoop zo dat haar lichaam niet zo heel sterk is als dat van haar moeder en dat heel lang lijden haar bespaard gaat blijven.
Alzheimer is mensonterend en voor mij de overtuiging dat er niet iets bestaat als een god omdat zoiets een ander aandoen werkelijk waar onmenselijk is!
Met heel veel dank voor de onwaarschijnlijk lieve tweets, DM’s’, SMS en mails die ik krijg.. ze zijn samen met mijn meisje en kinderen thuis de stukjes die je elke keer weer net ff over dat drempeltje doen gaan om toch weer te gaan.. hoe zwaar ook! Mijn oprechte dank daarvoor!
Menno