Category Archives: moeder

Zon als magische dokter…

Posted on by
2

ze zeggen wel eens dat de zon een magische werking heeft op mensen. Ik weet inmiddels zeker dat dit in sommige gevallen zo is.
Was vandaag weer met de complete familie bij haar op bezoek en het weer zat lekker mee. Ze was al lekker even buiten geweest met de verzorging en had al genoten van de heerlijke omgeving.
Waar ze zit ligt midden in het bos en de vogels zitter er op je tafel of naast je stoel zonder angst alles wat eetbaar is weg te pikken.

Enfin, ze was dus lekker “wakker” en niet terneergeslagen zoals we er nog wel eens aantreffen deze dagen.
Lekker een stukje lopen naar het restaurant dat naast de binnen plaats zit, waar je werkelijk alles kunt krijgen, en een plekje in de zon gezocht.
Even zegt ze dat het fris is maar zodra de zon achter doe wolk vandaan komt klaart ze volledig op en kijkt redelijk fris en helder uit haar ogen!.

Kijk een gesprek voeren met haar is geen realiteit meer.. ze kan onmogelijk de dingen onthouden en is daarom niet meer in staat woorden te vinden voor zinnen die ze waarschijnlijk glashelder in haar hoofd heeft maar niet over haar lippen kan krijgen.

Soms doet ze me denken aan haar moeder die ruim 25 jaar geleden op ongeveer dezelfde plek zat in het bos. Haar moeder had een bescheiden aantal van 9 hersenbloedingen gehad waardoor ze uiteindelijk niet meer in staat was te praten. Ze kon goed denken en was helder van geest maar ook niet meer in staat haar gedachten te uiten. In die tijd waren computer nog geen gemeengoed en schrijven kon ze ook niet 🙂
Weet trouwens nog wel heel goed dat ze soms uit het diepst van haar hart in ene glashelder en zonder gene “Godverredomme” kon zeggen :))

maar goed.. zon en moeders, het was fijn.. ze was aan het lachen en kleine dingen van vroeger klonken haar bekend. Dingetjes waar ik haar vroeger lekker mee kon pesten deden haar breeduit lachen 🙂 en ze wilde veel contact.. hand vasthouden, knuffelen en gewoon een lach.

Het was een heerlijke dag weer 🙂 .. Ooit zei ik .. “die nemen ze je nooit meer af…!” helaas weet ik inmiddels beter en is dat zeker niet waar.. ook dat raak je kwijt als je pecht hebt later..

Afsluiter.. ik lekker naast mijn moedertje.. 🙂

Ze kijkt wat boos maar is met namen geïntrigeerd door dat kleine ding dat de foto maakt 🙂

Menno

Deel/Bookmark

Wat doen we in geval van een acute situatie?…

Posted on by
6

Vandaag had ik zorgplan bespreking voor mijn moeder in het verpleeghuis. Het was voor mij de eerste keer dat ik een dergelijk gesprek had. Ik ben ook min of meer automatisch naar voren geschoven door mijn broers als “spokesman” op te treden voor ma.
De bespreking was met het hoofd van de afdeling en de arts die in het verpleeghuis de gezondheid in de gaten houd.

Buiten het relatief zakelijke karakter aangaande de standaard zaken als bloeddruk,algemene houding, incontinentie, capaciteit tot eten, omgang en medicijn gebruik komt er op een gegeven moment de vraag…

Wat doen we als er een acute situatie ontstaat.. gaan we met gillende sirenes richting het ziekenhuis met 10% kans van succes… of doen we dat niet?

Ja dat is even slikken… Deed me terugdenken aan de periode vorig jaar waar duidelijk werd dat haar verkalkte hartklep in een stadium van opereren of nooit meer kwam. Daar was op een gegeven moment de vraag ook doen we er wat aan met de kans dat ze geestelijk zo ver achteruit gaat en de kwaliteit verdwijnt of doen we niets en laten we “de natuur op zijn beloop” wat net zoveel inhoud als.. stopt ie er mee dan stopt ie er mee :)..

Daar hebben we toen gekozen omwille van de complexiteit van voor-onderzoek, operatie en complexe nazorg (drains, infuus algemeen en verwarring van andere plek) geen operatie te doen en de normale gang te laten gaan…

Een stevige beslissing waar ik (en mijn familie) trouwens nog steeds achter staan!.

Hier dus dezelfde vraag… stel ze krijgt een infarct of een stilstand … ga je dan alles op alles zetten haar te redden en krijg je een hoopje ellende terug? Of laat je dingen gaan zoals ze gaan en neem je effectief gezien afscheid?

Weet je ik ben stapel op mijn moeder.. ik doe alles voor der maar diep in mijn hart denk ik dat ze zelf zou zeggen.. “ach Men.. laat me maar gaan.. dan is de last van jullie schouders….” (typ dit stukje niet met droge ogen trouwens!)

Tijd om de achterban in te lichten en te bespreken wat we willen.. alweer een stap dichterbij een definitief afscheid.. lijkt wel of die beslissingen en momenten elkaar steeds sneller opvolgen.

Menno

ps op twitter waren er ook veel die zelf uit de positie van mijn moeder zouden kijken .. wat zou ze zelf willen? Ook wat zou je een ander aanraden… Twitter is een fijn medium 🙂

Deel/Bookmark

Lijkenpikker…

Posted on by
8

Van de week belde mijn broer mij.. of we zo stilletjes aan niet eens wat moesten gaan doen met het huis van mijn moeder. Zoals sommigen weten zit mijn moeder sinds begin dit jaar in een verpleegtehuis met de ziekte van Alzheimer.
Toch wel geschokt door het idee maar realistisch gezien had hij een punt immers ze woonde (wil steeds woont zeggen!) in een huurhuis en daar gaan vrolijk elke maand de vaste kosten voor door.
Enfin, vanavond was het eerste moment dat we samen afgesproken hadden. Het was inmiddels al weer een paar weken geleden dat ik in het huis was geweest dus was sowieso benieuwd naar de staat van post en kranten.

De post viel erg mee, Bri had een tijdje geleden al de krant,televisie gids en margriet opgezegd (random keuze van lidmaatschappen trouwens :P) dus die vervuilen het huis al niet meer. Ook is de verhuisservice op orde en komt de meeste post niet meer daar aan. Jammer genoeg hebben we tegenwoordig 100 miljoen bezorgservices dus post blijft komen 🙂
Het viel dus wel mee, de kachel stond op een lager pitje en de gordijnen dicht.
Het gekke is dat het huis er heel bewoond uitzag. Dat had mede te maken met het feit dat mijn moeder door middel van crisis opvang geplaatst is. Ze viel van de trap en diezelfde dag nog was ze “uit huis” geplaatst. Dus alles in huis is nog zoals het toen was.. heel bizar.

Enfin, samen lopende door het huis kijkende naar wat ons te wachten staat spreek je onwillekeurig toch over voorkeuren voor spullen.. wat gaat weg, wat niet en wat neem jij en wat neem ik? Extra complex is dan nog dat ik een broer heb die verder weg woont en niet zomaar even kan komen kijken.
Dat betekend dus alles noteren, fotograferen en documenteren om later problemen onderling te voorkomen.

En al lopende en zoekende in dat huis bekroop me een naar gevoel… weet je.. zei ik tegen mijn broer, heb jij dat nou niet dat je het idee hebt alsof je dit stiekem doet?
Mijn moeder is namelijk nog helemaal niet dood en zit minder dan 2 kilometer verderop in een kamertje..

Het is niet zoals het zou moeten zijn weet je. je maakt je daar een voorstelling van. Je wordt oud en of je gaat dood en je kinderen zorgen voor de afwikkeling of je gaat een bejaardenhuis in en je zoekt zelf uit wat je wilt hebben en verdeeld de rest… niet dit..

Wat moet je nou… alles wat je pakt en denkt mee te willen nemen voelt vies alsof je achter de rug van je moeder de spullen aan het verdelen bent.. want dat is namelijk zo.. maar het kan niet anders????? #tweespalt #twijfel #kudt

Nou ja.. voorlopig zijn we er prima in geslaagd te zien wat er aan spullen weg kan, heb ik weer 2 tassen vol met zomergoed voor moedertje in het verpleeghuis en hebben we een nieuwe date.. maar ditmaal wel met Bri en hopelijk hoef ik alleen nog maar oude zooi weg te gooien en niet na te denken over wie wat en waar!

Wordt vervolgd!

Menno

Deel/Bookmark

#stopdetijd

Posted on by
8

Vandaag was een rare dag, vannacht werd ik gillend van de pijn in mijn rug wakker en besloot de rest van de nacht beneden door te brengen. Het beloofde niet veel goeds te brengen voor deze zaterdag.
Gelukkig dankzij hulp van mijn lieve meisje was ik door wat pijnstillers en rust weer snel in redelijke staat en ben lekker in de tuin van de zon gaan genieten.
Het was heeeerlijk in de tuin, omdat ons tuintje redelijk in de luwte ligt maar wel veel zon heeft is het er snel warm. Het is een van de fijne aspecten van hier 🙂

Hoe dan ook.. we zijn einde van de middag met het gele gezin (5 man sterk +1 hond) naar mijn moeder gegaan. Sowieso als we samen gaan is het al beter te verteren.. om de een of andere reden fungeren Bri en de kinderen als een soort filter voor mijn moeder waardoor ze vaak beter lijkt te presteren.
We kwamen binnen en ze was net klaar met de avond broodmaaltijd en keer eigenlijk best helder uit haar ogen.. dat is meestal wel een goed teken.

Mijn kinderen vallen altijd zonder gene mijn moeder (en de andere opa en oma uiteraard) direct om haar hals. Mijn oudste is inmiddels zo groot dat hij letterlijk om haar hals kan hangen 😉 .. maar ze zijn gek met haar ondanks haar toestand (of misschien wel dankzij). Ook mijn moeder heeft een best grote rol in hun korte leven gespeeld en ze groeien langzaam maar zeker mee met de tanende achteruitgang van mijn moeder.

We zijn lekker met haar naar de binnentuin gelopen in het huis waar ze zit. Een prachtig grote tuin omgeven door gebouwen die vriendelijk met veel glas en openheid uitnodigen te vertoeven in die tuin. Mooie sets met stoelen en voldoende zon zijn altijd aanwezig.

We zijn aan een tafel gaan zitten en ik heb mijn moeder vol in de zon geplaatst. Ik weet dat zij vroeger bij de eerste zonnestralen thuis altijd met een stoeltje in haar arm de tuin betrad en lekker buiten ging zitten. Ook toen mijn vader nog leefde waren ze vaak en graag buiten met mooi weer.
Het duurde een paar minuten maar heel langzaam begon de helende kracht van de zon op haar in te werken. Ik had het gevoel dat ze al te lang niet meer lekker buiten was geweest en al helemaal niet lekker de zon had gezien en belangrijker nog.. gevoeld.
Zienderogen knapte ze echt op, ze kreeg praatjes en zat intens te genieten van de aanwezigheid van de zon,mijn meisje, kleine Nick en de hond Mira (de 2 grootste waren inmiddels de nabij gelegen kinderboerderij aan het bezoeken).
Kleur op haar anders zo intens witte wangen en met dichtgeknepen ogen zat ze te genieten 🙂

Ik heb haar lekker beetgepakt en heerlijk geknuffeld. Het voelde zo goed weer eens mijn moeder te zien al is ze zo anders dan ik haar ken al ziet ze er veel minder lief en netjes uit ze was weer heel even een heel klein beetje terug.. en dat deed ons als familie en zij als moeder iedereen heel veel goeds.

Het was een typisch moment waarvan je denkt.. en NU wil ik de tijd even stopzetten. Even blijven hangen in een uniek moment van connectie en aanhankelijkheid. Vond het mooi dat Bri er bij was.. die het er ook erg moeilijk mee had later die dag.. ..

Ik blog het zodat ik later terug kan lezen dat er ook nog goede momenten waren.. ik blog het omdat het fijn is van je af te schrijven en ik blog het omdat jullie zo tof reageren .. dat geeft ongekende energie hier en huis en heel veel bij mij!

Hier nogmaals de foto van mijn moeder nu.. en hoe ze was pas een paar jaar geleden.. (vind dat ik haar de eer moet doen te laten zien we ze wilde zijn en niet alleen wie ze nu is!).

Ik dank jullie voor het lezen!

Menno

Ps, de foto boven is van Januari dit jaar en die daaronder van vandaag! Amper 4 maanden verder en volgens mij hoef ik verder niet aan te geven dat niet alleen het uiterlijk in deze periode zo snel achteruit gegaan is!

Deel/Bookmark

Net als je denkt…

Posted on by
5

dat het allemaal wel is wat het is kom je al weer bedrogen uit.
Was van de week bij mijn moeder die aan Alzheimer lijd en had eigenlijk weinig tot geen contact met haar. Dat terwijl ik het bezoek daarvoor eigenlijk een heel leuk bezoek had. Mijn vrouw en kinderen waren daarbij en ze was helder en aanspreekbaar… Gek genoeg hou je dat in je hoofd als je die kant weer op gaat. Niets was minder waar…. compleet afwezig. Maar zelfs dat was nog niets vergeleken bij vandaag.

Zonder al te veel op details in te gaan kwam ik op bezoek bij mijn moeder binnen net terwijl ze met een groep lekker aan het zingen waren. Leuke oude liedjes als droomland, in een rijtuigje en andere oude bekenden. Van een afstandje keek ik naar haar en zag een verwarde oude vrouw die af en toe uit volle borst meezong om vervolgens in snikken uit te barsten.

Na het zingen werden de bewoners weer terug gebracht naar hun eigen plekken en klaargemaakt voor de avond en nacht. Ik ben naar mijn moeder gelopen en heb haar begroet. Vanaf het moment dat ze me zag sloeg totale paniek toe. Ze ademde alsof ze een marathon gelopen had en ze greep me vast en kneep me zo hard vast dat het bijna zeer deed.
Ik ben met haar gaan lopen een stukje wat niet echt ging.. Een rolstoel gepakt en vervolgens 10 minuten bezig geweest iemand in totale paniek en emotioneel een wrak te laten zitten in een stoel.

Uiteindelijk voor elkaar gekregen en haar naar de afdeling gereden. Onderweg niets anders dan onbegrijpelijke zinnen en woorden afgewisseld met huilbuien en rillen.
Om wat afleiding te zoeken heb ik een jas gepakt en ben met haar even de voordeur uitgereden om de neus fris te krijgen.
Alsof iemand die altijd zo zelfstandig was met pleinvrees kwam te zitten… hijgen, rillen en huilend zat ze in de stoel. Op het moment dat ik haar wees op de mooi geel bloeiende struiken keek ze met een strak en plooi loos gezicht en zei ze.. ja dat vind ik nou mooi! om vervolgens weer terug te vallen in de snik en ril buien.

Uiteindelijk maar terug gegaan naar de gezamenlijke huiskamer waar ik haar in een relax stoel voor de TV heb gezet. Ik heb een deken gepakt en haar lekker in de deken gerold om de kou weg te nemen. Niets maar dan ook niets hielp haar uit die bui te krijgen.

Uiteindelijk met pijn in mijn hart afscheid genomen en haar vastgegrepen hand van de mijne afgehaald….

Hartverscheurend weggegaan met alleen de wetenschap dat ze omringd is door aandacht, liefde en mensen maar zo verschrikkelijk alleen is in haar hoofd dat het voor mij als kind bijna ondragelijk is om te zien! De machteloosheid haar te helpen hakt in het diepste van mijn gevoel!
Elke keer als ik denk dat de tranen wel op zijn rollen ze in grote getale weer over mijn wangen…

Ik hoop zo dat haar lichaam niet zo heel sterk is als dat van haar moeder en dat heel lang lijden haar bespaard gaat blijven.

Alzheimer is mensonterend en voor mij de overtuiging dat er niet iets bestaat als een god omdat zoiets een ander aandoen werkelijk waar onmenselijk is!

Met heel veel dank voor de onwaarschijnlijk lieve tweets, DM’s’, SMS en mails die ik krijg.. ze zijn samen met mijn meisje en kinderen thuis de stukjes die je elke keer weer net ff over dat drempeltje doen gaan om toch weer te gaan.. hoe zwaar ook! Mijn oprechte dank daarvoor!

Menno

Deel/Bookmark